برای اینکه بتونم بچه هام رو نماز خون کنم چه کنم

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی

از اینکه به فکر تربیت دینی فرزندانتون هستید جای تحسین و تمجید داره. امیدوارم بتونیم با ارائه نکاتی شما رو در این راه کمک کنیم.

نیکو بود که مراحل اولیه آشنایی به نماز رو از دو سه سال قبل شروع می کردید و در سن 9-10 به اوج خود می رسوندید اما بهر حال هنوز هم دیر نشده.

اما چند نکته:

1- اولین نکته در دعوت کودکان به نماز، عمل خود والدین به نماز هست. بخصوص اگر زن و شوهر به طور جمعی (جماعت یا فرادی اما در کنار هم) نماز بخونن. چرا که پسران شما تا حدود زیادی با مشاهده ، شرعیات رو یاد می گیرند بخصوص اگر این مشاهده با جمع دیدن شما (نماز جمعی) که حاکی از صمیمیت و دلگرمی است ، اتفاق بیفتد.

2- چرایی نماز و امور عقیدتی رو مرحله مرحله می توانید با زبان ساده به فرزندانتون القاء کنید. در مراحل آغازین خدا شناسی رو در ذهن کودک نهادینه کنید. به عنوان مثال در قالب سوال با رنگ بازی رقابتی بین هر دو پسر از آنها بپرسید: «ماه رو کی درست کرده؟ لامپ رو کی درست کرده؟ انگشتان رو کی طراحی کرده؟ خیابابون رو کی طراحی کرده ؟.. که جوابها بین خدا و آدم می چرخد» این نحوه سوال رو برای مدتی ادامه بدید.

بعد در مورد چرایی آفرینش بپرسید. از چیزهای ساده شروع کنید. چشم برای چه آفریده شده؟ پا و ...؟ کوه و زمین و..؟ بعد جهت سوال رو ببرید روی دلیل آفرینش انسان؟ اینکه ما اومدیم به این دنیا تا عاشق خدا بشیم و بهشتی بشیم. راهش هم اینه که از دستورات خدا تبعیت کنیم. در این زمینه می تونید روحیه شکرگزاری نسبت به کسی که چیزی به ما میده رو بهش گوشزد کنید. و زندگی ما مملو از نعمتهای بی دریغی است که به ما داده. و ما باید برای تشکر، به حرفاش گوش بدیم، و یکی از این دستورات نمازه، نمازی که باز هم به نفع خودمون هست. هم آرامش دنیایی میاره و هم بهشت آخرتی!

نکته: اساسا با طرح سوال در مورد آفرینش، روحیه کنجکاوی رو در کودکان شکوفا کردید و باعث میشه دید دقیقتری به پیرامون خود داشته باشند و از هر پدیده ای به راحتی عبور نکنند. اگر این رویکرد در این سن نهادینه بشه، باعث میشه در بزرگسالی در زندگی، رویکرد منطقی داشته باشند و این سوال همیشه در ذهنشون باقی بماند که «کی هستند» و «برای چه هستند» و «به کجا خواهند رفت»و ....! که این عبارات اصول یک جهانبینی رو تشکیل خواهند داد.

3- تشویق به نماز حتما از راه جایزه می تواند پیشبرنده باشد. اینکه قرار بگذارید اگر به مدت یک هفته مثلا پایبند باشید، جایزه دارید. زمان رو از مقدار کم به طور تصاعدی شروع کنید. و این فرایند جایزه رو برای مدتی و نه همیشه ادامه بدید. طوری نشه که کودک به جایزه شرطی بشه و فقط برای جایزه نماز بخواند. مساله جایزه باید همزمان با بحث شناختی (که در قسمت دوم گفته شد اتفاق بیفتد)

4- دعوت به نماز هم باید بر اساس اصول خاصی باشد. به عنوان مثال از این کارها بپرهیزید:

ـ اعمال قدرت و مجبورکردن کودک به نماز بدون تشویق و توجیه ذهنی

ـ گرفتن وقت تفریح کودک مانند: وقت بازی و تماشای فیلم، به‌انگیزۀ نمازخواندن آن‌ها. به هیچ وجه وسط کاری که مورد علاقه اوست (مثل تماشای برنامه کودک) او رو برای نماز مجبور نکنید. این کار زدگی می آورد. به عنوان مثال مدتی قبل از وقت نماز می توانید تلویزیون و خاموش کنید، بعد کودک رو به نماز دعوت کنید

ـ مقایسۀ فرزندان خود با سایر کودکان نمازخوان. هیچ کودکی شرایط کودک شما رو نداره. شما با مقایسه مستقیم و تحمیلی با دیگر کودکان، بذر بد بینی و شکست رو در دل کودک می کارید. (مقایسه به نحو غیر مستقیم ایرادی نداره به نحوی که خود کودک متوجه تفاوت بشود)

ـ دعوت کودک به نماز در زمانی که به تازگی تنبیه شده است. وقتی کودک تصویر ناجوری از تنبیه کننده در ذهن دارد، این تصویر در صورت دعوت به نماز، به خود نماز هم سرایت خواهد کرد.

ـ خسته‌کردن کودک یا نوجوان با برنامه‌های اضافی و تعقیبات نماز. نکته مهم در دعوت به نماز ، شور و ایجاد شوق است.

5- اگر پدر خانواده می توانند فرزندان رو به مسجد ببرند، نکته مثبتی است. هم فضای مسجد و هم کثرت نمازگزاران در چشم کودک، چشمگیر خواهد بود.

این موارد به طور اجمالی تقدیم شما شد. اگر فکر می کنید زوایایی از بحث مبهم است یا نیاز به توضیح بیشتری هست ، در ادامه همین پست بفرمایید.

موفق باشید