مقام امیرالمومنین در نزد اهل سنّت

جایگاه و مقام امیرالمومنین(علیه‌السلام) در نزد اهل سنت نیز بی‌نظیر بوده و احادیث بسیار زیبایی را در شأن حضرت نقل کرده‌اند؛ ما در این‌جا به چند مورد آن‌ها اشاره می‌کینم:

1. «جابر بن‌عبداللّه انصاری» می‌گوید: پيغمبر اكرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «كَفُّ عَلِىٍّ كَفِّى؛ دست على دست من است». هم‌چنین ابوبكر نقل می‌کند كه رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «يَا اَبَابَكْر، كَفِّى وَ كَفُّ عَلِيٍّ فِى الْعَدَدِ سَوَاءٌ». و در روايت ديگر آمده «يَا اَبَابَكْر، كَفِّى وَ كَفُّ عَلِىٍّ فِى الْعَدْلِ سَوَاءٌ؛ اى ابوبكر دست من و دست على در عدد، مساوي است؛ اى ابوبكر دست من و دست على در عدل، مساوي است».[1]

بدون شک مراد از دست، آثار مترتبه بر دست است از اخذ و اعطاء و كتابت و خلاصه تمام افعالى كه با دست انجام می‌شود و چون اين افعال مترتب بر اراده و اختيار نفس است، مساوى بودن كف، ملازم با مساوى بودن در تمام مبادى و مراحل افعال از حالات نفسيه و مكارم اخلاق و صفات پسنديده است. بنابراین آن‌چه از دست پيامبر اكرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله)  برآيد از دست اميرالمومنين(علیه‌السلام) نیز برآيد، پس قدرت رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و قدرت امیرالمومنین(علیه‌السلام) مساوى است؛ لذا آن معجزات عجيب كه از دست آن حضرت به ظهور پيوست، در كانون اراده و قدرت على(علیه‌السلام) نیز موجود است.[2]

2. «انس بن مالك روايت» مى‏‌گوید رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «مَا مِنْ نَبِىٍّ إلّا وَ لَهُ نَظِيرٌ فِى أمَّتِهِ وَ عَلِىٌّ نَظِيرِى؛ هيچ پيامبرى نيامده است، مگر آن‌كه در بين امّتش برای او نظيرى وجود دارد و على نظير من در میان امت من است».[3]

3. در «صحيح بخارى» در باب مناقب امیرالمومنین(علیه‌السلام) از رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده است که ايشان به امیرالمومنین(علیه‌السلام) فرمودند: «اَنْتَ مِنِّى وَ اَنَا مِنْكَ؛ اى على، تو از من هستى و من از تو هستم».[4] اين تعبير، نهايت يگانگى و اتحاد را مى‏‌رساند، مثل آن‌كه وجود آن دو سرور عالميان، وجود واحدى است كه در دو تن قرار گرفته است.

4. پيغمبر خدا(صلی‌اللّه‌عليه‌وآله) فرمودند: «عَلِىٌّ مِنِّى بِمَنْزِلَةِ رَأسِى مِنْ بَدَنِى؛ نسبت على با من، مانند نسبت سر من است با بدن من».[5] این روایت از «ابن مسعود» نیز نقل شده است.[6]

5. «ابو هريره» نقل می‌کند که رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) دو لشگر را براى جنگ فرستادند، يكى را به فرماندهی على(علیه‌السلام) و ديگری را به فرماندهی خالد بن وليد، لشکر اسلام پیروز شد و اسیرانی را گرفتند؛ على بن ابي‌طالب(علیه‌السلام) يكى از اسرا را براى خود انتخاب کرد، خالد بن وليد من‌را به سوى پيغمبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرستاد، تا ایشان را از اين قضيه مطلع سازم. من خدمت رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) رسیدم و قضيه را بازگو کردم؛‏ حضرت فرمودند: «لَا تَقَعُوا فِى عَلِىٍّ، فَانَّهُ مِنِّى وَ اَنَا مِنْهُ وَ هُوَ وَلِيِّى وَ وَصِيِّى مِنْ بَعْدِى؛ عيب على را نگویيد، بدانيد كه على از من است و من از على هستم و او صاحب اختيار و سرپرست و وصى من است بعد از من بر امّت من».[7]

------------------------------------
پی‌نوشت:
[1]. ينابيع المودة، ص 252.
[2]. سید محمد حسین تهرانی، امام شناسى، ج‏1، ص 34.
[3]. محب طبری، الرياض النضره، ج 3، ص 153؛ ينابيع المودة، ص 235.
[4]. صحيح بخارى، ص 164.
[5]. ابن حجر هيتمى مكى، الصواعق المحرقه، ص 75.
[6]. ينابيع المودة، ص 235.
[7]. همان.