بخشی از نیایش ابوحمزه ثمالی

پروردگارا! با تو، تو را شناختم و تو مرا به سوی خود راهنمایی کردی به درگاه خود خواندی و اگر تونبودی هرگز نمی شناختمت.

سپاس آن خداوندی را که می­خوانَمَش، مرا می­پذیرد و حال آنکه در شتافتن به سویش کوتاهی کرده­ام.

سپاس آن خداوندی را که از او می­طلبم، حاجتم را برمی آورد، با آنکه کمتر به در خانه­اش می­روم.

سپاس خدا را که رخصتم داد تا هر آن­گاه بخواهم، با او خلوت کنم و رازها و نیازهایم را بی­هیچ واسطه­ای با وی بازگویم.

سپاس او را که حاجت­هایم را تنها با او در میان می­گذارم و اگر مرا از درگاه خویش می­رانْد،خوارم می­کردند و حاجتم روا

نمیداشتند.پناه­گاهم اوست و اگر به دیگران امید می­بستم، ناامیدم می­کردند.

سپاس آن خداوند را که کارم را به خود واگذاشت و به دست دیگرانم رها نکرد تا رهایم کنند و مرا بشکنند.

سپاس آن خداوندی را که دم از دوستی با من زند و حال آنکه هیچ نیازی به من ندارد. آن گونه­ام بردباری می فرماید که گویی

در پیشگاه با عظمتش گناهی نکرده­ام. پس چنین خدایی بهترین فرد نزد من است.(1)

پی نوشت:

1-مفاتیح ­الجنان