سوال اعتقادی: معنای این روایت چیه؟

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم

ضمن سپاس از همراهی شما

سوال خوبی کردید، امیدوارم این ذهن پرسشگری رو بهمراه روحیه تحقیق برای همیشه برای خودتون حفظ کنید. ذهن پرسشگر و روحیه پرسشگر، دو بالی هستند که انسان با آندو بزرگ میشه و روحش متعالی میشه. چرا که ماهیت هر انسانی به اندازه فکر و تعقل و عمل اوست.

دو مقدمه خدمت شما عرض میشه

1- دنیا ظرف و عالم امتحان و ابتلا است. کسی که اهل تعالی و کمالات باشه در این عالم دنیا  می تونه در کشاکش ابتلائات خودش رو بسازه، و الا همواره با رفاه و گشایش، روح انسانی تربیت نمیشه.

2- شرط تعالی و ساختن روح با دو رکن مهم حاصل میشه، که این دو باید با هم باشند. یکی ناامیدی از غیر خدا، و دیگری امید به خدا

کسی که در وسط دریا با یک طوفان مواجه میشه، و امیدش از خود و غیر خود قطع میشه تنها امیدش به خداست. بخاطر همین فطرت آدمی در موقعیتهای اضطرار ، بیدار مشه و خدا رو نسبت به خودش نزدیک می بینه و نسبت به دعای خود شنوا.

اگر خدا کسی رو دوست داشته باشه، بیش از همه او رو به چالش می کشه تا هم از غیر خدا قطع امید کنه و هم اعتقادش به وجود یک ناجی ابدی و رزاق واقعی بیشتر بشه. و اون خداست. یعنی تنگنا و ضیق در رزق و معیشت صرفا وسیله ای است برای توسل و توجه بیشتر بنده مومن به خدا. و خدا هم به شخص مضطر جواب خواهد داد، و متقابلا شیرینی فَرَج و گشایش و مجددا ایمان مضاعف برای این شخص رقم خواهد خورد. و لذا نوعا معصومین و اولیاء الهی با تنگنا و مصیبتها موجه بودند، حتی ائمه در موقعیتهایی که امکان استفاده از مال دنیا براشون بوده، مال دنیا رو برای دیگران می خواستند ، و فقط در حد ضرورت خود از اون استفاده می کردند. مثل قضیه فدک، که مال حضرت زهرا بوده اما در عین حال به اسیر  و مسکین و فقیر کمک می کردند، و دیگران رو بر خود ترجیح می دادند.

یا پیامبر ص، وقتی حضرت جبرئیل خدمتشان رسید و ایشون رو مختار به انتخاب فقر و پادشاهی کردند، حضرت فقر رو انتخاب کردند که همیشه امیدش به خدا و گشایش و رحمت او باشد.
رسم عاشقی همین است که فرد عاشق ، بیشتر و بیشتر به یاد معشوق خود باشد، اگر شخص متمکن و مرفه باشد، کمتر مجالی برای این توجه خواهد داشت. پس خدا عزیزان و دوستداران خودش رو در مضیقه می ندازه تا توجه اونها به خدا به عنوان معبود و معشوق بیشتر بشه.

البته این مضیقه انداختن برای هر کسی نیست. برای کسی است که مدارجی از ایمان رو داشته باشه. چنین مومنی به چنین درکی می رسه که در چالشها باید بلافاصله به خدا متوجه و متمایل بشه. و الا کسی که ایمان نداشته باشه، خدا با چنین سبکی انسان رو تربیت نمی کنه، بلکه اگر تنگنا و مضیقه ای هم باشه ، ناشی از عملکرد خود شخص خواهد بود و نه اینکه خدا خواسته باشه.

از اون طرف هم نباید چنین برداشتی کرد که هر کسی که مرفه باشه، پس حتما مومن نیست. خیر. خدا مربی انسان هستش و خود مربی بهتر تشخیص می ده که چه کسی رو چگونه تربیت کنه، چگونه آزمایش کنه مگر اینکه شخص خودش رو از آموزه های تربیتی فارغ بدونه. که در این صورت برای خدا فرقی نداره که این بنده به کجا خواهد رفت، مرفه باشه یا فقیر. بهر حال نوع تعامل خدا با بندگانش بسته به خود عملکرد انسان بستگی داره.
برای کسب اطلاعات بیشتر به سوال مشابه یکی از کاربران دقت بفرمایید

http://btid.org/node/271405

موفق باشید