هدفمندی انسان را زنده نگه می‌دارد. حتی اگر انسانی هدف اشتباهی انتخاب کند باز از ایستا بودن بهتر است. هدف درست آن است که ذاتاً ارزشمند باشد.
همه انسان‌ها باید برای یک هدف نهایی تلاش بکنند. انسان بی‌هدف، انسان مرده است. در زندگی، کسانی توانایی حرکت دارند که بدانند به کدام مقصد می‌خواهند بروند. حتی اگر انسانی مقصد اشتباهی انتخاب کند، خوب نیست ولی باز در حال حرکت و از ایستا بودن بهتر است. گاهی مواقع امور نزدیک و دم‌دستی را به‌عنوان هدف انتخاب می‌کنیم. مانند رشته، شغل، هنر، ورزش و... . همه این‌ها هدف است نه ارزش.
باید آن هدف و آرمانی را به‌عنوان ارزش نهایی خود در زندگی انتخاب کنیم که دیگران نتوانند بپرسند: «چرا این را انتخاب کردی؟» تا وقتی چرایی در آن وجود داشته باشد، آن هدف، ارزش نهایی نیست. زمانی ما به این نقطه می‌رسیم که آن کاری که انجام می‌دهیم، ذاتاً ارزشمند باشد و ارزشش را از چیز دیگری نگرفته باشد .
آن چه چیزی است که ذاتاً ارزشمند است؟ جواب این است که وجود، خیر و کمال ارزششان ذاتی است. این‌ها عین ارزش هستند. یعنی ما برای انتخاب مقصد و آرمان باید به دنبال چیزی باشیم که در آن خیر، وجود و کمال نهفته است. هیچ موجودی جز خداوند سراغ نداریم که عین وجود، عین کمال و عین خیر باشد. تمام هستی وجود و خیر و کمالشان را از خداوند گرفته ولی خداوند این‌ها را از خودش دارد.
در زندگی فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها همه کارها با معیار رضایت الهی سنجیده می‌شد. این خدامحوری در جای‌جای سیره فردی و اجتماعی ایشان قابل مشاهده است. در روایتی از آن حضرت نقل شده است: «حُبِّبَ إلی مِن دُنیاکُم ثَلاثٌ: تِلاوَةٌ کِتابِ‌اللهِ، وَالنَّظَرُ فی وَجهِ رَسولِ‌اللهِ، وَالإنفاقُ فی سَبیلِ‌اللهِ.[1] سه چیز از دنیای شما محبوب من است: خواندن کتاب خدا، نگاه کردن به چهره‌ی رسول خدا و انفاق در راه خدا». کلمه مشترک و کلیدواژه اصلی در فرازهای این روایت "الله" است. یعنی هدف اصلی در زندگی حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها خداست. هر چه او را به خدا نزدیک‌تر کند همان را می‌خواهد.
پی‌نوشت:
[1]. گفتار معصومين(ع)، مکارم شیرازی، نشر مدرسه الامام على بن ابى طالب( ع): 1387ش، ج 1، ص113.