اسلام

مخالفت اسلام با یهودیت و مسیحیت به دلیل تحریف‌شدن این دو دین است، در حالی‌که قرآن به تأیید و تصدیق دینی که حضرت موسی علیه‌السلام و حضرت عیسی علیه‌السلام برای مردم خویش آوردند، اشاره می‌کند.

 یکی از امتیازات مذهب تشیع این است که مذهب زنده و جاودانی است، چرا که قائل است امام حیّ و زنده دا

یکی از برداشت‌های صادق هدایت از اسلام این است که آن را یک دین ثروت‌اندوز و خون‌ریز می‌داند. این در حالی است که پیامبر معظم اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله با تمام مردم مدینه با هر دین و آئینی، پیمان‌ صلح و سازش برقرار کرد. همچنین فتوحات اشتباه خلفای غیرمعصوم را نباید به پای تعالیم اسلامی نوشت.

جنبه‌های معنوی و قوت استدلال در معارف اسلام چنان بالا و فزاینده است که قرن‌ها پس از ظهور این دین الهی، همچنان افراد بسیار زیادی را به خود جذب می‌کند. به تعبیر روایات، بی‌تردید این پدیده را باید شاهکار اسلام نامید.

از نگاه عقل صحیح نیست که قرآن از معجزات مهم و برجسته پیامبران گذشته خبر دهد، ولی هرگونه معجزه‌ از سوی پیامبر اکرم که آخرین پیامبر الهی است را نفی و انکار کند.

اسلام خدمات بسیاری را به بشریت معطوف داشته‌ است؛ احیای جایگاه زنان، از بین بردن جنگ‌های چند‌صد‌ساله، عوض کردن ملاک تعالی انسان‌ها و القای ریشه‌های اخلاقی در جامعه انسانی از جمله نمونه‌های این خدمات است. 

قرآن و سنت نبوی دو منبع مطمئن و صحیح برای آموختن مناسک دینی می‌باشد. هرچند قرآن بدون تحریف باقی ماند، اما گزارش‌های مربوط به سنت نبوی دارای اختلاف بسیار زیاد است. از دیدگاه عقل، فقط گزارشی قابل اعتماد است که با نظارت نماینده معصوم پیامبر ثبت شده باشد.

دو ملاک مهم دین‌داری جامعه، در آیات و روایات، ظلم‌ستیزی و ولایت‌مداری است که مردم ایران به‌خوبی این دو مهم را اجرا می‌کنند. مصداق‌های دین‌داری در جامعه ایرانی بسیار است مثل جمعیت حاضر در ایام شب‌های قدر، جمعیت حاضر در حرم امام رضا علیه‌السلام در اول هر سال نو و...

هرچند خداوند عنصر آزادی و اختیار را در انسان نهادینه کرده و می‌تواند هر مسیری را انتخاب کند، اما مسلمانان پس از انتخاب دینی غیر از اسلام، تا وقتی در امان هستند که دین جدید خود را بروز ندهند و کسی از آن مطلع نشود.

برای شناخت هر دین و آیینی ملاک‌هایی وجود دارد که برخی از آنها مانند عقل و فطرت بین همه ادیان مشترک است و برخی مانند متون از مختصات هر دینی است.

آیات قرآن،‌ روایات و البته تحلیل عقلی گویای آن است که تحمیل عقیده به معنای نفوذ در درون یک انسان و اجبار وی به یک باور خاص، به هیچ‌وجه امکان ندارد و اسلام نیز به دنبال چنین هدفی نمی‌باشد.

سال‌هاست که در غرب، لیبرال دموکراسی یک سیطره حداکثری دارد و هیچ‌گاه فساد و اختلاس به نوع اندیشه سیاسی نسبت داده نشده است؛ اما در جمهوری اسلامی، فساد از سوی هر کسی و هر چیزی، به نظام و حکومت نسبت داده می‌شود!