1- استناد شما به آیه مبارکه برای اثبات حرفتون صحیح نیست/ آیه در مورد مخاطبینی صحبت می کنه که تعمداً می خوان برداشت غلط داشته باشن. و این را ابزاری برای ریشخند و تمسخر قرار بدن. نه اینکه اتفاقی برداشت غلطی را قلمداد کنند. چرا که "راعنا" در بین عرب فقط یک معنای مثبت دارد . و برای فهم و برداشت معنای صحیح یک لفظ ، سوژه تخاطب خیلی مهم است. خطاب اصحاب، از لفظ «راعنا»، پیامبر گرامی اسلام بود (نه یهود) تا استخدام بیجایی باشد. و دلیل جابجایی این لفظ به «انظرنا» ، بهانه ندادن به یهود بود تا مستمسکی برای فرافکنی نباشد.
2- ضابطه شما (50-50) کلیت ندارد. چرا که در شریعت مواردی داریم که اتفاقاً غرض، برداشت عوضی از کلام هست. دقیقا چیزی غیر از مطلبی که اراده کرده ایم. که بهش «توریه» می گن. و ائمه معصومین در مواردی چالش برانگیز از این امر استفاده می کرده اند.
3- اما باید گفت در این قضیه ملاک، عرف است. همانطور که اصلا بحث کلام و تکلم، یک امر عرفی و عقلایی است ضابطه و معیار برداشتها هم عرف است. اگر عرف متعارف انسانها برای رساندن یک مطلب، از عبارت و کلام خاصی استفاده می کنند و به عبارت دیگر، عرف و عقلاء، این الفاظ جاری را برای رساندن معنای خاص، تایید کنند (هر چند معانی دیگری را هم در ضمن این معنای تایید شده، نیز برداشت نماید) در این صورت متلکم مسوول برداشت غلط شنونده یا مخاطب نیست. چون واقعا آنچه درست بوده را تلفظ کرده است. و چیزی را تلفظ کرده که مورد تایید عرف عقلایی بوده. لکن اگر مخاطب معانی دیگری را محتمل میدانسته ، می بایست کنکاش و استفسار کند و معنای مراد را مطالبه نماید.
بله، اگر متکلم چیزی گفت که به دید عرف، معنای مراد، با لفظ، تناسبی نداشت در اینصورت مسوولیت خواهد داشت.
سلام و عرض ادب خدمت کاربر گرامی
چند نکته
1- استناد شما به آیه مبارکه برای اثبات حرفتون صحیح نیست/ آیه در مورد مخاطبینی صحبت می کنه که تعمداً می خوان برداشت غلط داشته باشن. و این را ابزاری برای ریشخند و تمسخر قرار بدن. نه اینکه اتفاقی برداشت غلطی را قلمداد کنند. چرا که "راعنا" در بین عرب فقط یک معنای مثبت دارد . و برای فهم و برداشت معنای صحیح یک لفظ ، سوژه تخاطب خیلی مهم است. خطاب اصحاب، از لفظ «راعنا»، پیامبر گرامی اسلام بود (نه یهود) تا استخدام بیجایی باشد. و دلیل جابجایی این لفظ به «انظرنا» ، بهانه ندادن به یهود بود تا مستمسکی برای فرافکنی نباشد.
2- ضابطه شما (50-50) کلیت ندارد. چرا که در شریعت مواردی داریم که اتفاقاً غرض، برداشت عوضی از کلام هست. دقیقا چیزی غیر از مطلبی که اراده کرده ایم. که بهش «توریه» می گن. و ائمه معصومین در مواردی چالش برانگیز از این امر استفاده می کرده اند.
3- اما باید گفت در این قضیه ملاک، عرف است. همانطور که اصلا بحث کلام و تکلم، یک امر عرفی و عقلایی است ضابطه و معیار برداشتها هم عرف است. اگر عرف متعارف انسانها برای رساندن یک مطلب، از عبارت و کلام خاصی استفاده می کنند و به عبارت دیگر، عرف و عقلاء، این الفاظ جاری را برای رساندن معنای خاص، تایید کنند (هر چند معانی دیگری را هم در ضمن این معنای تایید شده، نیز برداشت نماید) در این صورت متلکم مسوول برداشت غلط شنونده یا مخاطب نیست. چون واقعا آنچه درست بوده را تلفظ کرده است. و چیزی را تلفظ کرده که مورد تایید عرف عقلایی بوده. لکن اگر مخاطب معانی دیگری را محتمل میدانسته ، می بایست کنکاش و استفسار کند و معنای مراد را مطالبه نماید.
بله، اگر متکلم چیزی گفت که به دید عرف، معنای مراد، با لفظ، تناسبی نداشت در اینصورت مسوولیت خواهد داشت.