پاداش روزه

حضرت محمد(صلّی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «قَالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى الصَّوْمُ لِي وَ أَنَا أَجْزِي بِه‏؛ خداوند تبارک و تعالی می فرماید: "روزه براى من است و من پاداش آن را مى ‏دهم."» (من لا يحضره الفقيه، ج‏2، ص75) گرچه پاداش همه کارها به دست خداست؛ امّا تصریح به اینکه خودم پاداش آن را می‌دهم، بیانگر ارزش و جایگاه منحصر به فرد روزه است. از همین جا می‌فهمیم که صِرف گرسنگی و تشنگی نمی‌تواند آنقدر مهم و متمایز باشد که چنین جایگاهی را در پی داشته باشد! پس منظور از روزه در اینجا، چیزی فراتر از گرسنگی و تشنگی است و آن، خودداری تمام اعضاء و جوارح از عصیان اوامر الهی است. یعنی کسی که با تمام وجود، خود را وقف انجام دستور الهی و پرهیز از گناه کند؛ مسلّماً کار او بسیار بالاتر از هر کار دیگری است؛ بلکه جامع تمام نیکی‌ها و بندگی‌هاست؛ لذا مستحقّ، پاداشی درخور است.

پی‌نوشت
ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه - قم، چاپ: دوم، 1413 ق.