خود آرایی زوجین برای یکدیگر

یکی از وظایف متقابل زوجین، خود آرایی برای یکدیگر است. از آنجایی که انسان ذاتا زیبایی را دوست دارد و زینت را می پسندد، لذا اگر زوجین در خانه به این مساله توجه نداشته باشند، این امکان وجود دارد که برای تامین چنین نیازی در بیرون از خانه و با نگاه های حرام خود را اشباع کنند. این مساله (توجه به حق همسر) در سیره معصومین (علیهم السلام) نیز به وضوح قابل مشاهده است.
نقل شده است که شخصی به همراه یکی از دوستانش به حضور امام باقر (علیه‌السلام) شرفیاب می شود... وی پس از ورود به اتاق امام با صحنه ای روبه‌رو می شود که تعجب او و همراهش را بر می انگیزد. او امام و اتاقش را در حالتی بسیار آراسته مشاهده می کند. بعد از اتمام کارش و هنگام خارج شدن، امام به او می فرماید: «فردا همراه دوستت نزد من بیا.»
روز بعد به منزل امام می آیند؛ ولی ایشان را در اتاقی خاکی که فقط حصیری در آن پهن بود، با پشمینه بر تن یافتند. امام به او فرمود: «ای برادر بصری! دیروز در حالی نزد من آمدی که من در منزل همسرم بودم و دیروز، روز و زمان او بود و خانه و اسبابش متعلق به او بود و او خود را برای من زینت کرده بود و من هم خود را برایش آراسته کردم. بنابراین بدگمانی به قلبت راه نیابد.» این شخص گفت: فدایت شوم! سوگند که در مورد شما بدگمان شده بودم؛ ولی اینک خدا بدگمانی را از دلم بیرون کرد و دریافتم که حقیقت، همان است که شما فرمودید.[بحارالانوار، ج46، ص293]

پی نوشت
مجلسى، محمد باقر بن محمد تقی، بحارالانوار، ج46، ص293، دار إحياء التراث العربي‏، بيروت‏، 1403 ق‏.