علم غیب

علم غیب امام، راهی برای شناخت امام بوده است.

-شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها بزرگ‌ترین سند حقانیت شیعه و رسواگر غاصبان و منافقان است. طبیعی است دستگاه نفاق و تزویر این واقعه را برنتابد و همه تلاشش را برای انکار آن به کار بندد.

تاریخ گواه آن است که تنها افرادی که ادعای آگاهی تمام و کمال از قرآن را داشته اند، امیرالمؤمنین علی علیه السلام و فرزندان معصومش علیهم السلام بوده اند.

علم به غیب به صورت تام و تمام فقط در اختیار خداوند است؛ زیرا اوست که احاطه همه جانبه بر تمامی عالم دارد.

پیامبران و امامان معصوم(ع) ملزم بودند که در تمام کارها و زندگی روزمره خود از علم و قدرت عادی استفاده کنند.

شاید امیرالمومنین(علیه‌السلام) می‌داند که این اصحاب همان کسانی هستند که پیمان می‌شکنند و حضرت با این سوال در واقع می‌خواهد به همه ثابت کند دین او سالم است.

پیامبر و ائمه اطهار(علیهم‌السلام) در برخورد با مردم مانند یک شخص عادی عمل می‌کردند و علم غیب خود را نادیده می‌گرفتند.

امام لازم است در تمامی علومی که مربوط به شریعت است و به نحوی به دین ربط دارند و هدایت افراد جامعه بر آن متوقف است، به نحو تام و کامل اشراف داشته باشد.

-آصف بن برخیا که تنها بخشی از علم الکتاب را داشت در چشم به هم زدنی تخت بلقیس را نزد حضرت سلیمان حاضر کرد. ائمه فرمودند تمام علم الکتاب نزد ما و در سینه ماست.

هرگاه مساله‌ای رخ دهد که بحث هدایت جامعه و گمراهی مردم در میان باشد و تصمیم اشتباه امام، منجر به گمراهی مردم شود، از علم غیب خود استفاده می‌کند.

ائمه معصومین(علیهم‌السلام) در بین مردم عادی به هیچ وجه فضایل خود را اظهار نمی‌کردند و علم غیب خود را پنهان کرده و حتی گاهی منکر می‌شدند.

اهل بیت و پیامبر اکرم(علیهم‌السلام) فرموده‌اند که در اموری عادی مردم و به  خصوص بحث قضاوت، باید بنا بر بینه حکم کرد.