- یکی از مهمترین اعتقادات شیعه بحث «مهدویت» است؛ اگر به روایات دقت کنیم، معصومین(علیهم السلام) نشانه هایی را برای ظهور حضرت بیان کرده اند، یعنی فرموده اند قبل از ظهور حضرت، چنین اتفاقی خواهد افتاد. لذا با دیدن این نشانه ها باید آماده ظهور حضرت بود.
در پست قبلی در مورد نشانه‌های ظهور در کلام معصومین(علیهم‌السلام) سخن گفتیم؛ گفته شد نشانه‌های ظهور دو دسته هستند و یک دسته‌ی آن‌ها نشانه‌های عمومی بودند؛ یعنی نشانه‌هایی که از وضعیت نابسامان جوامع اسلامی سخن گفته بود؛ در این پست نیز یکی دیگر از روایات این باب را از نظر خوانندگان محترم می‌گذارنیم تا بدانند در زمان ظهور و به اصطلاح در آخرالزمان وضعیت جوامع اسلامی چگونه خواهد بود.
در این روایت که مرحوم کلینی(رحمه‌الله‌علیه) آن‌را نقل می‌کند، امام صادق(علیه‌السلام) در پاسخ به یکی از یاران خود که در مورد این سوال که چه زمانی دولت ستم‌گران به پایان می‌رسد، فرمودند: (ما برای رعایت اختصار به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم)
1. آن‌گاه که دیدی حق مرده است و اهل حق از میان رفته‌اند؛
2. ستم همه جا را فراگرفته است؛
3. قرآن فرسوده شده و بدعت‌هایی از روی هوا و هوس در مفاهیم آن به وجود آمده است؛
4. دین بی‌محتوا شده است، همانند ظرفی که آن را واژگون می‌سازند؛
5. اهل باطل بر اهل حق بزرگی می‌جویند؛
6. شر آشکار شده است و از آن نهی نمی‌شود و هر که کار زشت انجام دهد، معذورش می‌دارند؛
7. فسق آشکار شده و مردان به مردان و زنان به زنان بسنده می‌کنند؛
8. مؤمن، سکوت اختیار کرده و سخنش را نمی‌پذیرند؛
9. فاسق دروغ می‌گوید و کسی دروغ و افترایش را به او باز نمی‌گرداند؛
10. بچّه کوچک، مرد بزرگ را خوار می‌شمارد؛
11. پیوند خویشاوندی بریده می‌شود؛
12. هر که را به کار بد بستایند، خوش‌حال می‌شود؛
13. پسر بچّه همان می‌کند که زن‌ها می‌کنند؛
14. زنان با زنان ازدواج می‌کنند؛
15. چاپلوسی فراوان می‌شود؛
16. مرد، مال خود را در غیر راه طاعت خدا خرج می‌کند و کسی از او نهی نمی‌کند؛
17. چون شخص مؤمنی را ببیند، از کوشش او به خدا پناه برند؛
18. همسایه، همسایه خود را آزار می‌دهد؛
19. کافر خوش‌حال است از آن‌چه در مؤمن می‌بیند و شاد است از این‌که در روی زمین فساد و تباهی ظاهر شود؛
20. آشکارا شراب بنوشند و کسانی‌که از خدای(عزوجل) نمی‌ترسند، برای نوشیدنش گرد هم می‌آیند؛
21. امر به معروف‌کننده خوار شود؛
22. فاسق در آن‌چه خدا دوست ندارد، نیرومند و ستوده است؛
23. اهل قرآن و هر که آنان را دوست دارد، خوار است؛
24. راه خیر بسته شده و راه شر مورد توجه قرار گرفته است؛
25. خانه‌ی کعبه تعطیل شده و دستور به ترک آن داده می‌شود؛
26. مرد به زبان می‌گوید، آن‌چه را که به آن عمل نمی‌کند؛
27. مردان، خود را برای استفاده مردان فربه می‌کنند و زنان برای زنان؛
28. زندگی مرد از عقب او اداره می‌شود و زندگی زن از فرج او؛
29. زنان مانند مردان برای خود انجمن‌ها ترتیب می‌دهند؛
30. در میان فرزندان عبّاس ،کارهای زنانگی آشکار می‌شود (و خود را مانند زنان زینت می‌کنند، همان‌گونه که زن برای جلب نظر شوهرش، خود را آرایش می کند)؛
31. به مردها پول می‌دهند که با آن‌ها یا زنان‌شان عمل نامشروع انجام دهند؛
32. توان‌گر از شخص با ایمان عزیزتر است؛
33. رباخواری آشکار است و رباخوار سرزنش نمی‌شود؛
34. زن‌ها به زنا افتخار می‌کنند؛
35. زن برای نکاح مردان با شوهر خود هم‌کاری می‌کند؛
36. بیشتر مردم و بهترین خانه‌ها آن باشد که به زنان در هرزگی‌شان کمک می‌کنند؛
37. مؤمن به خاطر ایمانش غم‌ناک و پست و خوار می‌شود؛
38. بدعت و زنا آشکار می‌شود؛
39. مردم به شهادت ناحق اعتماد می‌کنند؛
40. دستورهای دینی بر اساس تمایلات اشخاص تفسیر می‌شود؛
41. حلال خدا، حرام شود و حرام خدا حلال؛
42. مردم چنان در ارتکاب گناه گستاخ شده‌اند که منتظر رسیدن شب نیستند؛
43. مؤمن نمی‌تواند کار بد را نکوهش کند، جز با قلب؛
44. مال کلان در راه غضب الهی خرج می‌شود؛
45. زمام‌داران به کافران نزدیک می‌شوند و از نیکان دوری می‌گزینند؛
46. والیان در داوری رشوه می‌گیرند؛
47. پست‌های حساس دولتی به مزایده گذارده می‌شود؛
48. مردم با محارم خود نزدیکی می‌کنند؛
49. با تهمت و سوءظن، مرد به قتل می‌رسد؛
50. مرد به خاطر آمیزش با زنان سرزنش می‌شود(که چرا با مردان آمیزش نمی کند)؛
51. مرد از کسب زنش از هرزگی نان می‌خورد و آن‌را می‌داند و به آن تن می‌دهد؛
52. زن بر مرد خود مسلط می‌شود و کاری را که مرد نمی‌خواهد، انجام می‌دهد و به شوهر خود خرجی می‌دهد؛
53. سوگندهای به ناحق به نام خدا بسیار می‌شود؛
54. قمار آشکار می شود؛
55. شراب را بدون مانع و آشکارا می‌فروشند؛
56. زنان مسلمان، خود را در اختیار کافران می‌گذارند؛
57. لهو و لعب آشکار می‌شود و کسی که از کنار آن می‌گذرد، از آن جلوگیری نمی‌کند(وکسی جرئت جلوگیری را ندارد)؛
58.کسی که مردم از تسلط و قدرتش ترس دارند، مردم شریف را خوار می‌کند؛
59. نزدیک‌ترین مردم به فرمان‌روایان، کسی است که به دشنام‌گویی ما اهل بیت ستایش شود؛
60. هر کس ما را دوست دارد، دروغ‌گویش می‌دانند و شهادت او را نمی‌پذیرند؛
61. مردم، در گفتن حرف زور و ناحق با همدیگر رقابت می‌کنند؛
62. شنیدن قرآن بر مردم سنگین و گران می‌آید و در عوض، شنیدن سخنان باطل بر مردم آسان است؛
63. همسایه، همسایه را از ترس زبانش گرامی می‌دارد؛
64. حدود الهی تعطیل می‌شود و در آن به دل‌خواه خود عمل می‌کنند؛
65. مساجد طلاکاری می‌شود؛
66. شرّ و سخن چینی آشکار می‌شود؛
67. برای غیرخدا به حج و جهاد می‌روند؛
68. نماز را سبک می‌شمارند؛
69. با حیوانات عمل زشت انجام می‌دهند؛
70. نشانه‌های آسمانی پدید می‌آید، ولی کسی از آن هراس ندارد؛
71. زن‌ها بر حکومت چیره می‌شوند و پست‌های حساس را قبضه می‌کنند و کاری پیش نمی‌رود، جز آن‌چه به دل‌خواه آنان باشد؛
72. پسر به پدر خود تهمت می‌زند و به پدر و مادر خود نفرین می‌کند و از مرگ‌شان خوش‌حال می‌شود؛
73.بر فراز منبرها، مردم را به پرهیزکاری دستور می‌دهند، ولی خود گویندگان به آن دستور عمل نمی‌کنند؛
74.تمام همّ و غمّ مردم، شکم و عورت‌شان است، باکی ندارند که چه بخورند و با چه آمیزش کنند؛
حضرت پس از پیش‌بینی این حوادث، خطاب به راوی فرمود: «در چنین زمانی مراقب خود باش، نجات خود را از خداوند بخواه (فرج نزدیک است) و بدان که مردم با این نافرمانی‌ها سزاوار عذاب‌اند . اگر عذاب بر آن‌ها فرود آمد و تو در میان آن‌ها بودی، باید به سوی رحمت حق بشتابی تا از کیفری که آن‌ها به واسطه سرپیچی از فرمان خدا می‌بینند، بیرون بیایی».[1]
_______________________________________
پی‌نوشت
1. الکافی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1365ش، ج8، ص36ـ42، ح7.