فلسفه وجودی حکومت دینی، تامین معاش و معاد مردم است، لذا نباید انتظار داشت که حکومت دینی نسبت به دنیای مردم تلاش کند ولی آخرت آنها را رها کرده و به خودشان واگذارد؛ که در این صورت فرقی با حکومت های غیر دینی ندارد.
گاهی این سوال پیش می آید که آیا حکومت اسلامی برای به سعادت رساندن افراد جامعه اش وظیفه ای دارد و یا اینکه حکومت دینی باید به معاش مردم بپردازد و با معاد آنها کاری نداشته باشد؟
امیرالمومنین (علیه السلام) به عنوان رهبر یک جامعه اسلامی در نهج البلاغه می فرمایند: «اگر از من اطاعت کنید، ان شاء اللَّه شما را به راه بهشت خواهم برد.» [نهج البلاغه، خطبه 156] یعنی طبق این بیان، حاکم جامعه اسلامی با رهبران دیگر جوامع، فرق دارد و چنین حاکمی سعی و تلاشش برای رساندن مردم به بهشت است؛ بنابراین، این پندار اشتباه است که حکومت نباید کاری به بهشت و جهنم مردم داشته باشد.
بر همین اساس رهبر معظم انقلاب می فرمایند: «حاکم اسلامی می خواهد کاری کند که مردم به بهشت برسند؛ به سعادت حقیقی و اُخروی و عقبائی برسند؛ [لذا] راه ها را باید هموار کند. اینجا بحثِ زور و فشار و تحمیل نیست؛ بحثِ کمک کردن است. فطرت انسان ها متمایل به سعادت است، ما باید راه را باز کنیم؛ ما باید کار را تسهیل کنیم برای مردم تا بتوانند خودشان را به بهشت برسانند؛ این وظیفه ماست، این کاری است که امیرالمومنین بار آن را بر دوش خود گرفته است و احساس وظیفه می کند که مردم را به بهشت برساند.» [1393/02/23]
پی نوشت:
شريف الرضي، محمد بن حسين، نهج البلاغه، خطبه 156، هجرت، قم، 1414 ق. خطبه 156.
بیانات معظم له در دیدار مردم استان ایلام در سالروز ولادت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)، 1393/02/23.