مطالب دوستان شفیعی محمدهاشم

با سلام خدمت شما کاربر گرامی آيات مختلف قرآن گواه این است كه اسلام يك دین «جهان شمول» است و اختصاص به قوم و گروه خاصی ندارد. شبهه «اختصاص اسلام به اعراب» مبتنی بر «ترجمه و تفسیری دروغین و تحمیلی» است و آیاتی که در این شبهه به آنها تمسّک شده با ترجمه و تفسیر صحیح قابل پاسخ می باشند. ضمن اینکه با توجه به مجموعه آیات قرآن می توان گفت، که جهانى شدن دعوت پيامبر اسلام «تدريجى» و مرحله به مرحله بوده است.  آيات مختلف قرآن گواه این است كه اسلام يك آئين جهانى و برای تمام مردم دنیاست؛ آیاتی مانند: آیه 19 سوره انعام: «لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ»؛ (هدف من اين است كه همه شما و كسانى را كه سخنم به آنها مى ‏رسد با قرآن انذار كنم). آیه 90 همان سوره: «إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرى‏ لِلْعالَمِينَ»؛ (اين قرآن وسيله تذكر جهانيان است). آیه 158 سوره اعراف: «قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ جَمِيعاً»؛ (بگو اى مردم! من رسول خدا به سوى همه شما هستم). آيات شريفه 86 و 87 سوره «ص»: «قُلْ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ وَ ما أَنَا مِنَ الْمُتَكَلِّفينَ* إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ لِلْعالَمينَ»؛ ([اى پيامبر!] بگو: من براى دعوت نبوّت هيچ پاداشى از شما نمى طلبم و من از متكلّفين نيستم! [سخنانم روشن و همراه با دليل است!] اين [قرآن] تذكرى براى همه جهانيان است). آيه اول سوره فرقان: «تَبارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى‏ عَبْدِهِ لِيَكُونَ لِلْعالَمِينَ نَذِيراً»؛ (جاويد و پر بركت است خداوندى كه قرآن را بر بنده اش نازل كرد تا همه جهانيان را انذار كند). اما در مورد آیه ای که فرمودید، ترجمه صحیح آیه این است که «ما هيچ پيامبرى را، جز به زبان قومش، نفرستاديم تا (حقايق را) براى آنها آشكار سازد». و این طبیعی است، چرا که پيامبران در درجه اول با قوم خود، همان ملتى كه از ميان آنها برخاسته اند، تماس داشتند و نخستين شعاع وحى بوسيله پيامبران بر آنها مى ‏تابيد، و نخستين ياران و ياوران آنها از ميان آنان برگزيده مى ‏شدند، بنا بر اين پيامبر بايد به زبان آنها و لغت آنها سخن بگويد تا حقايق را به روشنى براى آنان آشكار سازد. مراد از «لسان قوم» در اين آيه نیز تنها لغت و زبانِ مردم نيست، زيرا گاهى ممكن است گوينده‏ اى با زبان مردم سخن بگويد ولى مردم حرف او را درست نفهمند، بلكه مراد آسان و قابل فهم گفتن است، به گونه اى كه مردم پيام الهى را بفهمند، چنان كه در آيات ديگر از جمله آیه 97 سوره مریم می فرمايد: «يَسَّرْناهُ بِلِسانِكَ»؛ (ما قرآن را به زبان تو آسان كرديم). در آیات 27-28 سوره طه نیز حضرت موسى از خداوند مى ‏خواهد كه گره از زبانش گشوده شود تا مردم كلامش را بفهمند: «وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِي * يَفْقَهُوا قَوْلِي»  اساسا پیامبران اولواالعزم، اقوامى كه اهل زبان خود نبوده‏ اند را نيز دعوت مى كردند، مثلا ابراهيم خليل با اينكه خود، سريانى زبان بود عرب حجاز را به عمل حج دعوت نمود، و موسى با اينكه عبرى بود، فرعون و قوم او را كه قبطى بودند به ايمان به خدا دعوت فرمود، و پيغمبر بزرگوار اسلام هم يهود عبرى زبان و نصارى رومى زبان و غير ايشان را دعوت فرمود، و هر كه از ايشان كه ايمان مى ‏آورد ايمانش را مى ‏پذيرفت. موفق باشید. برای مطالعه بیشتر به آدرس های ذیل مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/122834 https://btid.org/fa/news/56225 https://btid.org/fa/news/52232 https://btid.org/fa/news/55095

با سلام خدمت شما کاربر گرامی «وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنىِ ءَادَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتهَُمْ وَ أَشهَْدَهُمْ عَلىَ أَنفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قَالُواْ بَلىَ‏ شَهِدْنَا أَن تَقُولُواْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّا کُنَّا عَنْ هَاذَا غَفِلِین‏»(اعراف/172) این آیه کریمه به وجود عالمی اشاره دارد که خداوند از همه انسانها قبل از اینکه به عالم خاکی پانهند شهادت و گواهی بر توحید و یگانگی خودش گرفته و کافران در عالم آخرت اظهارندامت از فراموشی چنین پیمانی را می کنند.  اگر در آیه « وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ ...» به خوبى دقت بفرماید خواهد دید که آیه اشاره می کند به تفصیل حقیقتى که آیات فوق بطور اجمال به آن اشاره داشت، اشاره می ‏کند به یک نشات انسانى که سابق بر نشات دنیایى او است، این نشات است که خداوند در آن بین افراد نوع انسان تفرقه و تمایز قرار داده و هر یک از ایشان را بر نفس خود شاهد گرفته است که« أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ آیا من پروردگار شما نیستم؟ قالُوا بَلى‏؛ گفتند آرى» دو نظر مهم در تفسیر این آیات وجود دارد: 1. هنگامى که آدم آفریده شد، فرزندان آینده او تا آخرین فرد بشر از پشت او به صورت ذراتى بیرون آمدند، آنها داراى عقل و شعور کافى براى شنیدن سخن و پاسخ گفتن بودند، در این هنگام از طرف خداوند به آنها خطاب شد: «آیا پروردگار شما نیستم»؟!همگى در پاسخ گفتند: آرى همگى بر این حقیقت گواهی می دهیم. سپس همه این ذرات به صلب آدم بازگشتند و به همین جهت این عالم را عالم ذر و این پیمان را پیمان الست مى نامند. بنابراین، پیمان مزبور یک پیمان تشریعى و قرارداد خودآگاه در میان انسان­ها و پروردگارشان بوده است. 2. منظور از این عالم و این پیمان همان پیمان فطرت است، به این ترتیب که به هنگام خروج فرزندان آدم به صورت نطفه از صلب پدران به رحم مادران که در آن هنگام ذراتى بیش نیستند، خداوند استعداد و آمادگى براى حقیقت توحید به آنها داده است. امام باقر(علیه السلام) درباره عالم ذرّ می‌فرمایند: «خدای تعالی ذریّه حضرت آدم(علیه السلام) را تا روز قیامت، از پشت آن حضرت خارج کرد. آنها همچون ذرّه‌هایی خارج شدند. خداوند خودش را به آنها نمایاند و شناساند و اگر این معرفت‌بخشی نبود، احدی پروردگارش را نمی‌شناخت.»   بر اساس روایات اهل بیت(ع) در عالم ذرّ، ولایت اولیای الهی به خلایق عرضه شده و همه بندگان نسبت به ولایت ایشان معرفت دارند. در ضمن، روایات تفسیری عالم ذرّ به برخی از این قبیل روایات اشاره شد. در اینجا نیز به عنوان نمونه، روایتی را از امام صادق(ع) نقل می‌کنیم. نعیم صحّاف می‌گوید: از امام صادق(علیه السلام) درباره آیه شریفه «فَمِنکُمْ کَافِرٌ وَمِنکُم مُّؤْمِنٌ» پرسیدم. آن حضرت فرمودند: «خداوند ایمان و کفر آنان را به ولایت ما اهل بیت(علیه السلام) شناخت؛ روزی که در صلب آدم از ایشان پیمان گرفت؛ در حالی‌که به صورت ذرّ بودند.» موفق باشید. برای مطالعه بیشتر به آدرس های ذیل مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/59250 https://btid.org/fa/news/12736 https://btid.org/fa/news/4953 https://btid.org/fa/news/109913  

با سلام خدمت شما کاربر گرامی با توجه به آیات قرآن، خداوند متعال از همان اول قصد داشت انسان را روی زمین قرار دهد. ((انی جاعل فی الارض خلیفه)) کلمه «ارض» به معنی زمین است در نتیجه حتی اگر حضرت آدم علیه السلام از میوه ممنوعه نمی خورد،  قرار نبود ما انسان ها در بهشت زندگی کنیم. نکته مهم دیگر این است که انبیاء هرگز گناه نمی کنند و فقط «ترک اولی» می کنند. حضرت آدم  علیه السلام نیز از انبیاء بزرگ خداوند است و گناه نکرده است. برادرانه تذکری عرض می کنم و آن اینکه هرگز به انبیاء گذشته توهین نکنید و اگر سوال و شبهه  ای نسبت به عملکرد ایشان داشتید در اوج احترام به ایشان، از کارشناسان بپرسید. موفق باشید. برای مطالعه بیشتر به آدرس های ذیل مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/55235 https://btid.org/fa/news/12516 https://btid.org/fa/news/143833 https://btid.org/fa/news/113767                                                      

با سلام خدمت شما در این که تمام اتفاقات عالم به اذن خدا صورت می گیرد شکی نیست. از طرفی می دانیم اعمال انسان در آینده او تاثیر دارد. تشخیص این که تقدیری که برای او در دنیا رقم می خورد خواست خدا است یا ناشی از اعمال او است، تاثیر چندانی ندارد. انسان وظیفه دارد در مسیر اطاعت از دستورات خدا قدم بردارد و در جهت تحقق آرزو ها و حاجت های خود، از راهکار هایی که خدا داده است، مثل دعا و نذر استفاده کند و استجابت آن را به خدا بسپارد و نباید برای خدا تعیین تکلیف کند که حتما باید مستجاب شود. خدا در قرآن می فرماید: چه بسا شما آرزویی دارید ولی آن آرزو به صلاح شما نیست و چون خدا شما را دوست می دارد آن چیز را به شما نمی دهد. و چه بسا شما از چیزی بدتان می آید(ماشین نداشتن) ولی خدا آن را به صلاح شما می داند. از طرفی ما انسان ها هم روش های دعا را بلد نیستیم. دعا کردن آدابی دارد و طبق روایات، بعضی از زمان ها به استجابت نزدیک تر است. مکان های مقدس نیز در استجابت دعا تاثیر دارند. در این جا فرمولی برای استجابت دعا به شما ارائه می دهم که امید است با رعایت آن، دعای شما مستجاب شود: فرمول استجابت دعا 1- ابتدا یک صلوات بفرستید. 2- از گناهانی که کرده اید استغفار کنید. 3- بابت نعمت هایی که خدا به شما داده است، شکر نعمت را بجا آورید از جمله: نعمت ولایت اهل بیت، گوش و چشم و... 4- برای دیگران دعا کنید که در راس آن دعا برای امام زمان و بعد از آ« پدر و مادر و همسایگان و... 5- در این مرحله برای خود دعا کنید و حاجت های خود را از خدای متعال بخواهید. 6- در انتها نیز یک صلوات بفرستید. نکته: در روایات داریم که صلوات قطعا مستجاب است و خدای متعال ابا دارد از اینکه ما بین دو صلوات، دعاها را مستجاب نکند. موفق باشید مطالعه موارد ذیل می تواند مفید باشد. https://btid.org/fa/news/123190 https://btid.org/fa/news/158472 https://btid.org/fa/news/15488