و سرزمين خوب، گياه آن به فرمان پروردگارش مى‌رويد، و زمين بد، جز اندك گياهى از آن پديد نمى‌آيد. براى مردمى كه سپاس مى‌گويند آيات خدا را اينچنين گونه‌گون بيان مى‌كنيم.
باران خدا وقتی می بارد، بی قید و شرط می بارد... بر زمین حاصلخیز و لم یزرع، یکنواخت می بارد...
ولی تنها زمین حاصلخیز رشد می یابد... سرسبز می شود... می روید... می زاید... طراوت می فزاید...
ولی امان از زمین بایر و لم یزرع... نه رشد می یابد... نه بالنده می شود... نه فزاینده می شود... نمی شود ... نمی شود ... نمی شود ...
وقتی باران خدا می بارد، بی امان می بارد... به ظرف ما کاری ندارد... که ظرف کوچکی گرفته ایم یا بزرگ...
باران که می بارد، ظرف بزرگ لبریز می شود؛ ظرف کوچک سرریز می کند...
و چون سوره‌اى نازل شود، بعضى مى‌پرسند: اين سوره به ايمان كدام يك از شما درافزود؟ آنان كه ايمان آورده‌اند به ايمانشان افزوده شود، و خود شادمانى مى‌كنند.
اما كسانى كه در دلهايشان بيمارى است، پليدى بر پليديشان افزود و در حال كفر درمى‌گذرند.
باران رحمت خدا بر اهل ایمان و بی ایمان هر دو می بارد... اما بر ایمان یکی می فزاید و در دل دیگری نفوذ نمی یابد...
درنتیجه اهل ایمان ریشه می دوانند... جوانه می زنند... عالم خاک را شکافته، بالا و بالاتر می روند... صعود می کنند... دنیای خاکی تنگ و تاریک را در می نوردند و به دنیایی پر نور و پر فروغ گام می نهند و عاقبت...
صفت "مفلح" و "شکافنده" را شایسته خود می کند!!!!
"وَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ" که زیر سنگ بوده اند... پوشش سخت و ضخیمی داشته اند؛ پوسیده می شوند و سرانجام در دلِ خاک تاریک از بین می روند.
آیات روح بخش قرآن، همانند باران حیات بخش از آسمان خدا بر دل جهانیان می بارد... ولی ...
باران که در لطافت طبعش خلاف نیست
در باغ لاله روید و در شوره زار خس!!!!!
آنانکه با روح تسلیم و ایمان و عشق به واقعیت؛ به آن مى نگرند، از هر سوره، بلکه از هر آیه اى، درس تازه اى مى گیرند که بر ایمان و انسانیتشان می فزاید...
و اما کسانى که از پشت شیشه هاى تاریک لجاجت و کبر و نفاق به آیات مى نگرند، نه تنها از آنها بهره نمىبرند؛ بلکه بر شدت کفر و عنادشان مى فزاید.
ولی... امان... امان...
در فاعلیت فاعل که ایرادی نبود؛ هرچه بود و نبود در قابلیت قابل بود!!!!
بارالها! با تمام ناقابلی بسوی تو روی آورده ایم؛ قابلیتمان ببخش! و بر ایمان بیفزا!
کاش مرا ظرفیتی بود، ایها العزیز!
که از خط و خال هاشمیت نور بگیرم.
کنار خط و خال هاشمیت؛ ایها العزیز!
پرتویی از انوار و اسرار حقیقت را بگیرم.
ای تنها فاعل مطلق جهان! از ما بپذیر...
"إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفًا وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ"(4)
من از روى اخلاص پاكدلانه روى خود را به سوى كسى گردانيدم كه آسمانها و زمين را پديد آورده است و من از مشركان نيستم.
لسَّلامُ عَلَیْکَ اَيُّهَا الْقاَّئِمُ الْمُنْتَظَرُ الْمَهْدِىُّ
در فاعلیت فاعل که ایرادی نبود؛ هرچه بود و نبود در قابلیت قابل بود!!!!
وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ ۖ وَالَّذِي خَبُثَ لَا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِدًا ۚ كَذَٰلِكَ نُصَرِّفُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَشْكُرُونَ(1)
و سرزمين خوب، گياه آن به فرمان پروردگارش مى‌رويد، و زمين بد، جز اندك گياهى از آن پديد نمى‌آيد. براى مردمى كه سپاس مى‌گويند آيات خدا را اينچنين گونه‌گون بيان مى‌كنيم.
باران خدا وقتی می بارد، بی قید و شرط می بارد... بر زمین حاصلخیز و لم یزرع، یکنواخت می بارد...
ولی تنها زمین حاصلخیز رشد می یابد... سرسبز می شود... می روید... می زاید... طراوت می فزاید...
ولی امان از زمین بایر و لم یزرع... نه رشد می یابد... نه بالنده می شود... نه فزاینده می شود... نمی شود ... نمی شود ... نمی شود ...
وقتی باران خدا می بارد، بی امان می بارد... به ظرف ما کاری ندارد... که ظرف کوچکی گرفته ایم یا بزرگ...
باران که می بارد، ظرف بزرگ لبریز می شود؛ ظرف کوچک سرریز می کند...
باران وقتی می بارد، ...
وَإِذَا مَا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ فَمِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ أَيُّكُمْ زَادَتْهُ هَٰذِهِ إِيمَانًا ۚ فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا فَزَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَهُمْ يَسْتَبْشِرُونَ(2)
و چون سوره‌اى نازل شود، بعضى مى‌پرسند: اين سوره به ايمان كدام يك از شما درافزود؟ آنان كه ايمان آورده‌اند به ايمانشان افزوده شود، و خود شادمانى مى‌كنند.
وَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَىٰ رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ كَافِرُونَ(3)
اما كسانى كه در دلهايشان بيمارى است، پليدى بر پليديشان افزود و در حال كفر درمى‌گذرند.
باران رحمت خدا بر اهل ایمان و بی ایمان هر دو می بارد... اما بر ایمان یکی می فزاید و در دل دیگری نفوذ نمی یابد...
درنتیجه اهل ایمان ریشه می دوانند... جوانه می زنند... عالم خاک را شکافته، بالا و بالاتر می روند... صعود می کنند... دنیای خاکی تنگ و تاریک را در می نوردند و به دنیایی پر نور و پر فروغ گام می نهند و عاقبت...
صفت "مفلح" و "شکافنده" را شایسته خود می کند!!!!
"وَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ" که زیر سنگ بوده اند... پوشش سخت و ضخیمی داشته اند؛ پوسیده می شوند و سرانجام در دلِ خاک تاریک از بین می روند.
آیات روح بخش قرآن، همانند باران حیات بخش از آسمان خدا بر دل جهانیان می بارد... ولی ...
باران که در لطافت طبعش خلاف نیست
در باغ لاله روید و در شوره زار خس!!!!!
آنانکه با روح تسلیم و ایمان و عشق به واقعیت؛ به آن مى نگرند، از هر سوره، بلکه از هر آیه اى، درس تازه اى مى گیرند که بر ایمان و انسانیتشان می فزاید...
و اما کسانى که از پشت شیشه هاى تاریک لجاجت و کبر و نفاق به آیات مى نگرند، نه تنها از آنها بهره نمىبرند؛ بلکه بر شدت کفر و عنادشان مى فزاید.
ولی... امان... امان...
در فاعلیت فاعل که ایرادی نبود؛ هرچه بود و نبود در قابلیت قابل بود!!!!
بارالها! با تمام ناقابلی بسوی تو روی آورده ایم؛ قابلیتمان ببخش! و بر ایمان بیفزا!
کاش مرا ظرفیتی بود، ایها العزیز!
که از خط و خال هاشمیت نور بگیرم.
کنار خط و خال هاشمیت؛ ایها العزیز!
پرتویی از انوار و اسرار حقیقت را بگیرم.
ای تنها فاعل مطلق جهان! از ما بپذیر...
"إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفًا وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ"(4)
من از روى اخلاص پاكدلانه روى خود را به سوى كسى گردانيدم كه آسمانها و زمين را پديد آورده است و من از مشركان نيستم.
یاعلی
______________________
1. اعراف، 58
2. توبه، 124
3. توبه، 125
4. انعام، 79