مشکلی که با ما در میان گذاشتید ممکنه خیلیها دچارش باشن حتی خود نویسنده هم ممکنه خودش رو مبرا از این مشکل ندونه!
اما در خلوت خود تأمل کنید و ببینید ریشه و دلیل خوش اخلاقی شما با مردم در چیست؟ و ریشه بد اخلاقی شما در خانه از کجا شروع و ناشی می شود؟ برای هر عملکردی چه در بیرون و چه در خانه، یک کلمه پرسشی «چرا» بگذارید که چرا من چنین رفتاری از خود نشون دادم. خود را واکاوی کنید و ببینید انگیزه شما برای هر رفتار چیست؟
غرض ما این نیست که همان اخلاق خوب را هم ترک کنید . غرض ما از این ترفند این است که رفتار خود را ریشه یابی کنید که دلیل این تغایر رفتار چیست؟ در مردم چه چیزی هست که در خانه نیست؟ آیا اهل خانه همدرد و همدل شما در مشکلات نیستند؟ کدامیک!؟ خواهر، برادر، همسر و فرزندان شما حداقل به درد شما فکر می کنند یا مردمی که نوعاً در فکر خود و زندیگیشونن! مردمی که متقابلاً در حل مشکلات اهل خانه خود را بر شما مقدم می دونن!
دلیلی که به نظر میرسه خیلیها بخاطرش دچار این دوگانگی رفتاری میشن اینه که در روابط خانوادگی چون شخص دچار عادی انگاری نسبت به اعضای خانواده خود می شود لذا چندان مراقب رفتار و سکنات خود نسبت به اهالی خانه نیست. نگران از دست دادن خواهر و برادر و غیره نیستید چون بهر حال مجبورید زیر یک سقف زندگی کنید. اما در رابطه با مردم، شخص نیاز دارد که برای جلب نظر مردم و نگرانی از دست دادن آنها، با اخلاق نیکو برخورد نماید تا برای خود امنیت اجتماعی ایجاد کند. رابطه با مردم همچون رابطه با خواهر و برادر ، خودمانی نیست تا مقتضی کنار گذاشتن آداب و اخلاق باشد.
راه حل
1-یک راه حل این است که برای جبران عادی انگاری روابط در خانه، به خوبیهای اهل خانه فکر کنید. به تک تک افراد خانه (پدر، مادر، خواهر، برادر...) که هر کدام در زندگی چه گرفتاریهایی را از شما می تونن حل کنن و کرده اند، که دیگران نکردن. اعضاء خانواده که هر کدام حقی بر گردن شما دارند و شما هم حقی بر گردن آنها، اما مردم به این شکل نه. خواهر و برادری که عمری با شما خاطره دارند و مردم نه. خواهر و برادری که تا آخر عمر دلسوز شما خواهند بود اما مردم نه.
2- سعه وجودی خود را بالا ببرید تا بهمین راحتی با کوچکترین مشکلی رنجیده خاطر نشید. نماز اول وقت خواندن و مقید بودن و استمرار بر آن ، هم روح شما رو بزرگ می کند و هم به آرامش می رساند. اونوقت متوجه میشید خیلی چیزها ارزش تنش و پرخاشگری ندارد.
3- به نظر دیگران نزدیکان احترام بگذارید و همیشه خود را صاحب حق ندانید. تمرین کنید هر چند گاهی حق با شما باشد اما به دیگران میدان بدید. قبل از هر رفتار تنش زا ، تامل کنید. با مزمزه کردن ، رفتاری را که قرار است انجام دهید ارزیابی کنید. حالات و موقعیتهای خود را در آستانه رفتارهای تنش زا، تغییر دهید تا زیرکانه خود را به اغفال بزنید.
4- (اگر درست حدس زده باشم) اگر خانم هستید و در شرف ازدواج، حتما در تسهیل این امر، سختگیری نفرمایید.
سلام و عرض ادب خدمت کاربر گرامی
مشکلی که با ما در میان گذاشتید ممکنه خیلیها دچارش باشن حتی خود نویسنده هم ممکنه خودش رو مبرا از این مشکل ندونه!
اما در خلوت خود تأمل کنید و ببینید ریشه و دلیل خوش اخلاقی شما با مردم در چیست؟ و ریشه بد اخلاقی شما در خانه از کجا شروع و ناشی می شود؟ برای هر عملکردی چه در بیرون و چه در خانه، یک کلمه پرسشی «چرا» بگذارید که چرا من چنین رفتاری از خود نشون دادم. خود را واکاوی کنید و ببینید انگیزه شما برای هر رفتار چیست؟
غرض ما این نیست که همان اخلاق خوب را هم ترک کنید . غرض ما از این ترفند این است که رفتار خود را ریشه یابی کنید که دلیل این تغایر رفتار چیست؟ در مردم چه چیزی هست که در خانه نیست؟ آیا اهل خانه همدرد و همدل شما در مشکلات نیستند؟ کدامیک!؟ خواهر، برادر، همسر و فرزندان شما حداقل به درد شما فکر می کنند یا مردمی که نوعاً در فکر خود و زندیگیشونن! مردمی که متقابلاً در حل مشکلات اهل خانه خود را بر شما مقدم می دونن!
دلیلی که به نظر میرسه خیلیها بخاطرش دچار این دوگانگی رفتاری میشن اینه که در روابط خانوادگی چون شخص دچار عادی انگاری نسبت به اعضای خانواده خود می شود لذا چندان مراقب رفتار و سکنات خود نسبت به اهالی خانه نیست. نگران از دست دادن خواهر و برادر و غیره نیستید چون بهر حال مجبورید زیر یک سقف زندگی کنید. اما در رابطه با مردم، شخص نیاز دارد که برای جلب نظر مردم و نگرانی از دست دادن آنها، با اخلاق نیکو برخورد نماید تا برای خود امنیت اجتماعی ایجاد کند. رابطه با مردم همچون رابطه با خواهر و برادر ، خودمانی نیست تا مقتضی کنار گذاشتن آداب و اخلاق باشد.
راه حل
1-یک راه حل این است که برای جبران عادی انگاری روابط در خانه، به خوبیهای اهل خانه فکر کنید. به تک تک افراد خانه (پدر، مادر، خواهر، برادر...) که هر کدام در زندگی چه گرفتاریهایی را از شما می تونن حل کنن و کرده اند، که دیگران نکردن. اعضاء خانواده که هر کدام حقی بر گردن شما دارند و شما هم حقی بر گردن آنها، اما مردم به این شکل نه. خواهر و برادری که عمری با شما خاطره دارند و مردم نه. خواهر و برادری که تا آخر عمر دلسوز شما خواهند بود اما مردم نه.
2- سعه وجودی خود را بالا ببرید تا بهمین راحتی با کوچکترین مشکلی رنجیده خاطر نشید. نماز اول وقت خواندن و مقید بودن و استمرار بر آن ، هم روح شما رو بزرگ می کند و هم به آرامش می رساند. اونوقت متوجه میشید خیلی چیزها ارزش تنش و پرخاشگری ندارد.
3- به نظر دیگران نزدیکان احترام بگذارید و همیشه خود را صاحب حق ندانید. تمرین کنید هر چند گاهی حق با شما باشد اما به دیگران میدان بدید. قبل از هر رفتار تنش زا ، تامل کنید. با مزمزه کردن ، رفتاری را که قرار است انجام دهید ارزیابی کنید. حالات و موقعیتهای خود را در آستانه رفتارهای تنش زا، تغییر دهید تا زیرکانه خود را به اغفال بزنید.
4- (اگر درست حدس زده باشم) اگر خانم هستید و در شرف ازدواج، حتما در تسهیل این امر، سختگیری نفرمایید.
موفق باشید