رزق مُهر و موم شده

فرزند، هم خودش رزق است و هم عامل نزول رزق. این وعده خدایی است که تمام رزق به دست اوست و نه‌تنها به فرزندان رزق می‌رساند، بلکه به والدین هم توسعه در رزق می‌دهد؛ چنان‌که در قرآن می‌فرماید: «نَّحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُمْ»؛[1] «ما آن‌ها و شما را روزی می‌دهیم». البته این‌گونه هم نیست که فرزندان در اولویت رزق باشند؛ چرا‌‌که در آیه دیگر می‌فرماید: «نَحْنُ نَرْزُقُکُمْ وَ إِیَّاهُمْ»؛[2] «ما شما و آن‌ها را روزی می‌دهیم».

تحقق این وعده برای کسی عینی و ملموس خواهد شد که بخواهد چنین رزقی نصیبش شود؛ چراکه تا ابری نباشد، بارانی نخواهد بارید.

از طرفی خود وجود فرزند، از هر جنسیتی که باشد، مایه نزول رزق است. از طرف دیگر اگر والدین در تربیت فرزند کوشا باشند، همین فرزندِ صالح، مایه خیر و چشم‌روشنی آنها خواهد بود. امام رضا عليه‌السلام می‌فرماید: «إنَّ اللّه َ تَبارَكَ و تَعالى إذا أَرادَ بِعَبدٍ خَيرا لَم يُمِتهُ حَتّى يُرِيَهُ الخَلَف»؛[2] «بى‌ترديد هرگاه خداوند تبارك و تعالى خير بنده‌اى را بخواهد، او را نمى‌ميرانَد تا جانشينش (فرزند صالح) را به او نشان دهد».

حال در این بین، کسی زیانکار است که خیر خداوند را از خود منع کند. چنین کسی در دنیا تنها خواهد زیست و تنها خواهد مُرد.

پی‌نوشت:
[1]. اسراء: 31.
[2]. انعام: 151.
[3]. طبرسی، علی، مشکاة الأنوار في غرر الأخبار، ج۱، ص۱۳۲.