زندگی پس از زندگی / ابتکاری در مسیر معنویت

برنامه «زندگی پس از زندگی» با تحقیق و اجرای آقای عباس موزون، پس از سه سال نمایش در شبکه چهار اکنون خودش را به یکی از پربیننده ترین برنامه های ماه رمضان در تلویزیون تبدیل کرده است. این مجموعه با پرداختن دقیق و پژوهشی به یک مسأله ی ماورایی یعنی تجربه مرگ موقت، طرفداران زیادی کسب کرده و تأثیر زیادی بر روی زندگی آنها گذاشته است. البته محبوبیت این برنامه به مذاق بعضی ها خوش نیامده و در صدد تخریب مغرضانه‌ی برنامه‌ی «زندگی پس از زندگی» و عباس موزون می باشند.

اهمیت و آثار اجتماعی یاد مرگ 
یکی از حیاتی ترین بخش از اعتقادات هرشخص، مربوط به باور داشتن یا نداشتن او نسبت به غیب و وجود حیاتی دیگر پس از پایان زیست هر انسان در دنیا می باشد که به صورت مستقیم بر بینش و کردار او اثر می گذارد. از نظر نظام فکری غرب و مدرنیته که بر پایه انسان محوری (اومانیسم) بنا شده است، تمام هستی انسان، فقط در زندگی مادی (ماتریالیسم) و تجربی (پازیتیویسم) خلاصه می شود و او باید برنامه زندگی اش را طبق آن بچیند.
این مسأله باعث شده است که برای حفظ نظم و ثبات در جامعه غربی، از قوانین و قراردادهای سخت اجتماعی استفاده شود که البته در صورت ایجاد کوچکترین احساس عدم وجود نظارت، نظم جامعه به هم می ریزد و در نتیجه، انسان غربی برای کسب منافع مادی، دست به هر کار غیر انسانی می زند. اما اگر انسان، به وجود یک قدرت برتر باور داشته باشد و همواره خود را زیر ذره بین عدالت ببیند، تلاش می کند تا با مراقبه نفس و رعایت حقوق دیگران، خود را برای زندگی اصلی یعنی دنیای پس از مرگ آماده کند؛ به صورتی که حتی اگر هیچ نظارتی بر اعمال وی در دنیا از طرف سایرین وجود نداشته نباشد، همواره او به باورهای خودش عمل خواهد کرد.
به همین علت است که خداوند متعال اعتقاد به مرگ و قیامت را مانع از کم فروشی دانسته [مطففین؛ آیه4] و همچنین باور به ملاقات با پروردگار را منشأ عمل صالح و ترک شرک دانسته است [کهف؛ آیه 110]. در دین مبین اسلام، بر اهمیت یادآوری دنیای غیب، مخصوصا مسأله مرگ بسیار تاکید شده است؛ به صورتی که خداوند، یاد سرای آخرت را موهبتی دانسته است که به وسیله آن، بندگان خاص خودش را خالص و پاکدل می کند: «إِنَّا أَخْلَصْنَاهُمْ بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ»[ص؛ 46]
برای نمونه  در روایتی رسول گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله) می فرمایند: برترین زهد در دنیا، یاد مرگ است؛ برترین عبادت، یاد مرگ است؛ برترین تفکر، یاد مرگ است؛ کسی که سنگینی یاد مرگ را احساس کند (یاد مرگ بر او اثر گذارد) قبر خود را باغی از باغ های بهشت می یابد.[بحار الأنوار؛ جلد۶، صفحه۱۳۷] پس یاد مرگ آثار ویژه ای در افکار و رفتار انسان داشته و از همین رو، اگر افرادی برای زنده نگه داشتن یاد آن تلاش کنند، بسیار کار ارزشمندی انجام داده‌اند و در کنار پروردگار دارای اجر و قرب خاصی می باشند. این برنامه که تمام تلاش خود را برای اثبات غیب و زنده نگه داشتن یاد مرگ در بین انسان ها انجام می دهد، در یک مسیر درست قدم برداشته و نفس کار، بسیار ارزشمند است زیرا می تواند باعث گسترش عدل اجتماعی و کم شدن تعلقات دنیایی بین مردم شود.

علل تخریب برنامه 
پس از اینکه برنامه «زندگی پس از زندگی» به محبوبیت زیادی رسید، افرادی پیدا شدند که شروع به تخریب مغرضانه چنین برنامه تاثیرگذار و کارسازی کردند. آنها ادراکات غیبی تجربه گران را، حاصل تراوشات مغزی آنها درپی کمبود اکسیژن دانستند یا حتی در مرحله ای سخیف تر، همه تجربه گرها و عوامل برنامه را دروغگو خطاب کردند. این در صورتی است که دانشمندان بزرگی از سراسر دنیا، با ارتباط تصویری در طول برنامه، آن ادراکات را خارج از فعل و انفعالات مغزی دانسته و مربوط به یک عالم فرامادی معرفی می کنند. منشأ تخریب چنین برنامه ارزشمندی دانست را شاید بتوان در چند گزینه محصور کرد:

1. انکار غیب با هدف هوسرانی در دنیا 
به تعبیر قرآن کریم، انسان برای اینکه بتواند بدون هیچ نگرانی و عذاب وجدان، از افسارگسیختگی و هوسرانی خود در دنیا لذت ببرد همچنین برای عدم پذیرش مسئولیت در قبال سایر انسان ها، معاد و غیب را تکذیب می کند: «بَلْ یریدُ اْلإِنْسانُ لِیفْجُرَ أَمامَهُ، یسْئَلُ أَیانَ یوْمُ الْقِیامَةِ» [قیامت؛ آیه 5] طبق همین آیه، می توان کسانی را که نمی خواهند حقیقت دنیای پس از مرگ یا مرگ موقت را که انسان های زیادی آن را درک کرده اند بپذیرند، از جمله افرادی دانست که نمی خواهند با پذیرش چنین مسأله ای زندگی حیوانی خود را کنار گذاشته و تغییری در زندگی خود ایجاد کنند؛ از این رو، شروع به تکذیب اساس برنامه «زندگی پس از زندگی» یعنی مسأله اعتتقاد به غیب می کنند.

2. اعتقاد به غیب مساوی است با ظلم ستیزی
انسانی که زندگی واقعی را در یک جهان دیگر بداند، این دنیای فانی و زندگی دنیا را به آخرت نمی فروشد، هرگز از مرگ نترسیده و در مسیر ظلم ستیزی که از آموزه های دین است تا پای جان تلاش کرده و اگر جان خود را فدا کند، آن را پیروزی دانسته و خشنود می شود: «فَلْيُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يَشْرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ وَمَنْ يُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيُقْتَلْ أَوْ يَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا» این مسأله می تواند خطر بزرگی برای مستکبرین جهان باشد که همیشه تلاش می کنند تا انسان ها را ظلم پذیر بارآورده و نهایت استفاده خود را از دنیای مادی ببرند و برهمین اساس، آنها هرگز از ساخته شدن برنامه  فاخری مانند «زندگی پس از زندگی» که سراسر آمیخته با مسائل غیبی است خشنود نشده و تمام تلاش خود را برای زمین زدن چنین محصولی به کار می گیرند.

3. موفقیت روزافزون و دشمنی رقیبان:
سومین علتی که شاید باعث به وجود آمدن موجی از تکذیب و تخریب نسبت به این برنامه آقای عباس موزون شده است را می توان در موفقیت این برنامه دانست. برنامه «زندگی پس از زندگی» که در شبکه کم بازدید چهار، در سال 99 شروع به کار کرده است، با هزینه های بسیار کمتر از برنامه های دیگر و بدون تکیه کردن به یک سلبریتی، اکنون به حدی محبوب شده است که سخن از آن نقل مجالس شده و در جامعه جریان سازی کرده است. شاید رقیبانی که با صرف هزینه های هنگفت و ترفندهای مختلف هنوز نتوانسته اند مخاطبی را جذب کنند، حسادت ورزیده و تصمیم به تخریب این برنامه گرفته اند.