مطالب دوستان کمالی

از همین مطالبی که ارسال کردم پاسخ به شبهه مشخّص شد برای شناخت ذاتی پیدا کردن به چیزی لازمه که احاطه یوجودی به اون چیز داشته باشیم در مورد خداوند که آفریننده ماست و او بر ما احاطه داره و او وجود علی الاطلاقه هیچ موجودی نمی تونه احاطه پیدا کنه امری که محاله محاله به تعبیر فلسفی: محاله ذاتیه اما این به این معنی نیست که نتونیم به خدا شناخت پیدا کنیم اصلا آفریده شدیم برای شناختن خدا  وَ مٰا خَلَقْتُ اَلْجِنَّ وَ اَلْإِنْسَ إِلاّٰ لِيَعْبُدُونِ  ﴿الذاريات‏، 56﴾ من جنّ و انس را نیافریدم جز برای اینکه عبادتم کنند (و از این راه تکامل یابند و به من نزدیک شوند)! عبادت حقیقی با معرفت ممکن است اما راه شناخت صحیح خدا از درون ما می گذرد  مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّه‏ مقداری که سر به گریبانِ وجودمان فرو ببریم و چند صباحی از اطراف خودمون نظر برداریم، کم کم یک چیزهایی دستگیرمان خواهد شد ز کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود/به کجا می روم ؟ آخر ننمایی وطنم جان که از عالم علوی است یقین می دانم/رخت خود باز بر آنم که همان جا فکنم مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک/دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم یک مقداری باید از این هیاهوهای ظلمانی دنیا فاصله بگیریم و به صفای باطن بپردازیم آن وقت است که در نیمه شبی یا سحر گاهی نور از درونمان خواهد تابید من اخلص للَّه اربعين يوما فجّر اللَّه ينابيع الحكمة من قلبه الى لسانه‏

اما شبهه ی مغز درون خمره که به نظر می رسه همون شبهه شیطان فریبنده دکارت باشه، از طرف شکّاکیّون مطرح شده. در واقع صورت منطقی استدلال اینطوره: اگر من نمى‏‌دانم که مغز در خمره نیستم، پس هیچ چیز دیگرى را هم نمى‌‏دانم‏،  و لکن من نمى‌‏دانم که مغز در خمره نیستم پس هیچ چیز دیگرى را هم نمى‌‏دانم‏ شکّاکیون با این سفسطه قصد دارند به این نتیجه برسند که با وجود اینکه قبول داریم که اصل واقعیتی هست اما دست ما از رسیدن به اون کوتاهه. به طور کلّی جوابی که میشه به این شکّاک ها -با هر نوع استدلالی که بیارند- داد اینه که از طرفی نتیجه برهان شما اینه که برای ما معرفتی نسبت به واقع پیدا نمیشه از طرفی این نتیجه رو یقینی می دونید و سعی دارید اونو به عنوان یه مطلب اثبات شده جا بزنید به عبارت دیگه:  استدلال شما «خود متناقض»ه پارادوکسیکاله شما فقط می تونید بگید «لا ادری» (نمی دانم)! چون بالکل معرفت به خارج رو ردّ کردید پس همین ردّ شما هم مشکوکه و امر مشکوک قابل اعتنا نیست به عبارت دیگه: از شکّاک می پرسیم : به نتیجه ی برهانت و مطابقتش با واقع یقین و علم داری؟ اگر بگه: علم دارم می گیم: این خلاف نتیجه ی برهانته (نتیجه ی برهانش این بود که علم به واقعیت نمی تونیم پیدا کنیم و شک داریم که واقع باشه یا غیر واقعی که یکی دیگه به ما القاء کرده) اگه بگه: علم ندارم می گیم: پس در مورد چیزی که علم نداری سخن نگو و اجازه بده دانایان سخن بگویند. ------------------------------- خداوند به انسان ابزارهایی برای شناخت واقعیت داده است واقعیتی که جز خدا و مظاهرش چیز دیگری نیست حواسّ ظاهری مثل چشم و گوش را به ما داده تا با خارج از خود ارتباط برقرار کنیم و شناخت تجربی در حدّ اشیاء قابل تجربه پیدا کنیم قوه ی عقل به ما داده تا حتّی چیزهایی رو که از جنس مادّی نیستند بتونیم معلوم خودمون کنیم علاوه بر اینها قلب ملکوتی به ما داده که میتونیم باهاش به معراج بریم و ملکوت آسمان و زمین رو بشناسیم اینکه ما از این ابزارهای معرفتی استفاده نکردیم و بعد معرفت رو یا بخشی از معرفت رو انکار کنیم، ظلم به خودمونه ما شناخت حضوری نسبت به خودمون داریم من می دانم که هستم و اگه بیشتر سر به گریبان فرو ببرم بیشتر خودم رو خواهم شناخت و خواهم دید که چه موجود عمیقی هستم به عمقِ همه ی هستی أ تحسب انّک جرم صغیر؟ .... و فیک انطوی العالم الاکبر (شعر امیرالمومنین) حالا راه در اومدن از شکاکیّت و پاره کردن زنجیر مادی گرایی ، حرکت برای شناختِ خوده همون سر به گریبان فرو بردن و خودیابی فرار از الیناسیونی که فرهنگ و تمدن غرب ما رو دچارش کرده انسانی شدیم که اسیرِ القائات یک دانشمند شیطانی شدیم هر چه خواسته و می خواهد به ما القاء می کند همه ی ابزارهای معرفتی ما را کور کرده از چیزی که باید از تعفّنش فرار کنیم، خیال می کنیم که لذّتش را می بریم! همه ی ادراکات ما را در جوّی مسموم محاصره کرده اند و مدام هرچه داده ی شیطانی می خواهند به آن تزریق می کنند و از چپ و راست و بالا و پایین به آن هجوم می آورند این ولایت شیطانی را خودمان با اختیارمان به شیطان دادیم خودمان مغزمان را در آوردیم و در شیشه آزمایشگاهی شیطان گذاشتیم تا هر چه خواست درونش تزریق کند و اگر خدا نبود هیچوقت مغزمان را پس نمی توانستیم بگیریم! -------------------------------------------- خودِ این کسی که می گه یحتمل مغز درون خمره باشم و باورهایم همگی خلاف واقع، خودِ این شخص به این حرفش باور دارد و آنرا مطابق واقع می داند یا فقط می گوید شاید؟ اگر آنرا مطابق واقع می داند پس مغز درون خمره نیست و اگر آنرا مطابق واقع نمی داند پس خودش خودش را ردّ کرده و به حرفش اعتقادی ندارد و آنرا مطابق واقع نمی داند. اما از جهتی دیگه میشه گفت: درون خمره بودن مغز نیازمند اثبات است و این آقای مدّعی باید دلیل اقامه کنه که مغز در خمره است ما می گوئیم چیزهایی که ادراک می کنیم با حواسّ سالممان مطابق واقع هستند. می گوئیم مغز درون خمره نیست. کسی که منکر چیزی است که نباید دلیل بر عدم بیاورد! ما خودمان خودمان را ادراک می کنیم و یقین داریم که هستیم. این یقین ما قابل شکّ نیست چون علم حضوری است. با چشم سالممان از فاصله ی مناسب کسی را می بینیم و با او صحبت می کنیم و او جوابمان را می دهد.  ادراک می کنیم و از عالم اثر می پذیریم و بر آن اثر می گذاریم اینها همگی حقیقی است همان شخص شک گرا هم که در همه چیز شک دارد و می گوید ما به چیزی علم پیدا نمی کنیم چون راه علممان بسته شده و حتّی در وجود خودش هم شکّ دارد باید او را متوجه خودش کنیم. من چشمم سالم است پس درست می بینم و عالم را کشف می کنم این آتشی که دستم را سوزانده واقعی است چون آثار واقعی دارد صرف داده های صوری نیست که آثاری نداشته باشند ----------------------------------------------------- توجه داشته باشید که شکاکیّت که در یونان باستان مطرح بوده به صورتهای جدیدی ظهور کرده و به قول شهید مطهری: اکثر فلاسفه اروپا تمایل به شکاکیت دارند. مثلا کانت با نظریه ای که در مورد ذهن و دریافهای اون داده یک نوع شکاکیت رو قبول کرده و دیگران هم به همین صورت. حکمای اسلامی با بحث وجود ذهنی و تبیین نحوه ی ارتباط انسان با خارج و علم پیدا کردنش، این شبهات سوفسطائیان و شکاکان را جواب داده اند. علامه طباطبایی در فصل هشتم از مرحله ی یازدهم (علم و عالم و معلوم) هم در بدایه و هم در نهایه شکاکیون را به چند دسته تقسیم فرموده و استدلالات آنها را آورده و با برهان ردّ کرده مقاله دوم اصول فلسفه و روش رئالیسم در مورد اقسام سفسطه است و به  سپتى‏سيسم‏ که همون شک گراییه اشاره شده  خوندن اینها میتونه مفید باشه در همین کتاب در مقاله ی چهارم در بحث ارزش معلومات درباره شکاکیون مباحث جذابی ارائه فرموده ایشان (شهید مطهری) در بخشی از این کتاب می نویسد: پس از انقراض مكتب شكاكان- كه تا سه چهار قرن بعد از ميلاد ادامه داشت- تمام فلاسفه چه در اروپا و چه در ميان مسلمين- بر اساس مسلك جزم و يقين قضاوت مى‏كردند- و هيچ كس در قدر و ارزش ادراكات ترديد نمى‏كرد- تا آنكه از قرن شانزدهم به بعد حوادثى در اروپا پديد آمد- و تحولاتى در جهان دانش رخ داد- كه مسئله ارزش معلومات- دوباره مورد توجه قرار گرفت-. تقريبا همان وضعى كه در يونان باستان- در قرن پنجم قبل از ميلاد موجب شد- كه عده‏اى از دانشمندان آن سرزمين- از علم بكلى سلب اعتماد كنند- و راه سفسطه را پيش بگيرند- در قرون جديده در اروپا تجديد شد- و چنانكه ميدانيم ايده‏آليستهائى- مانند بركلى و شوپنهاور «2» در اروپا پيدا شدند- كه آراءشان نظير آراء پروتاغوراس «3» و گورگياس- «4» از سوفسطائيان يونان قديم است- و مسلك‏ها و طريقه‏هائى در باب ارزش معلومات- پديد آمد- كه نتيجه منتهى بمسلك شكاكان پيروهونى مى‏شود- مانند مسلك نسبيون جديد كه قبلا شرح داده شد- و مسلك كريتى‏سيسم- و عقيده ماترياليسم ديالكتيك- در باب ارزش معلومات كه قبلا اشاره شد- و بعدا توضيح داده مى‏شود-. همين امر موجب شد كه در قرون اخيره فلسفه اروپا- بر محور مسائل‏ مربوط به علم دور بزند- و دانشمندان تحقيقات مختلفى در اين باب بنمايند- و مى‏توان گفت در دوره جديد- اعتقاد ارزش مطلق معلومات- به نحويكه در قديم معمول بود- بكلى منسوخ شده است-. ----------------------------------------------------- شخصی که درگیر این شبهه شده حتماً از خودش بپرسد که: آیا نسبت به این شکّاکیّتم شکّ دارم یا مطمئنّم که شکّاک هستم؟ به عبارت دیگه: آیا این شکّم مطابق واقعه یا یه توهّم بیشتر نیست؟ اگه اونو یک امر واقعی می دونه، پس لا اقلّ به یک ادراک واقعی در درون خودش اذعان کرده و وقتی این یک مورد از ادراکاتش واقعی است بیشتر با خودش کلنجار برود تا بفهمد مابقی ادراکاتش هم واقعی است . به این صورت از دست این نوع وسواس ذهنی خارج خواهد شد.

سلام آیه ی مدّ نظر شما این آیه است: وَ اَلْمُحْصَنٰاتُ مِنَ اَلنِّسٰاءِ إِلاّٰ مٰا مَلَكَتْ أَيْمٰانُكُمْ كِتٰابَ اَللّٰهِ عَلَيْكُمْ ...  ﴿النساء، 24﴾ و زنان شوهردار (بر شما حرام است؛) مگر آنها را که (از راه اسارت) مالک شده‌اید؛ (زیرا اسارت آنها در حکم طلاق است؛) اینها احکامی است که خداوند بر شما مقرّر داشته است... سلسله آیاتی است در مورد زنانی که ازدواج با آنها حرام است و زنانی که می شود با آنها ازدواج کرد. منظور از زنان اسیر جنگی در این آیه کافر حربی است یعنی زنی که جزء کفّاری است که با مسلمانان می جنگند و الا کفّاری که با مسلمانان صلح کرده باشند یا کفّاری که جزیه می دهند (اهل ذمّه) بر اساس مفاد قرارداد، جان و مال و ناموسشان محفوظ است. امّا کفّاری که به خود جرأت بدهند و به جامعه اسلامی حمله کنند کفّار حربی خواهند بود و احترامی ندارند. زنانشان هم که در جبهه حضور دارند و به همسرانشان کمک می کنند هم کفّار حربی هستند و اگر توسّط نیروهای سپاه اسلام دستگیر شوند کنیز محسوب می شوند و رقّیّت یکی از اسباب فسخ نکاح قبلی آنهاست یعنی بردگیِ این زنان مانند طلاق است و نکاح قبلی آنها را فسخ می کند. فلسفه ی این حکم هم آن است که از بازگشت این چنین زنانی که برای مقابله با سپاه اسلام به جبهه آمده اند و پشتیبانی از همسرانشان دارند به بلاد خود و فتنه انگیزی های جدید جلوگیری شود و در بلاد اسلام تحت حمایت مردان مسلمان با معارف اسلام آشنا شوند و دوباره به آن منجلاب کفر برنگردند. لازم به ذکر است که در شریعت اسلام برای بردگان و گنیزکان حقوقی تعیین شده و تکالیف سنگینی به عهده ی کارفرمای آنها گذاشته شده است که در صورت رعایت آنها سعادت این اشخاص تامین می شود. توضیح بیشتر بخش آخر بردگی یک واقعیّت در گذشته و حال است. یعنی همیشه جنگ بوده و هست. رقّیّت هم بوده و هست. چون همیشه انسان‌هایی هستند که به بردگی کشیده می شوند (به حقّ یا ناحقّ) بر همین اساس در فقه اسلام که برای رفع نیازهای انسانی و تنظیم و تامین زندگی فردی و اجتماعی انسان برنامه ی دقیق دارد، برای رقّیّت و بردگی هم برنامه های دقیقی تنظیم شده است. بحث معیشت بردگان، آموزش و تربیت صحیح و حتّی تعلیم علم و دانش به آنها مورد توجّه اسلام بوده است. لذا دستوراتی به کارفرمایان آنها داده است و حقوقی برای این افراد تعیین کرده است. احکام بردگی بخش قابل توجهی از فقه شیعه را به خود اختصاص داده که به این مباحث می پردازد هرچند با کمیاب شدن برده داری رسمی این بخش فقه کمتر مطرح می شود. در فقه اسلامی برنامه هایی برای آزادکردن بردگان و کنیزان تربیت شده، گذاشته شده است. مثلا به عنوان کفاره ی برخی کارها مثل روزه خواری عمدی و شکستن عهد و مانند آن. همچنین قرارداد خرید رقیّت توسّط خود برده. همچنین ازدواج با کنیزان و آزاد شدن کنیزی که از مولایش بچه آورده ووو اینها برنامه هایی است که باعث آزادی بخش زیادی از کنیزان و بردگان در جامعه ی اسلامی شد. بسیاری از همین برده ها در کشورهای اسلامی جزء بزرگان و علمای اسلامی شده اند و از نام آوران تاریخ به حساب می آیند.

مَنْ لَعَنَ شَیْئاً لَیْسَ لَهُ بِأَهْلٍ رَجَعَتِ اللَّعْنَةُ عَلَیْهِ کسی که چیزی را لعن کند که او مستحق لعنت نباشد، آن لعنت به شخص لعن کننده باز می گردد. مباحث ولایت فقیه را در همین سایت دنبال کنید. مفصلترش را در هزاران کتاب و مقاله علمی چاپ شده در این مورد مطالعه بفرمایید. آن آقای لس آنجلس نشین ادب مناظره علمی را یاد نگرفته است و اولیات اخلاق اسلامی را بلد نیست. هیچ کس علاقه به هم صحبت شدن با این نوع افراد نیست. تمام حرفهایش پاسخ داده شده و علی الظاهر دیگر چیزی در چنته ندارد که به جعل حدیث رو آورده است.