پاسخ به افراد بی بند و بار

17:45 - 1396/01/22

بی بندوبارها به افرادچادری که جوری عکس میزارن که چهره شون معلوم نیس میگن جرئت ندارن از قیافه شون عکس بزارن میترسن... به نظرشماراهکارچیه؟ جوری عکس بزارن که قیافه شون معلوم شه خوبه؟؟

http://btid.org/node/106981

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
8 + 8 =
*****
تصویر کاظمیان

با سلام

مخاطب گرامی یکی از مشکلات امروز جامعه ی ما فضای مجازی و نوع استفاده از ان است. دیگر نمی توانیم به فضای مجازی نگاهی مجاز گونه و دست دومی نسبت به دنیای واقعی داشت. بلکه امروزه بسیاری از جوانان ما در این فضا زندگی می کنند. لذا زیبا و نیکو می باشد که ما همان خصوصیاتی که در فضای و دنیای واقعی از حیث اخلاقی انجام می دهیم در این فضا نیز بدان عمل کنیم.

یکی از نمودهای اخلاقی در این فضا همان حفظ حجاب و رعایت شئونات اسلامی است.
پس بهترین الگو در این رابطه حضرت فاطمه زهرا(سلام‌الله‌علیها) هستند، ایشان می‌فرماید: «بهترین چیز برای زنان این است که مردان را نبینند و مردان هم زنان را نبینند.»[1]

یا در جایی دیگر در روایات آمده است، نابینایی در خانه حضرت زهرا(سلام‌الله‌علیها) وارد شد، حضرت خود را پشت پرده یا دیوار پوشاند، پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: چرا با اینکه نابینا تو را نمی‌بیند، از وی حجاب می‌گیری؟ حضرت پاسخ داد: اگر او مرا نمی‌بیند، من که او را می‌بینم و او نیز بوی مرا استشمام می‌کند.[2]

شاید برخی در قبال این روایت حضرت(سلام‌الله‌علیها) موضع بگیرند و بگویند؛ این دستور برای 1400 سال قبل است و  در حال حاضر، جامعه تغییر کرده و بانوان در عرصه‌های مختلف اجتماع حضور دارند، اما این مطلب منافی با این موضوع نیست که بانوان، حجاب خویش را رعایت نکنند. البته اسلام هم حضور زنان در اجتماع را با حجاب اسلامی تأیید می‌کند،‌ اما یادمان باشد همه در محضر خدا هستیم؛ زیرا خدای فضای حقیقی، همان خدای فضای مجازی است و خداوند به عنوان یک کاربر همیشه آنلاین، تمام رفتار و سکنات ما را زیر نظر دارد.
پس همانطور که در فضای حقیقی، حجاب خویش را در برابر نامحرم رعایت کرده و به صلابت سخن می‌گوییم، لازم است همان حالات را در فضای مجازی هم داشته باشیم.

موفق و موید باشید..

پی‌نوشت:
[1]. بحار الانوار، ج43، روایت48
[2]. همان، ص191