او از همه به ما نزديک تر است

ادله عقلي و آيات قرآني گواهي مي دهد که خداوند متعال هرگز با چشم ديده نمي شود، چون ادراكات حسي در اثر ارتباط اندام هاي بدن با اجسام و جسمانيات بدست می آید و هركدام از حواس ما نوعي از پديده هاي مادي و متناسب با حس خودش را در وضع معيّني درك مي كند، و همان طوری كه نمي توان توقع داشت چشم صداها را درك كند، يا گوش رنگ ها را ببنيد، نبايد انتظار داشت چشم همه چيز را ببيند، چون چشم تنها اجسام يا به عبارت صحيح تر بعضي از كيفيات مثل رنگ ها را مي بيند و چيزي كه جسم نبوده و كيفيت جسماني هم ندارد هرگز با چشم مشاهد نخواهد شد.

در نتیجه چون خداوند جسم و جسماني نيست، لذا با چشم قابل رؤيت نیست. به تعبير ديگر: خداوند ازهمه نقايص كه يكي از آن ها ديدني و قابل رؤيت بودن می باشد، منزه است چون لازمه مرئي و قابل رؤيت بودن اين است كه شرايط لازم براي رؤيت در او تحقق يابد، از قبيل : در مكان و جهت خاصي قرار بگيرد; در تاريكي قرار نداشته باشد و به اصطلاح نوري بر او بتابد; فاصلهء معيّني ميان بيننده و او وجود داشته باشد که همهء اين ها از آثار موجود محدود، جسماني و مادي است و خداي متعال وجودي است نامحدود و غير مادي است پس رؤيت مخصوص اجسام بوده و خدا به هيچ وجه قابل رؤيت نيست.

حضرت موسي (علیه السلام) به علت اسرار بني اسرائيل، از زبان قوم خود درخواست رؤيت خدا را نمود و خداوند پاسخ داد: هرگز مرا نمي بيني. قرآن مي فرمايد: «وَلَمَّا جَآءَ مُوسَىٰ لِمِيقَـٰتِنَا وَكَلَّمَهُۥ رَ‌بُّهُۥ قَالَ رَ‌بِّ أَرِ‌نِىٓ أَنظُرْ‌ إِلَيْكَ ۚ قَالَ لَن تَرَ‌ینِى؛ و هنگامى كه موسى به ميعاد گاه ما آمد، و پروردگارش با او سخن گفت، عرض كرد: پروردگار! خودت را به من نشان ده تا تو را ببينم، گفت هرگز مرا نخوهى ديد» [سوره اعراف، آيه 143]
و در جاي ديگر مي فرمايد: «لَا تُدْرِكُهُ الْأبْصَارُ وَ هُوَ يُدْرِكُ الْأبْصَار؛ چشم ها او را نمى بينند، ولى او همه چشم ها را مى بيند».[انعام ، آيه 103]

اين كه خداوند به هيچ وجه ديده نمي شود، مخصوص اين جهان نيست، بلكه در عالم قيامت هم خداوند با چشم ديده نمي شود, با اینکه وضع دو جهان براي انسان ها متفاوت است، وليکن خداوند كه جسم نيست و برتر از زمان و مكان است و وجود فوق مادي است، نحوه وجودش هم در عالم آخرت تغيير نمي كند تا ديده شود.

يكي از ياران امام صادق (علیه السلام) به نام هشام مي گويد: نزد امام صادق (علیه السلام) بودم كه يكي از دوستان حضرت به نام معاوية بن وهب وارد شدو گفت : اي فرزند پيامبر! چه مي گويي در مورد خبري كه درباره رسول خدا (صلی الله علیه و آله) وارد شده است كه او خداوند راديده ؟ به چه صورت ديد؟ نيز در خبر ديگري كه از آن حضرت نقل شده است كه مؤمنان در بهشت پروردگار خود رامي بينند; به شكل خواهند ديد؟
امام صادق (علیه السلام) تبسّم تلخي كرد و فرمود: اي معاوية بن وهب! چقدر زشت است كه انسان هفتاد، هشتاد سال عمر كند، در ملك خداوند زندگي نمايد و نعمت او را بخورد، امّا او را درست نشناسد. اي معاوية بن وهب! پيامبر هرگز خدا را با اين چشم مشاهده نكرد و مشاهده بر دو گونه است: مشاهده با چشم دل و مشاهده با چشم ظاهر، هر كس مشاهده با چشم دل را بگويد، درست گفته و هركس مشاهده با چشم ظاهر را بگويد، دروغ گفته و به خدا و آيات او كافر شده است، زيرا پيامبر (صلی الله علیه و اله) فرمود: هركس خدا را شبيه خلق بداند، كافر است.

در روايت ديگر اسماعيل بن فضل گويد: از امام صادق (علیه السلام) پرسيدم: آيا خدا در قيامت ديده مي شود؟ فرمود: چشم ها نمي بينند جز چيزهايي را كه رنگ و كيفيتي دارند، در حالي كه خدا آفريننده رنگ ها و كيفيت ها است. [1]

نتيجه اين كه: چون كه خداوند جسم نيست و موجود مادي نيست، چه در اين جهان و چه در سراي آخرت، به هيچ وجه قابل ديدن و رؤيت با چشم نخواهد بود. [2]

با سلام بنده نیز از لطف شما کما تشکر را دارم

پاسخ منفي است، زيرا جاودانگي روح انساني در طول جاودانگي حضرت حق مي باشد. اصولاً هر مخلوقي از مخلوقات عالَم جاودانه است. البته ممكن است در ميان شرايط و بر مقتضاي احوال، تغيير و تحولاتي در حالات و خصوصيات آن ايجاد شود ولي هرگز معدوم (به معناي خالي از وجود) نمي گردد. اين مسئله از آنجا نشأت مي گيرد كه خداوند وجود مطلق است و امكان اين كه عدمي در اين ميانه پديد آيد محال است. به همين لحاظ هر مخلوقي وجود خود را از وجود حضرت حق گرفته و اين وجود هرگز از ميان نمي رود و ابدي است. در نتيجه جاودانگي روح انسان تعارضي با جاودانگي وجود پروردگار ندارد.

به هر حال جمله زیبایی بود التماس دعا
الهم عجل لولیک الفرج

این حدیث زیبا اگر سرلوحه کار اجتماعات قرار گیرد موجب استحکام دین و دنیا خواهد شد

خدا به نماز و به هیچ کار انسان نیاز ندارد؛ زیرا خداوند بی نیاز مطلق است: "الله الصمد" این انسان است که به او و به نماز نیاز دارد، نه خداوند، اگر خدا فرموده است شما نماز بخوانید، نفع انسان را در نظر گرفته و لحاظ کرده است؛ مانند پدری که به بچه اش می گوید درس بخوان. پدر نیاز به درس خواندن بچه اش ندارد؛ چون خودش استاد دانشگاه است، به عنوان مثال خودش یک شخصیت برجسته علمی است، بچه درس بخواند یا نخواند برای پدر فرقی نمی کند؛ از این جهت اگر می گوید درس بخوان به نفع بچه است. پس،اگر خدا فرمود نماز بخوان به نفع انسان است؛ چون نماز زمینه طهارت و پاکی دل انسان است. به تعبیر روایت؛ نماز مانند نهر آبی است که ما در روز پنج مرتبه خود را در آن می شوییم و تطهیر می کنیم.

اگر انسان پنج بار در روز استحمام کند، چقدر تمییز است. اگر واقعاً دل انسان در نماز باشد و پنج بار در این زلال نماز تطهیر شود، دل نورانی پیدا می کند.

جواب این پرسش این است که ما به نماز نیاز داریم نه خدا، خداوند که بی نیاز است، اگر انسان حتی هیچ کاری هم انجام ندهد، او نیاز ندارد. این مسئله مانند آن است که اگر شما به بچه می گویید این چیز سمی است، نخور، و این مفید است بخور. بچه اگر ماده و غذای سمی را بخورد، مسموم می شود. اگر انسان به وظیفه خود عمل نکرد، مانند خوردن سم است، عذاب دارد. نمی توان گفت؛ چرا خدا ما را عذاب می کند؟ این نتیجه قهری عمل انسان است، همان گونه که اگر چیز مفید را خورد، آثار مثبت آن را می بیند، این مسئله نیز همین طور است.

بنابراین، خداوند نظام خلقت را خلق کرده است، این نظام بر اساس حکمت است، اگر کسی کار خوبی انجام داد، اثر و نتیجه اش را می بیند، و اگر کسی شر و خلافی را مرتکب شد، او هم ثمره اش را می بیند.

خدا نور آسمانها و زمين است مثل نور او چون چراغدانی است که در آن ، چراغی باشد ، آن چراغ درون آبگينه ای و آن آبگينه چون ستاره ای درخشنده از روغن درخت پر برکت زيتون که نه خاوری است و نه باختری افروخته باشد روغنش روشنی بخشد هر چند آتش بدان نرسيده باشد نوری افزون بر نورديگر خدا هر کس را که بخواهد بدان نور راه می نمايد و برای مردم مثلهامی آورد ، زيرا بر هر چيزی آگاه است