رزق و روزی در زیارت امام حسین (ع)

یکی از راههای زیاد شدن رزق و روزی، زیارت ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) است. این روزها که شور اربعین حسینی در جای‌جای کشور اسلامی ما طنین‌انداز است؛ در حقیقت زوار اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) دارند بسوی رزق و روزی (ان‌شاءالله روزی معنوی) حرکت می‌کنند.

پیاده‌روی اربعین، رزق و روزی
گرچه رفتن به کربلا در این ایام منتهی به اربعین حسینی، هزینه‌هایی هم در پی دارد؛ ولی طبق فرمایش امام صادق(علیه السلام) زیارت سید و سالار شهیدان(طبعاً اولویت با زیارت از نزدیک است) باعث زیاد شدن رزق و روزی می‌شود. «لا تَدَع زيارَةَ الحُسَينِ بنِ عَلىّ (عليه‌السلام) و مُر اَصحابَكَ بِذالِكَ، يَمُدُّ اللّه  فى عُمرِكَ و يَزيدُ اللّه  فى رِزقِكَ و يُحييكَ اللّه  سَعيدا و لاتَموتُ اِلاّ سَعيدا و يَكتُبكَ سَعيدا[1] زيارت امام حسين (عليه‌السلام) را رها نكن و دوستان خود را هم به آن سفارش كن، كه در اين صورت، خداوند عمرت را طولانى و روزى ات را زياد کرده و زندگى ات را همراه با سعادت مى‌كند و جز سعادتمند نمى‌ميرى و نام تو را در شمار سعادتمندان، ثبت مى‌كند.»

طبق آموزه‌های قرآن، هر کسی که بر خدا توکل نماید و مسیر دینداری و خدا باوری را ــ با توجه به تلاش و کوشش خود ــ  بپیماید؛ خداوند روزیش را از جایی که گمان ندارد می‌رساند. «وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ[طلاق/3] و از جايى كه گمان نَبَرد به او روزى عطا كند، و هر كه بر خدا توكل كند خدا او را كفايت خواهد كرد».
بنابراین زیارت سید و سالار شهیدان(حرکت عظیم عزاداران حسینی برای شرکت در اربعین آن حضرت) ــ که درس دینداری و آزادگی به جهانیان آموخت ــ و مسیر توکل بر خدا تا شهادت، و باج ندادن به ظالمان را ترسیم کرد؛ رزق و روزی انسان را افزایش می‌دهد. [2]

موکب‌های مسیر راه‌پیمایی، رزقی مادی برای رسیدن به رزق معنوی
حضرت ابراهیم(علی نبینا و آله و علیه السلام) بعد از اینکه اهل و عیالش را در سرزمین مکه رها کرد؛ بخدا عرضه داشت: «رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ بِوادٍ غَيْرِ ذي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنا لِيُقيمُوا الصَّلاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوي إِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ[ابراهیم/37] پروردگارا، من برخى از ذرّيّه و فرزندان خود را به وادى بى‏‌كشت و زرعى نزد بيت الحرام تو مسكن دادم، پروردگارا، تا نماز را به پا دارند، پس تو دلهايى از مردمان را به سوى آنها مايل گردان و به انواع ثمرات آنها را روزى ده، باشد كه شكر تو به جاى آرند».
در راه‌پیمایی عظیم اربعین، زوار امام حسین(علیه السلام) توسط مردمان محلی مورد استقبال واقع شده و پذیرایی می‌شوند(موکب) این رزق مادی، نیروی به زوار حضرت می‌دهد تا خود را به روزی بهتر و برتری(روزی معنوی زیارت) برسانند.

نکته مهم: رها کردن زن و بچه توسط حضرت ابراهیم(علی نبینا و آله و علیه السلام) دستور خداوند بوده است؛ که بعدها دلهای مردمانی بسوی آنها جلب شد و...؛ این نباید باعث سوءبرداشت شود که حضرت ابراهیم(علی نبینا و آله و علیه السلام) اهل و عیال را به امان خدا رها کرد؛ پس ما هم بدون حساب و کتاب و گذرنامه و ویزا و پناه بر خدا خود را به سیل جمعیت زوارالحسین(علیه السلام) ملحق کنیم.

کربلا، شهر رزق و روزی
در آیه دیگری خدا از زبان حضرت ابراهیم(علی نبینا و آله و علیه السلام) می‌فرماید: «وَ إِذْ قالَ إِبْراهيمُ رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ[بقره/126] و (به ياد آر) هنگامى كه ابراهيم عرض كرد: پروردگارا، اين شهر را محل امن و آسايش قرار ده و اهلش را كه ايمان به خدا و روز قيامت آورده‌‏اند از انواع روزيها بهره‏‌مند ساز».[3]

چنانکه در ترجمه آیه هم به آن اشاره شده، حضرت ابراهیم، انواع روزیها را برای شهر مکه آرزو دارد؛ کربلا رفتن هم علاوه بر روزی معنوی، روزی مادی نیز بدنبال دارد؛ کما اینکه چه در این ایام(راهپیمایی اربعین) و چه در ایام دیگر، عواید مادی نصیب بعضی ارگانها(مراکز صدور ویزا و ...) می‌شود که البته عواید مادی این کار در مقابل رزق و روزی معنوی آن ناچیز است.

سخن آخر
زیارت ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) بنا به فرمایش امام صادق(علیه السلام)باعث رزق و روزی(هم مادی و هم معنوی) انسان می‌شود. موکب‌های مسیر راه‌پیمایی اربعین، یک رزق و روزی‌ مادیست که زوار ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) را برای رسیدن به رزق و روزی معنوی(زیارت حضرت) قوت می‌دهد.  
پی‌نوشتها
[1]. ابن قولویه، محمد بن علی، كامل الزيارات ص 152.
[2]. سایت غدیر،داستانهای شگفت انگیز از زیارت عاشورا و تربت سید الشهدا علیه السلام.
http://www.ghadeer.org/Book/2383/366913
[3]. ترجمه الهی قمشه‌ای، ص19.