- یکی از حکمت های روزه گرفتن، چشیدن طعم و گرسنگی و تشنگی است تا بدین وسیله روزه دار به یاد گرسنگی و تشنگی قیامت بیافتد.
شخصی در محضر رسول خدا(صلی الله عليه و آله) آروغ زد، حضرت فرمود: «كمتر بخور شايسته نيست انسان آنقدر بخورد كه وقتی در جمع ديگران نشسته آروغ بزند، گرسنه ترين افراد در قيامت كسانی هستند كه در دنيا سير ترين افراد بودند.»(اصول كافی، کلینی، ج 8، ص90)
لذا فرموده اند: «انسان هيچ ظرفی را به بدی ظرف شكم پر نكرده است.»(بحارالانوار، مجلسی، ج 63، ص 330) شكم كه پر شد راه فهم مسدود می شود و انسان هرگز به اسرار و باطن عالم پی نخواهد برد.
در بعضی از روايات فضيلت روزه، آمده است: «روزه بگيريد، تا گرسنه شويد و درد گرسنگان را بچشيد.»(من لا يحضر، صدوق، ج 2، ص 73) بنابراین تشنگی و گرسنگی از لوازم روزه داری است و کسانی که به بهانه عدم تحمل گرسنگی و تشنگی و این که مبادا گرسنه و تشنه شوند، حرمت ماه خدا را می شکنند و روزه خواری می کنند، اصلا معنای روزه را نفهمیدند و گمان می کنند هرچه که را بخواهند در هر زمان می توانند بخورند؛ در حالیکه فرمان خوردن یا نخوردن، مربوط به مولاست است نه عبد.
پی نوشت:
الكافی، كلينى، محمد بن يعقوب، دار الكتب الإسلامية، تهران، 1407 ق.
بحارالانوار، مجلسی، دار إحياء التراث العربي، بيروت، 1403 ق.
من لا يحضره الفقيه، ابن بابويه، محمد بن على، دفتر انتشارات اسلامى، قم، 1413 ق.