مؤمن باید در گفتگو با دیگران نیکو‌سخن باشد، فرق نمی‌کند که مخاطبش مؤمن باشد یا غیر‌مؤمن.
اسلام دینی جامع و کامل است که برای پیروانش در تمام مراحل زندگی، برنامه و احکام خاصی دارد که شامل امور فردی، اجتماعی و... می‌شود.
خوش‌‌گفتاری و نیکو سخن گفتن با دیگران ازجمله برنامه‌های بینالمللی دین اسلام است که معصومین علیهم‌السلام نسبت به آن تأکید کرده‌اند و به پیروان خود دستور داده‌اند که به آن پایبند بوده و آن‌را نسبت به مسلمان و غیرمسلمان رعایت کنند.
امام حسن عسکری علیه‌السلام در رابطه باکیفیت سخن گفتن با دیگران می‌فرماید: «قُولُوا لِلنّاسِ حُسْناً، مُؤْمِنُهُمْ وَ مُخالِفُهُمْ، أمَّا الْمُؤْمِنُونَ فَیَبْسِطُ لَهُمْ وَجْهَهُ، وَ أمَّا الْمُخالِفُونَ فَیُکَلِّمُهُمْ بِالْمُداراة لاِجْتِذابِهِمْ إلَی الاِیمانِ، فَإِنْ يَيْأَس مِنْ ذلِكَ يَكُفُّ شُرُورَهُمْ عَنْ نَفْسِهِ وَ إِخْوانِهِ الْمُؤْمِنينَ»؛ [1]«با مردم، چه مؤمن و چه مخالف، به نيكى سخن بگوييد؛ امّا مؤمنان، پس براى آنان چهره بگشايد و خوش‌رویی كند و امّا مخالفان، با آنان در كلام مدارا كند تا جذبشان كند، اگر از جذب آنان مأيوس شد، با اين مدارا، شر آنان را از خود و ديگر برادران دينى دفع كرده است».
پیروان معصومین علیهم‌السلام وظیفه دارند که در گفت‌و‌گوهای خود از الفاظ خوب استفاده نمایند و مجاز نیستند که سخنان زشت و ناپسند بر زبان جاری کنند. حکمت نیکو سخن گفتن با مؤمنین از باب گشاده‌رویی با مؤمن است، ولی با مخالفین، به خاطر جذب آن‌ها به دین و در امان ماندن از آسیب آن‌ها، درصورتی‌که جذب دین نشوند.
پی‌نوشت:
[1]. مامقانی، عبدالله، مرآه‌الرشاد، ص83.