خدا نعمت هاى فراوانى به ما داده است; مانند دست، پا، گوش، چشايى، بويايى و... . يكى از اين نعمت هايى كه خدا به ما داده نعمت اختيار است. پس، از آن جا كه اين نعمت ها را خدا به ما داده و هر لحظه مى تواند از ما بگيرد سرنوشت ما به دست خدا است و از آن جا كه با اختيار كارها را انجام مى دهيم، پس در واقع انجام دهنده كارها خودمان هستيم.
حالا براى روشن شدن مطلب مثالى مى زنم!
پدرى به كودك خردسالش مقدارى پول مى دهد و به او مى گويد اين پول ها دست تو باشد، اگر خواستى مى توانى خرج كنى، ولى من هم هر وقت بخواهم از تو پس خواهم گرفت.
حالا اگر كودك بخشى از پول را هزينه كند مى تواند بگويد: «پول خودم را خرج كردم»، چنان كه مى تواند بگويد: «پول پدرم را خرج كرده ام». پس اين پول هم به فرزند نسبت داده مى شود و مى گويند پول هاى بچه و هم به پدر نسبت داده مى شوند و مى گويند پول هاى پدر.
كارهايى هم كه ما انجام مى دهيم همين گونه است. به خاطر اين كه دست و پا و... و اختيار را خدا به ما عنايت فرموده و هروقت اراده كند آنها را مى تواند از ما پس بگيرد مى گوييم كارها بااراده خدا انجام مى شود و حتى مى گوييم: «كار خدا بود» ولى از آن جا كه با اراده خودمان انجام مى شود مى گوييم: «خودم نماز خواندم» و به اين خاطر خداوند به ما ثواب مى دهد و اگر كار بدى باشد خداوند ما را عذاب مى كند. براى آگاهى بيشتر مى توانيد مجموعه آثار شهيد مطهرى، جلد 1، ص 381 ـ 410 را بخوانيد.