مطالب دوستان نیک رو

با عرض سلام و ادب خدمت شما با توجه به روایات عامی که اهل‌بیت علیهم‌السلام بر اساسِ آن هر مجتهد فقیه عادل و جامع الشرایط را مورد تایید خود دانسته‌ و مردم را به ایشان ارجاع داده‌اند، می‌‌توان مراجعی را که دارای شرایط مذکور در این روایات هستند، نمایندگان عام امام در زمان غیبت دانست. به‌عنوان مثال به برخی از آن روایات اشاره می‌شود: 1. عن امیرالمؤمنین علیه‌السلام: «مَجَارِيَ الْأُمُورِ وَ الْأَحْكَامِ عَلَى أَيْدِي الْعُلَمَاءِ بِاللَّهِ الْأُمَنَاءُ عَلَى حَلَالِهِ وَ حَرَامِهِ».[1] «‏زمام امور مردم به دست عالمانی است که علمشان از سرچشمه وحی گرفته شده باشد و امین بر حلال و حرام خدا باشند». 2. از امام زمان علیه‌السلام: «وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِيهَا إِلَى رُوَاةِ حَدِيثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِي عَلَيْكُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَيْهِم‏»؛[2] «در تمام حوادث و پیشامدها به راویان حدیث ما رجوع کنید، زیرا آنان حجّت من بر شمایند و من حجّت خدایم بر آن‌ها». یعنی در تمام پیشامدهای عصر غیبت، مرجع مردم فقیه عالم به روایات معصومین علیهم‌السلام است. 3. امام حسن عسگری علیه‌السلام فرمودند: «فَأَمَّا مَنْ كَانَ مِنَ الْفُقَهَاءِ صَائِناً لِنَفْسِهِ، حَافِظاً لِدِينِهِ، مُخَالِفاً لِهَوَاهُ، مُطِيعاً لِأَمْرِ مَوْلَاهُ فَلِلْعَوَامِّ أَنْ يُقَلِّدُوه‏»؛[3] «از فقها آن کس که پرهیزکار و حافظ دین و مخالف هوای نفس و مطیع اوامر و احکام خدا باشد، عامّه مردم باید از او تقلید نمایند». 4. امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «يَنْظُرَانِ إِلَى مَنْ كَانَ مِنْكُمْ مِمَّنْ قَدْ رَوَى حَدِيثَنَا وَ نَظَرَ فِي حَلَالِنَا وَ حَرَامِنَا وَ عَرَفَ أَحْكَامَنَا فَلْيَرْضَوْا بِهِ حَكَماً فَإِنِّي قَدْ جَعَلْتُهُ عَلَيْكُمْ حَاكِماً»؛[4] «باید دقت کنند و از میان فقهایی که راوی حدیث ما هستند و در احکام حلال و حرام ما صاحب نظرند و به احکام ما آشنایی دارند، فقیهی را انتخاب کنند و او را در میان خود حاکم قرار دهند. چرا که من او را بر شما حاکم قرار دادم». برای مطالعه بیشتر در این زمینه، به لینک زیر مراجعه فرمایید: https://btid.org/fa/news/142 خب از آنجاکه مراجع در زمان غیبت، در جایگاه امام بوده و به کارهایی که در حفظ، تبلیغ و انتشار دین بر دوش امام است، از طرف ایشان اقدام می‌کنند، می‌توان گفت ایشان برای تحقق حکومت مهدوی و تشریف فرمایی آن حضرت، قیام می‌کنند؛ زیرا تا زمانی که زمینه برای ظهور آن بزرگوار محقق نشود، آن حضرت ظهور نمی‌کنند و یکی از اساسی‌ترین ارکان تشکیل دولت آن بزرگوار، وجود یاوران مناسب برای این امر است. مرجعیت شیعه در واقع با حفظ و ترویج دین و انتشار تفکر شیعی در دنیا، زمینه را برای تحقق این شرطِ اساسیِ ظهور فراهم می‌سازند. پی‌نوشت: [1]. فیض الاسلام، الوافی، ج15، ص179. [2]. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج2، ص484. [3]. تفسیر منسوب به امام حسن عسگری علیه‌السلام، ص300. [4]. کلینی، کافی، ج1، ص67.

با عرض سلام و ادب خدمت شما ابتدا باید عرض کنیم که آن کسی که شب امتحان برای نمره گرفتن تلاش می‌کند، در حقیقت تمام تلاش خود برای آن درس را به کار نبسته است؛ زیرا وقتی می‌توان گفت شخص تمام تلاش خود را کرده، که از ماه‌ها قبل برای خواندن و فهم آن درس وقت گذاشته و آن را به شب امتحان موکول نکرده باشد. کسی که همه فعالیت خود را به شب امتحان موکول می‌کند، در واقع برای آنچه به دنبال آن است، تلاش نکرده است و خلاف آن (تنبلی) درباره او صادق است. اما درباره منظور حضرت از حدیث مذکور، باید عرض شود که ایشان در ضمن فرمایشی دیگر فرموده‌اند: «من طلب شیئا ناله او بعضه»؛ «هرکس به دنبال چیزی باشد[و برای رسیدن آن زحمت بکشد] یا به همه آن یا [لااقل] به بخشی از آن نائل می‌شود».[بحارالانوار، دار احیاء التراث، ج75، ص13]. این یعنی تلاش و زحمت انسان بالاخره نتیجه خواهد داشت و انسان با تلاش اگر به تمام مقصود خود هم نرسد، لااقل به بخشی از آن نائل خواهد شد و هیچ‌گاه شخص نباید از رسیدنِ به مقصود ناامید باشد.

با عرض سلام و ادب خدمت شما منظورتان از سوال دقیقا مشخص نیست. اگر منظورتان این است که چرا برخی در خانواده‌های غیر مسلمان متولد شده و دچار دین موروثی می‌شوند و شرایطشان به گونه‌ای رقم می‌خورد که از اسلام و حقانیت آن اطلاعی پیدا نمی‌کنند، خب پاسخ این است که اگر کسی واقعا شرایطش به گونه‌ای باشد که از اسلام و حقانیت آن به جهت تبلیغات منفی مطلع نشود، اصطلاحا مستضعف فکری بوده و در نزد خدا معذور است و اگر به همان دین خود عمل کند، خداوند به او اجر می‌دهد. خداوند در قرآن عده‌ای از اهل کتاب را که اهل عمل به دین خود هستند، ستوده و می‌فرماید:  «لَيۡسُواْ سَوَآءٗۗ مِّنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ أُمَّةٞ قَآئِمَةٞ يَتۡلُونَ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ ءَانَآءَ ٱلَّيۡلِ وَهُمۡ يَسۡجُدُونَ»؛ «همۀ اهل يكسان نيستند؛ گروهى از آنها در دل شب به تلاوت آيات الهى مشغول و سجده مى كنند». (آل عمران، 113) اما اگر منظورتان این است که که چرا عده‌ای در خانواده غیر مسلمان متولد شده و بعدا با فهمیدن حقانیت اسلام مجبور می‌شوند که تعصبات دینی خود را کنار گذاشته و به اسلام گرایش پیدا کنند، خب پاسخ این است که اولین امتحان خداوند برای این افراد همین است که نشان دهند تا کجا پای حق ایستاده‌اند و آیا حاضرند برای پیروی از حق هزینه بدهند یا نه؟ خداوند هر گروهی را به نحوی امتحان می‌کند. الآن آنهایی که در خانواده مسلمان دنیا آمدند نیز در حال امتحانند، همه مسلمانان برای ایستادن پای عقیده خود و انجام مناسک عبادی اسلام، همچون نماز، روزه، حج، زکات، خمس، حجاب و...  باید هزینه داده و بار اذیت‌ها و تمسخرها و احیانا تحمیل جنگ (مثل مردم غزه)، تحریم (مثل مردم کشور خودمان) را به دوش کشیده و یا حتی در مواجهه با برادر مسلمانی که مظلوم واقع شده، امتحان پس بدهند که کجای کار هستند.  غیر مسلمانان نیز باید امتحان پس بدهند که آیا به دنبال حق و فرمان خدا و عقلشان هستند یا به فرموده شما از تعصبات قومی و قبیله‌‌ای و آداب و رسوم اجدادی خود تبعیت می‌کنند. خداوند غیر مسلمانان را در مواجهه با اسلام به چند دسته تقسیم می کند: 1. عده‌ای که به دنبال حقیقت هستند و به محض شنیدن آیات قرآن و اطلاع از دین جدید اشک از چشمانشان سرازیر شده و سراسیمه به اسلام ایمان می‌آورند:  «وَإِذَا سَمِعُواْ مَآ أُنزِلَ إِلَى ٱلرَّسُولِ تَرَىٰٓ أَعۡيُنَهُمۡ تَفِيضُ مِنَ ٱلدَّمۡعِ مِمَّا عَرَفُواْ مِنَ ٱلۡحَقِّ يَقُولُونَ رَبَّنَآ ءَامَنَّا فَٱكۡتُبۡنَا مَعَ ٱلشَّـٰهِدِينَ وَمَا لَنَا لَا نُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ وَمَا جَآءَنَا مِنَ ٱلۡحَقِّ وَنَطۡمَعُ أَن يُدۡخِلَنَا رَبُّنَا مَعَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلصَّـٰلِحِينَ»؛ «‌و هنگامى که [دانایان آنها] آنچه را به سوى پیامبر فرو فرستاده شده، بشنوند، چشمانشان را مى‌بینى که به خاطر آنکه حق را شناخته اند از اشک پر می‌شود، [و] می‌گویند: پروردگارا، ایمان آوردیم، پس [نام] ما را با شاهدان بنویس ‌[و] چرا ما به خدا و آنچه از حق براى ما آمده ایمان نیاوریم؟ حال آنکه امید داریم که پروردگارمان ما را با گروه شایستگان [به بهشت] در آوَرَد». (مائده، 83 - 84) 2. گروهی که به جهت تعصب تنها از دین اجدادی خود تبعیت کرده و زیر بار حق نمی‌روند. قرآن در مواجهه با اینها می‌گوید شاید پدرانتان اهل تعقل نبوده‌اند و از روی هوای نفس به امری باطل گرایش داشته‌اند:  «وَإِذَا قِيلَ لَهُمۡ تَعَالَوۡاْ إِلَىٰ مَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ وَإِلَى ٱلرَّسُولِ قَالُواْ حَسۡبُنَا مَا وَجَدۡنَا عَلَيۡهِ ءَابَآءَنَآۚ أَوَلَوۡ كَانَ ءَابَآؤُهُمۡ لَا يَعۡلَمُونَ شَيۡـٔٗا وَلَا يَهۡتَدُونَ»؛ «و چون به آنان گفته شود كه به سوى آن چه خدا نازل كرده و به سوى پيامبر بياييد، گويند: آن چه پدرانمان را بر آن يافته‌ايم ما را بس است؛ آيا اگرچه پدرانشان چيزى ندانند (و نادان باشند) و اهل هدایت نباشند، [باز هم از آنان پيروى مى‌كنند]؟! (مائده: 104) 3. گروهی که با اطلاع از حقانیت اسلام، به جهت حفظ منافع مادی خود حاضر به پذیرش آن نبوده و حق را از سایرین نیز کتمان می‌کنند:  «ٱلَّذِينَ ءَاتَيۡنَٰهُمُ ٱلۡكِتَٰبَ يَعۡرِفُونَهُۥ كَمَا يَعۡرِفُونَ أَبۡنَآءَهُمۡۖ وَإِنَّ فَرِيقٗا مِّنۡهُمۡ لَيَكۡتُمُونَ ٱلۡحَقَّ وَهُمۡ يَعۡلَمُونَ»؛ «آنهايى كه كتاب برايشان فرستاديم، پيامبر را همچون فرزندان خويش مى‌شناسند؛ ولى گروهى از آنان با اينكه آگاهند، حق را كتمان مى‌كنند». (بقره، 146) اما اینکه شما فرمودید آیا اگر غیر اسلام حق بود، حاضر به گرایش به آن دین دیگر بودیم یا نه؟ پاسخ این است که بله حتما حاضر بودیم؛ دلیلش هم همان حرفی است که گروه اول از سه گروه مذکور زده‌اند:  «و چرا ما به خدا و آنچه از حق براى ما آمده ایمان نیاوریم؟ حال آنکه امید داریم که پروردگارمان ما را با گروه شایستگان [به بهشت] در آوَرَد؟!» مگر ما و شما و اکثر مردم که ما در میانشان زندگی می‌کنیم، به عقاید پدرانمان فقط از آن جهت که عقاید آباء و اجدادی ما است، اعتقاد داریم؟ اکثر افرادی که ما می‌شناسیم در بسیاری از عقاید پدران خود که آن را خرافی یا باطل می‌دانند با آنها بحث کرده و زیر بار نمی‌روند، اما اینکه اسلام و اعتقاد به آن را پذیرفته‌اند، در عموم افراد، دلیلش تعصب نیست، بلکه چون آن را حق یافته‌اند، آن را پذیرفته‌اند. مگر در همین کشور خودمان وقتی که اسلام آمد، اکثر مردم زرتشتی نبودند، چه شد که در عرض چند سال غالب ایرانیان به اسلام و آن هم به مکتب اهل بیتی که دشمنانشان حکومت را به دست داشتند، ایمان آوردند؟ دلیلش چیزی جز حق طلبی و پذیرش حق نبود.

با عرض سلام و ادب خدمت شما خداوند روح مرحوم پدرتان را مورد رحمت واسعه خود قرار داده و ایشان را سر سفره اهل‌بیت علیهم‌السلام متنعم گرداند. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «وَالَّذِينَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإِيمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَمَا أَلَتْنَاهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَيْءٍ»؛ «و کسانی که ایمان آوردند و فرزندانشان [به نوعی] در ایمان از آنان پیروی کردند، فرزندانشان را [در بهشت] به آنان ملحق می‌کنیم».[طور: 21] بر این اساس، یکی از نعمت‌های خداوند به پدر حضرت‌عالی که حتماً مومن و محب اهل‌بیت علیهم‌السلام بوده‌اند، این است که شما را اگر با ایمان از دنیا بروید، به ایشان ملحق خواهد کرد. برای اطمینان از تحقق این آرزو خوب است دو کار انجام دهید: 1. از طرف پدر بزرگوارتان پیوسته کار خیر انجام بدهید. این کار را ابتدا از ادای رد مظالم برای حق‌الناس و انجام حقوق واجب مثل نماز، روزه و حج و خمس شروع کنید و در درجه بعد به سایر مستحبات مانند صدقه، زیارت نیابتی و اطعام فقراء تعمیم دهید. 2. پیوسته از خدا بخواهید و دعا کنید که این خواسته شما را برآورده نماید. البته از خدا این‌گونه بخواهید که در آخرت شما و پدر بزرگوارتان با محمد و آل محمد محشور شده و در محضر آن حضرات باشید.