- اشک از ترس خدا راه نجات است. خدایی که نمی‌دانیم با ما و گناهان گذشته ما چه می‌کند و نمی‌دانیم چه لغزشگاه‌های سختی در ادامه مسیر زندگی برای ما تهیه دیده است.
امام صادق(علیه‌السلام) مؤمن را درگیر با دو ترس عنوان کرده و فرمودند:«الْمُؤْمِنُ بَيْنَ مَخَافَتَيْنِ ذَنْبٍ قَدْ مَضَى لَا يَدْرِي مَا صَنَعَ اللَّهُ فِيهِ وَ عُمُرٍ قَدْ بَقِيَ لَا يَدْرِي مَا يَكْتَسِبُ فِيهِ مِنَ الْمَهَالِكِ فَهُوَ لَا يُصْبِحُ إِلَّا خَائِفاً وَ لَا يُصْلِحُهُ إِلَّا الْخَوْفُ؛ مؤمن همواره بین دو ترس گرفتار است: یکى گناهى که گذشته است و او نمى‌داند که خداوند در مورد آن گناه با او چه مى کند و دیگرى عمرى که مانده است و او نمى‌داند که چه چیزى از مهالک را در آن کسب مى‌کند؛ پس مؤمن صبح نمى‌کند مگر با حالت خوف و جز ترس نیز چیزی به مصلحت او نیست.»[الکافی، ج۲، ص۷۱] واقعاً چه کسی است که خود را از تمام گناهان و اشتباهات پاک بداند؟ و چه کسی است که مطمئن باشد در ادامه زندگی دچار امتحانات سخت و لغزش‌های بزرگ نخواهد شد؟ درست است هیچ یقینی در این میان وجود ندارد. ما نمی‌دانیم که با این بار گناه آیا بخشیده می‌شویم یا نه؟ و نمی‌دانیم چه پرتگاه‌هایی در پیش رو داریم؟ اما برای نجات باید راهی وجود داشته باشد. راهی که امام حسین(علیه‌السلام) آن را اینگونه معرفی کرده و فرموده است:«اَلبُکاءُ مِن خَشیةِ اللهِ نَجآةٌ مِنَ النّارِ؛ گریه از ترس خدا سبب نجات از آتش جهنّم است.»[جامع الاخبار، ص۹۷] پس این روزها و در بین اشک‌ها و روضه‌ها برای اباعبدالله، چقدر خوب است به خاطر فاصله‌هایی که بین ما و بندگی خدا افتاده گریه کنیم.
پی‌نوشت:
الکافی، محمد بن یعقوب کلینی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ج۲، ص۷۱.
جامع الأخبار، محمد بن محمد شعيري، مطبعة حيدرية، نجف، ص۹۷.