رشادت‌هایی از حضرت حمزه

حمزه، همواره پس از شکار، ابتدا به طواف کعبه می‌‎رفت و سپس به جمع قریشیان می‌پیوست. این بار کنیزی به او گفت؛ هنگامی که نبوده ابوجهل نسبت به برادرزاده‌اش محمد، فحاشی کرده است. حمزه بالای سر ابوجهل حاضر شد و با کمان چنان بر سر ابوجهل کوبید که سرش شکاف برداشت. سپس گفت: «آیا به محمّد ناسزا می‌گویی در حالی که من به دین اویم و هر چه گفته، حرف من است. اگر می توانی بر من اعتراض کن!»(حمزه سیدالشهدا،ص۵۶) این رویداد در سال اول بعثت رُخ داد. پس از این واقعه، بسیاری از اهل مکه، شهامت قبول اسلام را یافتند.
در ماجرایی دیگر نقل شده که ابولهب زباله‌های خود را بر در خانه رسول خدا می‌ریخت. حضرت حمزه، هنگامی که این کار را می‌بیند؛ زباله‌ها را جمع کرده و به سر و روی ابولهب ریخته و با این برخورد، غرور استکباری ابولهب را درهم شکسته و دل مسلمانان را شاد می‌کند.(همان، ص۵۹) وقتی به جایگاه ابوجهل و ابولهب می‌اندیشیم؛ رشادت‌های حمزه را بیش از پیش باور می‌کنیم؛ رشادت‌هایی که با شهادت در اُحد خاتمه یافت. آری، برای دفاع از جبهه حق باید دست از جان شست.

* حمزه سیدالشهدا، محمد صادق نجمی، مشعر، تهران،۱۳۸۳،ص۵۶: «أتَشتُمُهُ وَ أَنَا عَلی دِینِه أَقُول مایَقُول فَردّ عَلی ذلِکَ إِنْ اسْتَطَعْتَ»
* همان، ص۵۹.