رویت خدا

یکی از اوصاف سلبی خداوند دیده نشدن است. همان‌گونه که می‌دانیم خداوند، متعال جسم نیست؛ زیرا لازمه جسمانیت خداوند، محدودیت او در زمان و مکان خاص می‌باشد. از سویی باید بدانیم که مشاهده حسی تنها در مورد اجسام صورت می‌گیرد. بنابراین، ذات پاک خداوند قابل رویت نیست و با چشم دیده نمی‌شود. چشم‌ها او را در نمی‌یابند ولی او چشم‌ها را در می‌یابد و او لطیف و آگاه است.[۱] پس تعبیر به لقا الله که در برخی آیات و روایات وارد شده است به معنای رویت قلبی یا مشاهده با چشم دل است. در این رابطه امام صادق(ع) می‌فرماید: چشم‌ها جز آن‌چه را که دارای رنگ و کیفیت است نمی‌بیند؛ در حالی که خداوند خالق رنگ‌ها و کیفیت هاست.[۲] با توصیف‌های اخیر که به حقیقت رویت نشدن خداوند دست یافتیم به علم و آگاهی دقیق خداوند از اعمال بندگان نیز پی‌بردیم که خداوند در هر لحظه شاهد اعمال ما است.

پی‌نوشت:

[۱]. سوره انعام، آیه۱۰۳

[۲]. امالی صدوق، ص۴۱۰، ح۳.