همه ما شنیده ایم که خداوند متعال در قبال هر حسنه، ده برابر پاداش می دهد اما در مقابل هر یک سیئه، به همان مقدار کیفر می دهد.
اما آنچه از چگونگی این دریافت مهم است این است که بدانیم: خداوند در قرآن اینگونه نفرموده که اگر کسی که در دنیا کار خوب کرد در مقابل ده برابر پاداش می بیند؛
به بیان دیگر اینگونه بیان نشده: «من فعل الحسنه»
بلکه آنچه بیان شده: «من جاء بالحسنه» است "جاء " یعنی آوردن. بنابراین معنای آن چنین می شود که هرکس عمل صالح خود را بیاورد؛ چنین پاداشی دریافت می کند.
«مَن جَآءَ بِٱلْحَسَنَةِ فَلَهُۥ عَشْرُ أَمْثَالِهَا ۖ وَمَن جَآءَ بِٱلسَّيِّئَةِ فَلَا يُجْزَىٰٓ إِلَّا مِثْلَهَا وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ [انعام/۱۶۰]هر کس کار نیکی آورد، ده برابر آن پاداش دارد، و هر کس کار بدی بیاورد، جز بمانند آن، کیفر نخواهد دید؛ و ستمی بر آنها نخواهد شد.»
تفاوت این دو تعبیر در اینجاست که ممکن است انسان در دنیا عمل نیکی انجام دهد و سپس بعد از آن، بواسطه گناهی، عمل را بین ببرد. و اینگونه نیست که پس از انجام عمل، عمل او ده برابر باشد.
بنابر این کسی مستحق این پاداش الهی است که بتواند عمل نیک خود را تا لحظه ی مرگ حفظ کند و اگر چنین شد خداوند در روز جزاء در مقابل هر حسنه ده برابر با او حساب می نماید.