بشر هرگز نمی‌تواند چیزی را خلق کند!

خلقت به معنای این است که چیزی را از نیستی به هستی تبدیل کنیم؛ راغب اصفهانی در این مورد میگوید: «واژه خلق در معنی نو آفرینی و ایجاد چیزی بدون اینکه آن چیز سابقه وجودی داشته باشد و ایجادش بدون نمونه داشتن باشد، به‌کار می‌رود.»(مفردات راغب، ص 633) یعنی چیزی نبوده و قبلا هیچ اثری نداشته است، سپس او را به وجود آوریم. اما اگر خود اشیا را با هم مخلوط کرده و چیز جدیدی بسازیم، هرگز خلقت نام ندارد، بلکه از چیزهایی که خلق شده‌اند، چیز جدیدی به وجود آورده‌ایم که دیگر نام خلقت را نمی‌توان بر آن گذاشت.
مثلا انسان را با مخلوط کردن سیمان، آب، ماسه، بتون ساخته و با آجر و ... ساختمان را می‌سازد، این را خلقت نمی‌گویند، بلکه خلقت به این معناست که مثلا اتم خاک را بسازند، اتم ماسه را بسازند. دست‌کاری عالم خلقت را نمی‌توان خلق جدید نامید.

لذا اگر با پیشرفت‌های کنونی که رحم مصنوعی ساخته می‌شود و مثلا گوسفندی شبیه سازی می‌شود، یا این‌که از یک سلول انسان، انسان دیگری پدید آید، کسی ادعا کند که خلقت صورت گرفته، کاملا اشتباه است، بلکه خلقت به معنای درست کردن نطفه است. در این موارد نطفه‌ای که توسط خداوند متعال ساخته شده و در بدن مرد قرار داده شده را گرفته، و در مکانی شبیه رحم زن با همان حرارت و گرما و تغذیه، قرار داده‌اند و به جنین کامل تبدیل شده است. پس هم‌چنان خالق انسان و دیگر موجودات خداوند متعال است.

__________________________________________
المفردات فی غریب القرآن، راغب اصفهانی، ترجمه: غلامرضا خسروی‌حسینی، المکتبه‌المرتضویه لاحیاء آثارالجعفریه‏‏، تهران‌‏، ۱۳۸۳ش.