مصیبت

ابراهیم علیه‌السلام که آمادگی کامل برای ذبح کردنِ فرزندش اسماعیل را داشت، از نازل شدنِ گوسفند به جای اسماعیل ناراحت شده و رسیدنِ به بالاترین درجات اهل مصیبت را از خدای خویش تمنا نمود.

مثبت نگری بر این منطق استوار است که توجه فرد مصیبت دیده را از مشکلات و سختی‌ها به سمت خوبی‌ها و زیبایی‌ها معطوف سازد.

ملحدان و خداناباوران باید بدانند که با نگاه کلان، خداوند آفریدگار همه‌ چیز است و آنچه که مصیبت و رنج در عالم هستی نامیده می‌شود، مربوط به زندگی انسان می‌شود. انسان‌ها نیز باید با مدیریت صحیح و بهره‌مندی از قدرت اندیشه، نه سمت ظلم بروند و نه در برابر ظلم و ستم کرنش کنند.

به کارگیری آیه مصیبت توسط یزید و تطبیق آن به عملکرد امام حسین علیه‌السلام نادرست بود و پاسخ امام سجاد علیه‌السلام به وی نشان داد که مصیبت‌ها در عالم دنیا ناگریز بوده و فقط علت آنها متفاوت است.

بلا و مصیبت هنگامی معنا پیدا می‌کند که یک موجود دارای اختیار، نسبت به کردار خویش مورد آزمایش یا تنبیه قرار بگیرد. این ویژگی در انسان‌ها وجود دارد، بنابراین رخ دادن بلاهایی مثل طوفان و زلزله در نقاط خالی از سکنه انسانی، مصیبت نامیده نمی‌شود.

هدف پیامبران الهی رسیدن به مقام‌های دنیایی و فرمانروایی نبود و هیچ‌گاه این چنین زندگی نکردند. فشارها و سختی‌هایی که آنان در زندگی تحمیل کردند، همگی آزمایش‌هایی برای رسیدن به رضایت پروردگارشان بود.

هدف از مصیبتی که انسان‌های مقرب درگاه الهی با آن مواجه می‌شوند با هدف از مصیبتی که گناهکاران با آن روبرو می‌شوند کاملا متفاوت است.

فرشته مرگ، فقط مأموریت دارد ما را از این دنیا خارج کند؛ درست مانند نانوا که مأمور هست نان را از تنور بیرون آورد. نانوا هیچ بغض و کینه‌ای نسبت به نان ندارد؛ اگر سنگ‌های نان جدا شده باشند که هیچ؛ اما اگر جدا نشده باشند، سنگ‌ها را جدا می‌کند. همین!

رویارویی با مرگ والدین و برادر برای آرتین دردناک است. مردم مهربان ایران با همدردی و همیاری تسکین درد او شدند.

گاهی برای ما سوال می شود که چرا این همه مشکلات نصیب ما می شود، مگر این جهان صاحب ندارد و خدا، خدای ما و جهان نیست؟! جواب این سوال را در نحوه عملکرد خودمان باید جست.

خداوند بزرگ و مهربان با زبان مقدرات و حوادث تلخ‌وشیرین که برای ما رقم می‌زند، با ما سخن می‌گوید.