برنامه «شیوه» به بررسی مسائل روز کشور پرداخته و با ایجاد فضای مناظره‌ای سعی دارد به ایجاد فضای گفتمانی مطلوبی دست پیدا کند.
معرفی: «شیوه» برنامه‌ای گفتگو محور است که به بحث و گفتگو با کارشناسان خبره در حوزه‌های حقوقی، سیاسی، اجتماعی می‌پردازد و نگاهی دارد به مسائل روز کشور.
بررسی و نقد
برنامه «شیوه» رسالت مهم و تأثیرگذاری برعهده گرفته است که می‌تواند منشأ حرکات بزرگی در فضای رسانه‌ای کشور شود.
فراهم کردن بستر مناظره‌ی علمی در راستای تعدد آراء و ایجاد کرسی‌های آزاداندیشی، امری است که رسانه‌ی ملی دیر به سمت آن حرکت کرده است.
در قسمت اخیر برنامه که مناظره آقایان «علیزاده» و «غنینژاد» را در مورد اقتصاد لیبرالیسم[1] شاهد بودیم، گفت‌وگوی مهمی شکل گرفت که نشان داد در تمام این سال‌ها رویه‌ی رسانه‌ی ملی در باب مناظره‌ها اشتباه بوده است.
اینکه امثال غنینژاد -که سال‌ها ستون روزنامه‌های اصلاح‌طلب را از مباحث و اندیشه‌های نئولیبرالی[2] پر کرده و از نزدیکان و تاثیرگذران دولت اصلاح‌طلب است- به مناظره دعوت شوند و پاسخ‌گوی تفکراتی باشند که در همه این سال‌ها حاکم به فضای اقتصادی کشور بوده است، از واجبات است.
اما یکی از نکات منفی این برنامه انفعال مجری و سازندگان اثر است، در تمام دو ساعت و اندی که برنامه «شیوه» پخش شد، آیتمی از آمارها و عملکردها تدارک دیده نشد. وقتی دو دیدگاه متفاوت با این شدت به مقابله و مناظره می‌پردازند و تفکرات یکدیگر را عامل اوضاع اقتصادی کنونی، معرفی می‌کنند، باید برنامه موضع‌گیری داشته باشد و مخاطب خویش را به سمت آن چه که درست است، راهنمایی کند و الا هر کس می‌تواند با مغالطه و آمارسازی اشتباه، مخاطب را فریب دهد. مسئله‌ای که اتفاقاً امثال غنی‌نژادها در آن متبحر هستند.
نمونه‌ی این کار در رسانه‌های مختلف جهان وجود دارد برای مثال مجری برنامهی «پرگار» بی‌بی‌سی فارسی، اکثر مباحث را به سمتی می‌برد که در نهایت نتیجه‌ی مطلوب خود را بگیرد با وجود اینکه عموماً هم نتایج با حقیقت مسئله متفاوت است.
اساساً انفعال و بی‌طرفی به هیچ عنوان در کار رسانه‌ای معنا ندارد به ویژه در رسانه ملی که جایگاه معلم و آموزنده را دارد.
جمع‌بندی: «شیوه» برنامه‌ای است، که خلا آن سال‌های سال در برنامه‌های تلویزیونی حس می‌شد و با برنامهی اخیر خود یک گام رو به جلو در راستای کرسی‌های آزاداندیشی- که مقام معظم رهبری بارها بر گسترش آن تأکید کردند- جلوتر رفته است. امر نیکو و پسندیده‌ای که نه تنها باعث جذب مخاطبین با سلایق مختلف می‌شود، بلکه برای شرایط روز جامعه نیز مفید خواهد بود.
پی‌نوشت:
[1]: لیبرالیسم (Liberalism) یا لیبرال‌گرایی در معنای لغوی، به معنی آزادی‌خواهی با قوانین خاص است و به آرایه وسیعی از ایده‌ها و نظریه‌های مرتبط دولت گفته می‌شود که آزادی فردی را مهم‌ترین هدف سیاسی می‌داند. لیبرالیسم مدرن در عصرِ روشنگری ریشه دارد.
[2] نئولیبرالیسم لفظی است که کاربرد و تعریف آن در طول زمان تغییر یافته‌است. در وهله نخست نظریه‌ای در مورد شیوه‌هایی در اقتصاد سیاسی است که برای تحقق آزادی‌های کارآفرینانه و مهارت‌های فردی در چارچوب نهادی که ویژگی آن حقوق مالکیت خصوصی قدرتمند، بازارهای آزاد و تجارت آزاد است.