محبت و آرامش، دو اکسیر اعظمی است که می‌تواند خانه و خانواده را به کانونی گرم و صمیمی تبدیل کند؛ کانونی که ثمره آن، تربیت فرزندان سالم است.
محیط خانواده امن‌ترین و رضایت‌بخش‌ترین بستر برای ارضای نیازهای روانی و به‌ویژه آرامش روانی فرزندان است؛ آرامشی که می‌تواند با محبت تأمین شود و حلّال بسیاری از مشکلات باشد. خانواده‌ای که به رابطه عاطفی و ایجاد محبت بین اعضای خود اهمیت می‌دهد، آرامش را برای اعضای خود به ارمغان آورده، زمینه تربیت انسان‌های سالم را فراهم می‌کند. در این میان زن به سبب عواطف و احساسات قوی زنانگی، نقش بسزایی در تأمین آرامش و سلامت روانی خانواده ایفا می‌کند.[1]
آرامش
بی‌تردید انسان در گذر زمان با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌شود و برای کاهش فشار روحی برآمده از این تلاطم‌ها، به دنبال تکیه‌گاهی است تا به آن پناه ببرد و چه تکیه‌گاهی پس از خداوند می‌تواند بهتر از خانواده باشد. ازاین‌رو مرد و زن با قرار گرفتن در کنار همدیگر، آرامش روحی و روانی خود را تأمین، و از سیل سختی‌های زندگی تا حدود زیادی خلاصی پیدا می‌کنند. اگر خانه به کانونی گرم و آرام تبدیل شود، اعضای خانه با خیال راحت به کارشان ادامه می‌دهند. در این میان، اگر نبود همین رشادت‌های عاطفی زنان در کانون خانه و خانواده، چه‌بسا بسیاری از بزرگان از انجام کارهای بزرگ درمانده می‌شدند.
همسر مقام معظم رهبری در این‌باره می‌گوید: «فکر می‌کنم بزرگ‌ترین نقش من، حفظ جو آرامش خانه بود؛ طوری که ایشان بتوانند با خیال راحت به کارشان ادامه دهند. من سعی داشتم تا ایشان را از نگرانی در مورد خود و فرزندانم دور نگه دارم. گاهی اوقات که برای ملاقات ایشان به زندان می‌رفتم، از مشکلاتی که داشتیم، چیزی به ایشان نمی‌گفتم و در پاسخ به سؤالاتشان درباره وضعیت خودم و فرزندان، صرفاً خبرهای خوب می‌دادم؛ برای مثال طی ملاقات‌هایی که با ایشان در زندان داشتم یا در نامه‌هایی که در دوران تبعید برای ایشان می‌نوشتم، هرگز چیزی در مورد بیماری فرزندان نمی‌گفتم و نمی‌نوشتم».[2]
از جمله راه‌هایی که می‌تواند به ایجاد آرامش در خانه و بین خانواده کمک کند، مدیریت بی‌نظمی‌ها، تقسیم کارها، شناخت مرزهای کاری، فراهم نمودن بستر خنده و خندیدن، آوردن طبیعت به درون خانه، تزئین محیط، بازی با کودکان در محیط باز، یاد خدا، دعا، خوش‌اخلاقی، همدلی، مشورت، بخشش و گذشت است.
محبت
همان‌طور که بیان شد، محبت از ابزار تولید آرامش در کانون خانه و خانوده است؛ تکنیکی که قرآن از آن با عنوان مودت و رحمت یاد کرده است: «وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً»؛[3] «و از نشانه‌های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید و میان شما مودّت و رحمت قرار داد».
این آیه نشان می‌دهد آن چیزی که رابطه زن و شوهر را در کانون گرم خانواده مستحکم می‌کند و آرامش را برای آنان به ارمغان می‌آورد، دوستی و محبت است؛ محبتی که تواضع، خشوع و رحمت را برای زن و مرد و دیگر اعضای خانواده به دنبال دارد و سختی‌های بیرون و داخل خانه را برای ایشان آسان می‌کند؛ چنان‌که مقام معظم رهبری فرمودند: «محبت، خانواده را پایدار می‌کند. اگر در زندگی محبت وجود داشت، سختی‌های بیرون خانه آسان خواهد شد. برای زن هم سختی‌های داخل خانه آسان خواهد شد».[4]
بنابراین خانه‌ای می‌تواند مطلوب باشد و در مسیر سعادت و کمال قرار گیرد که والدین به جنبه عاطفی و آرامشی آن بیشتر توجه کنند.
پی‌نوشت:
[1]. قماشچی، احمد، «عوامل آرامش خانواده در سبک زندگی امام علی و حضرت زهرا علیهماالسلام»، مطالعات راهبردی زنان، زمستان 1395، ش74، ص119.
[2]. پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار آیت‌الله سیدعلی حسینی خامنه‌ای، «همسر صبور»، 1397/11/19؛ https://b2n.ir/x54523.
[3]. طه: 21.
[4]. پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار آیت‌الله سیدعلی حسینی خامنه‌ای؛ «بالاتر از واقعیت»؛ 1386/8/19؛ https://b2n.ir/k01281.