با اعتماد و تکیه به خالق، می توان یکی از مهم ترین موانع فرزندآوری( ترس از روزی فرزندان) را برطرف کرد.
یکی از دغدغه‌هایی که والدین به سبب آن از فرزند آوری خودداری کرده یا اینکه به حداقل فرزند آوری که تک‌فرزندی است، اکتفا می‌کنند، نگرانی از تأمین روزی و مخارج آن‌ها است؛ تا جایی که در زمان رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌واله به خاطر ترس از روزی و مخارج آن‌ها، فرزندان خود را می‌کشتند.[1] البته در دنیای کنونی نیز با جاهلیت مدرن فرزندان را سقط نموده و از دنیا آمدن آن‌ها جلوگیری می‌کنند. آیات متعددی در قرآن وجود دارد که این عمل جاهلانه را مورد نکوهش قرار داده و درصدد اصلاح افکار و باورهای غلط آنان برآمده و به همه انسان‌ها این تذکر را می‌دهد که روزی دهنده فرزندان، شما نیستید بلکه روزی دهنده شما و فرزندانتان، خالق شماست.[2]
شاید این بدبینی ما نسبت به روزی دهنده، بی‌ارتباط با تعلیم و تربیت دوران کودکی ما نیز نباشد. زمانی که در کتاب‌های درسی، به ما یاد دادند «بابا آب داد، بابا نان داد». اگر درست و دقیق‌تر به قضیه بنگریم، متوجه می‌شویم آنکه به ما آب‌ونان داد خالق و روزی دهنده ما بود و پدران ما، تنها نقش یک واسطه را ایفا می‌کردند که مأمور بودند این آب‌ونان را بر سر سفره خانواده برسانند؛ به تعبیر دیگر، صرفاً نان‌آور خانه بودند. پس به نظر می‌رسد برای اینکه این فکر اشتباه که نان دهنده غیر از خالق است در ذهن ما شکل نگیرد، لازم است این جملات در کتاب‌های درسی اصلاح شود.
در معارف دینی ما یکی از حقوق انسان‌ها بر خالق این است که خالق، خود را موظف کرده تا روزی همه آن‌ها را برساند.
با توجه به علم بی‌پایان او هیچ‌گاه روزی آن‌ها را فراموش نکرده است.[3] حتی جانوران نیز به این مطلب اذعان دارند و مطمئن هستند که خالق آن‌ها هیچ‌گاه روزی آن‌ها را فراموش نخواهد کرد. چنانکه وقتی موسی علیه‌السلام پرده‌های حجاب از گوش‌های او کنار رفت، مناجات کرمی را شنید که به رزاقت خدا و فراموش نکردن رزق موجودات اذعان می‌کرد.[4]
به‌راستی چرا باید معرفت و شناختمان از خالق و روزی دهنده‌مان از یک کرم کمتر باشد؟! به‌گونه‌ای آن‌ها از رسیدن روزی‌شان اطمینان داشته باشند اما ما انسان‌ها که اشرف مخلوقات هستیم در تردید و دودلی به سر ببریم؟ در ضمن یک کرم برای رسیدن روزی‌اش تلاش می‌کند اما هیچ‌گاه دغدغه این را ندارد که اگر روزی او نرسد، یا کم شود یا کس دیگری آن را از من بگیرد، چه می‌شود؟
نتیجه اینکه، ای‌کاش ما انسان‌ها نیز تمام سعی و تلاش را صرف انجام‌وظیفه خودمان می‌کردیم و نتیجه را به صاحب اصلی‌اش واگذار می‌کردیم و اطمینان خاطر داشتیم که خالق ما بر همه جوانب زندگی ما تسلط دارد و بهترین‌ها را برایمان انتخاب خواهد کرد.
پی‌نوشت :
[1] مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، 1385، ج 6، ص 34.
[2] اسرا، 31
[3] طباطبائی،المیزان، 1417، ص 148
[4] حقی، تفسیر روح البیان، ج۴، ص۹۶ - ۹۷.