رابطه بین احکام و واقعیت

به خود واقعیت و نفس الامر «واقعیت» اطلاق می‌شود. اما «حقیقت» به ادراکی که با واقع مطابقت دارد گفته می‌شود.

این درست است که الفاظ دال بر وجوب یا حرمت در فقه، اعتبار و جعل شارع هستند، ولی باید دقت کرد که این وجوب و حرمت بدون دلیل نیست، بلکه به خاطر وجود مصلحت یا مفسده در خود فعل است که سبب حرمت یا وجوب آن شده است.