نامه ای به نیمه گمشده

عزیزم سلام
نمی دانم نامت چیست و نمیدانم کجایی، حتی تو را نمی شناسم!!!
اما یقین دارم در اینده ای نزدیک تمام محبت درونی ام را نثار تومی کنم...
نمی دانم شاید توهم حس مرا داری... به دنبال من میگردی ... من همیشه برای پیدا کردن راهی به سمت من برایت دعا میکنم...
خواستم با نوشتن این نامه دلتنگی هایم را برایت بنویسم...
عزیزم نبودت در کنارم سخت آزارم میدهد... تو که نیستی حرفهایم برای این دکمه ها لپتاپ و کاغذهای دفترم آشناست... تو که نیستی تنها به سفر می روم و از پشت شیشه جاده ای را می نگرم که شاید تو از آن خواهی آمد... تو که نیستی دلم آرام نیست... هر آشنا و غریبی را که می بینم می گویم شاید تو باشی اما خیلی زود متوجه اشتباه چشمانم می شوم ... تو که نیستی به تنهایی غصه های این دنیا را به دوش میکشم و شادی هایی که وقتی تو باشی با خود مرور می کنم تا امید به اینده را از دست ندهم... 
شاید در تلاشی که بارت را ببندی تا بتوانی به دنبال من بیایی و با هم همسفر شویم، خوشحالم که تلاشت را میکنی، اما ای کاش کنارت باشم آن لحظه که نتیجه ی زحماتت را می بینی و شادی چشمانت را نظاره کنم...
ای کاش کنارت باشم تا خدای ناکرده اگر زمین خوردی همراهیت کنم تا زودتر بلند شی و سریعتر به راهت ادامه دهی...
بارت را نیازی نیست سنگین کنی، هر آماده بود بیاور،خداباوری ات، مهربانیت، ایثار و مردانگیت را که بیاوری برایم کافی ست...
اسباب زیادی نیاور هرچه لازم باشد درسفر دوشادوش هم مهیا می کنیم که این همکاری و همیاری شیرینی سفر است... خاطره می شود...
آرزویم این است در کنارت باشم و قوت قلبی برای خستگی ها و نا امیدی هایت تا آن روزی که به خوشی و راحتی رسیدیم و از سختی های راه یاد میکنی در تمامی خاطراتت من هم حضور داشته باشم... آن روز است که به خود می بالم و حس خوشبختی تمام وجودم را می گیرد... اما دلم میگیرد اگر وقتی خاطرات زحماتت را به یاد می آوری من در آنها هیچ جایی نداشته نباشم... حس خوبی برایم ندارد، چون این سوالم بی پاسخ می ماند، پس من چه کرده ام در این راه سخت؟؟؟
هر گونه که فکر می کنم بودنت در کنارم می ارزد به تمام مایحتاجی که برای آنها ست که دیر کرده ای...
اما یقین دارم خدا روزی می رساند و تو روزی من هستی...
منتظرت هستم ...