یاد مرگ سازنده است

یاد مرگ مانع از غوطه‌ور شدن در هوس‌ها و لذات دنیوی می‌گردد، بین انسان و آرزوهای دور و دراز جدایی می‌اندازد، اگر انسان در رفاه است با یاد مرگ غرورش در هم می‌شکند، و اگر در تنگی زندگانی به سر می‌برد  با یاد مرگ آرامش خود را به دست می‌آورد، امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید:
«یاد مرگ، خواهش‌های نفس را می‌میراند و رویشگاه‌های غفلت را ریشه کن می‌کند و دل را با وعده‌های خدا نیرو می‌بخشد و طبع را نازک می‌سازد و پرچم‌های هوس را درهم می‌شکند و آتش آزمندی را خاموش می‌سازد و دنیا را در نظر کوچک می‌کند.» (بحارالانوار، ج 32، ص 133)
امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) با اینکه سید جوانان اهل بهشت بود بازهم از یاد مرگ غفلت نمی‌کرد و یاد قبر و قیامت را در ذهن خود مرور می‌کرد به‌طوری که می‌گویند: وقتی به یاد مرگ می‌افتاد می‌گریست، هرگاه به یاد قبر می افتاد، گریه می‌کرد، وقتی به یاد قیامت می‌افتاد، ناله می‌کرد، هرگاه به یاد گذشتن از (پل) صراط می‌افتاد، می‌گریست. هرگاه به یاد عرضه اعمال بر خداوند می‌افتاد، ناله‌ای می‌کرد و از هوش می‌رفت. (بحارالانوار، ج 43، ص 339)

____________________________________________
پی نوشت‌
مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، چاپ گوناگون، انتشارات اسلامیه، تهران.