ورود اسیران کربلا به کوفه

بعد از آگاهی نسبی مردم شام به واقعیت ماجرا، یزید رویکرد خود را تغییر داد و در تلاش بود تا این جنایت را به گردن عبیدالله بن زیاد بیاندازد! او یک سلسله اقدامات نمایشی را به راه انداخت.

آوَرد میانِ شهر زینب حیدرش را///آن خطبه های قاطع و شور آورش را///با هیبتِ زهرایی خود این عقیله///آوَرد در کوفه سپاه و لشگرش را

ای کاش مرده بودم. در پیش پیکر تو.اما ندیده بودم. بر نیزه‌ها سر تو

وقتی برای عشق انگشتر نمانده///یعنی که عباس و علی اکبر نمانده///حالا تویی بانو نبردت فرق دارد//این بیشه‌ی خونین که بی حیدر نمانده

بعد از تو گوشواره به دردم نمیخورد///رخت و لباس پاره به دردم نمیخورد       اي آفتاب برسر زینب طلوع کن///این چند تا ستاره به دردم نمیخورد

کوفه شاهد مردمی بود که هر کدام چهره‌ای به خود گرفته بودند؛ گروهی از مردم گریه می‌کردند و نالان بودند از اینکه چرا سر مقدس نوه رسول خدا صلوات الله علیه و امام زمان خود را بر سر نیزه می‌بینند و گروهی احمقانه و گستاخانه می‌خندیدند ...

پرسیدم چه شده: کوفه را پر از ناله و فریاد می بینم. گفت:« هم اکنون سر یک خارجی را که بر یزید شوریده، می‌آورند.» پرسیدم:« نامش چیست.» گفت: حسین بن علی...

اسرا به دستور عمر سعد، شب یازدهم محرم در کربلا نگه داشته شدند و بعد از ظهر روز یازدهم، ابتدا به کوفه نزد ابن زیاد برده شدند و سپس عبیدالله بن زیاد، گروهی از جمله شمر و طارق بن مُحَفِّز را همراه اسیران به دربار یزید در شام فرستاد.