خدا ناامیدکنندگان را لعنت کند!

امید، موتور محرک انسان در زندگی فردی و اجتماعی است و شخص و جامعه‌ای که امیدوار نباشد، انگیزه کافی برای حرکت و رشد و تعالی را ندارد. با این حال در هر محیط و جامعه‌ای افرادی هستند که به طور آگاهانه یا ناخودآگاه، به اطرافیان القای یأس و ناامیدی می‌کنند. در برخی موارد، این افراد از روی دشمنی و برای ضربه زدن به روند رشد و نیز ناامید کردن دیگران تلاش می‌کنند (همانگونه که رسانه‌ها و عوامل مغرض به طور دائمی همه چیز را تیره و تار و ناامیدکننده نشان می‌دهند)؛ ولی متأسفانه در برخی از موارد، افراد به اصطلاح خودی، از روی ناآگاهی به تأثیرات مخرب اقدامشان، افراد جامعه را هم در مسائل اجتماعی و سیاسی و هم در مسائل معنوی و اعتقادی ناامیدی می‌کنند.

زشتی و گناه این کار به قدری زیاد است که چنین افرادی مورد لعنت قرار گرفته‌اند؛ چنان‌که در روایتی آمده است: «لَعَنَ اَلله اَلْمُبْتِرِينَ ثَلاَثاً قِيلَ يَا رَسُولَ اَللهِ مَنْ هُمْ قَالَ اَلَّذِينَ يُقَنِّطُونَ اَلنَّاسَ مِنْ رَحْمَةِ اَلله»؛[1] 
«پیامبر سه مرتبه فرمود: خدا لعنت کند مبترین را! سؤال شد: آن‌ها چه کسانی هستند؟ فرمودند: آن‌ها کسانی هستند که مردم را از رحمت خدا ناامید می‌کنند».

پی‌نوشت:
[1]. فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضه الواعظین، انتشارات الشريف الرضي، قم، 1375ش، ج2، ص503.