الان وقت «قمه‌زنی» است

رهروان ولایت ـ قباحت و زشتی قمه‌زنی و ضرر آن به وجهه و آبروی مذهب تشیع، چنان واضح و آشکار بوده و هست که دشمنان قسم‌خورده‌ی اسلام هم برای بهره‌برداری از آن، آب از دهانشان جاری می‌شود. دکتر تیجانی در کتاب «اهل بيت(عليهم السلام)؛ کليد مشکل‏‌ها» در اين‏‌باره مي‏‌نويسد: «شمشيرهايی که در گذشته شيعيان آن را در برابر ظالمان بلند مي‏‌کردند، امروز برای زدن به سرهای خود، از آن استفاده مي‏‌کنند. تاجايی‌که انگليسي‏‌ها مقدار زيادی شمشير، در ميان دسته‏‌های عزاداری -در کربلا- تقسيم مي‏‌کردند.»[1]

به همان اندازه که قمه‌زنی علنی به بهانه‌ی عزاداری سید وسالار شهیدان(علیه‌السلام) قبیح است و پایه و اساسی در اسلام، ندارد و موجب وهن مذهب تشیع است اما این نوشتار درصدد تشویق برای «قمه‌زنی» است! «قمه‌زنی» در برابر دشمنی که امروز بابی‌حیایی تمام، حرم‌های آسمانی و ملکوتی در نجف، کربلا و سامرا را هدف اصلی خود، بیان می‌کند و مرجع صالح و بیداری مثل آیت‌الله العظمی سیستانی(حفظه‌الله) را آماج تهدید و کلمات رکیک و زشت خود قرار داده‌اند.

کجا هستند آنهایی که لعن علنی به مقدسات اهل‌سنت را در دستور کار خود قرار داده و به هیچ‌یک از نصایح علمای دلسوز، گوش نمی‌دادند؟ بفرمایید دوستان! صحنه‌ی نبرد با داعش را دریابید!
کجا هستند آنهایی که به بهانه‌ی دفاع از تشیع، اهانت علنی به بعضی از همسران پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را در شبکه‌های ماهواره‌ای خود بیان می‌کنند و زمینه‌ی فتنه‌ای بزرگ در میان مسلمین را فراهم می‌کنند که اگر فتوای حکیمانه و تاریخی رهبر معظم انقلاب صادر نمی‌شد معلوم نبود چه افتضاحی در دل سرزمین‌های اسلامی، به‌وقوع می‌پیوست.
کجا هستند آنهایی که در لندن و واشنگتن، به اسم عالم شیعی(!) به سبّ علنی مقدسات اهل‌سنت مشغولند؟ پس چرا این‌روزها هیچ صدایی از آنان در تشویق به نبرد با داعش بلند نمی‌شود؟ آن‌ها که این‌همه داغ بودند و حتی نام هفته‌ی وحدت را به هفته‌ی برائت تغییر دادند پس چرا این‌روزها و در مقابل جنایات بی‌نظیر تروریست‌های تکفیری در عراق، ساکتند؟

گروهک سلفی-تروریستی داعش کسی نیست و انشاالله هیچ غلطی هم نمی‌تواند بکند اما چنین اتفاقاتی را می‌توان محکی جدی برای صداقت جماعتی نامید که طی سالیان اخیر، به رویه‌ی مخالف با روش و سیره‌ی اهل بیت(علیهم‌السلام) روی آوردند و با این‌کار، قتل و آزار شیعیان متعددی در دنیا را سبب شدند.

----------------------------

پی‌نوشت:

1- ترجمه سید محمد جواد مهری، ص ۱۸۶