بسم الله الرحمن الرحیم
از سال 329 قمری دست بشر از حضور امام کوتاه شده و از این فیض بی‌بهره مانده است. در این 1200 سال که حجت الهی(علیه السلام) در پس پرده غیبت بوده، بشر شاهد روزهای سختی بوده است.
شیعه معتقد است که امام واسطه فیض الهی است و ایشان در عالم هستی مرکز و محور هستند. امام صادق(علیه السلام) می‌فرماید: «اگر زمین بدون امام بماند، زمین اهلش را فرو میبرد».[1]
برای درک اینکه چگونه ایشان واسطه فیض الهی است، مناسب به آیه 33 سوره مبارکه انفال اشاره کنیم: «(ای رسول ما) تا زمانی که تو در میان ایشان هستی خداوند هرگز آنها را به عذاب گرفتار نخواهد کرد».[2]
آری رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلّم) مایه نعمت امنیت است؛ زیرا ایشان حجت الهی بر تمام موجودات است و این مطلب در مورد پیامبران پیشین نیز، صادق بوده است. ایشان تا زمانی که در میان امتهای خود بوده‌اند بلایی نازل نمی‌شده است.
حضرت امام زمان(علیه السلام) می‌فرماید: «من آخرین جانشین پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) هستم و خدای تعالی به سبب وجود من بلاها را از خاندان و شیعیانم دور میکند».[3] و نیز ایشان(علیه السلام) می‌فرمایند: «من موجب ایمنی از بلاها برای اهل زمین هستم».[4]
حضور و غیاب چنین حجتی در فایده بخش بودنش، فرقی ندارد؛ چرا که ایشان حتی در صورت غیبت‌شان، فواید مخصوص به خود را خواهند داشت چنانکه تا حال این‌گونه بوده است.
همواره انبیاء و اوصیای ایشان(علیهم السلام)، معلمان و مربیان جامعه بوده‌اند. ایشان ملتها را تربیت کرده و همیشه در کنار آنان بوده‌اند و با آنها زندگی کرده‌اند. ایشان معدن علم الهی بودند و بصورت همه جانبه، از لحاظ فکری و علمی امتها را راهنمایی کرده‌اند. در این بین، هدایتهای علمی حضرت ولی عصر(عجل الله تعالی فی فرجه الشریف) نیز کم نبوده است. نقل شده است شیخ مفید سوالی را به طور غیر عمد، به اشتباه جواب داد ولی حضرت ولى عصر(عجل الله تعالی فی فرجه الشریف) با پیغامى آنرا اصلاح فرمود. پس از مدتى که مرحوم مفید آگاه شد و در پى آن از دادن فتوا منصرف شد. آن حضرت(علیه السلام) طى نامه‌اى خطاب به شیخ فرمود: «بر شماست که فتوا بدهید و بر ماست که شما را استوار کرده و نگذاریم در خطا بیفتید»
امثال این‌گونه قضایا کم نبوده‌اند. همه اینها گواه بر توجه و هدایت حضرات معصومین(علیهم السلام) در همه حال بوده است.
پینوشتها:
[1] «لولا الامام يا لولا الحجه لساخت الارض باهلها» (کافی، ج 1، ص 201)
[2] «وَ ما کانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فيهِمْ»
[3] «انا خاتم الاوصیاء و بی یدفع الله عزّ و جلّ البلاء من اهلی و شیعتی» (کمال الدین، ج 2، باب 43، ح 12، ص 171)
[4] «و انّی لامان لاهل الارض» (کمال الدین، ج 2، باب 45، ح 4، ص 239)