هر کودکی که متولد می‌شود همانند آیینه‌ای شفاف است. والدین با تربیت صحیح می‌توانند این پاکی را افزایش دهند و دوام بخشند و یا با تربیت نادرست آن را مکدر سازند.
خداوند متعال انسان را بر اساس فطرت خدایی آفریده است و والدین موظف هستند زمینه رشد و شکوفایی این فطرت خدایی را فراهم سازند و نگذارند این ودیعه الهی دچار آفت زدگی شود. تربیت دینی سعادت فرزند را به دنبال دارد و ثواب آن برای والدین غیر قابل محاسبه است. تربیت دینی شامل مواردی می‌شود از جمله؛
۱.مسائل اعتقادی
تربیت اعتقادی فرزندان از وظایف بسیار مهم والدین است. که اگر با شیوه صحیح و همراه با دلیل منطقی و محققانه انجام بگیرد آثار و برکات آن در اعمال و رفتار فرزندان نمایان می‌شود و اگر به صورت تقلیدی و اکراهی باشد آفات جبران ناپذیری به دنبال خواهد داشت. اعتقادات هر شخص تعیین کننده اوصاف و اعمال، رفتار و گفتار اوست. انسانی که به خداوند اعتقاد دارد دارای ویژگی‌هایی است که فرد بی‌ایمان این ویژگی‌ها را ندارد و در کانون خانواده شیوه برخورد فرزندانی که به خداوند اعتقاد دارند، با فرزندان بی‌ایمان کاملاً متفاوت است.
۲.مسائل اخلاقی
در قرآن یکی از عوامل مهم محفوظ ماندن از جهنم، و ورود به بهشت آراستگی به فضایل اخلاقی و پرهیز از رذایل اخلاقی است. آن چه که در پرورش فضایل اخلاقی موثر است شیوه تربیت می‌باشد که به صورت صحیح و موثر انجام شود. در تربیت اخلاقی فرزندان علاوه بر آگاه کردن آن ها به فضایل اخلاقی و تبیین آثار و پیامدهای آن، متصف بودن والدین به فضایل اخلاقی و پرهیز از رذایل اخلاقی نقش بسیار موثری دارد.
۳.مسائل عبادی
یکی از موضوعات مهم در تربیت دینی که در قرآن از سوی پیامبر (ص) نسبت به فرزندان مورد توجه قرار گرفت مسائل عبادی است. در مسائل عبادی فرزندان باید طوری تربیت شوند که از همان ابتدای نوجوانی وظایف عبادی خود را از روی اشتیاق نه اکراه انجام دهند. اگر به مسائل عبادی فرزندان توجه نشود ارتباطی بین آن ها با خداوند از طریق عبادت ایجاد نمی‌شود و به خداشناسی آن ها آسیب وارد می‌شود.
۴.آموزش قرآن
قرآن هدایتگر جهانیان و تضمین کننده سعادت پیروان آن است. تلاوت قرآن کلید ارتباط با حق است و تدبر در آیات آن سبب بیداری دل و شکوفایی مغز‌هاست. قرآن آخرین کتاب آسمانی است که تمام قوانین هدایت و سعادت انسان‌ها را در بر دارد.
۵.آداب معاشرت
یکی از مسائلی که در تربیت دینی فرزندان مورد توجه خداوند و ائمه قرار گرفته آموختن آداب معاشرت به فرزندان است. منظور از آداب معاشرت مجموعه اصول اخلاقی و فضایل رفتاری و درونی است که لازم است کودک از همان ابتدا آن را بیاموزد و به آن عادت کند. این رفتارها در ابتدا از والدین و بزرگترها تقلید می‌شود، و پس از تعقل و اندیشه کودک به مرحله تکلیف می‌رسد و به صورت عقلانی و ایمانی در می‌آید. پذیرش فضیلت‌ها و ارزش‌های اخلاقی و عادت کردن به رفتار و خوی پسندیده و آداب اسلامی جزو ملکات نفسانی کودک می‌شود و بخشی از شخصیت ذاتی او را تشکیل می‌دهد.