اره راست میگی من خیلی به حرفهای دکتر گوش میدم راستش یکی از مشکلات منم همین بود که نه حالا نسبت به روانپزشک که نسبت به همه ادم دهن بینی بودم و خیلی باعث ضرر تو زندگیم شد یه جوری فکر میکردم همه راست میگن کسی بد منو نمیخواد حرف همه رو چشم بسته قبول داشتم الان چند ساله متوجه این ضعفم شدم و دارم روی این ضعف کار میکنم الان خیلی کمتر به حرفهای روانپزشک گوش میکنم زیاد وابسته نیستم قدیم ها هر کی هر مشکلی پیش می اورد من باید با پدرم مشورت میکردم اتفاقا دکتر خیلی مستقلم کرد بهم جرات داد اتفاقا من تنها مریضش هستم که باهاش مخالفت میکنم ولی تو خیلی از تصمیم گیریها کمکم کرد چون اگه نبود شاید تا الان نه درسم رو ادامه میدادم همینکه یه ازدواج ناموفق انجام میدادم.
اتفاقا بابام هم تازگیها اصرار میکنه که برو سمت همکلاسیت ولی به نظرم اون اقا خیلی از دستم عصبانیه منم عصبانی هستم ولی من از این ادمهایی هستم که زود فراموش میکنم ولی اون خیلی ادم لجبازی هست بعید میدونم که عصبانیتش برطرف شه.
یه مشکل دیگه که من میترسم اینه که خانواده اون راضی نباشن و راضی نشن یا همیشه دل چرکین باشن و بگن ما نمیخواستیم عروسمون بزرگتر باشه دلم نمیخواد اون اقا برخلاف میل خانوادش عمل کنه. ولی همه حدس هست شایدم خانوادش راضی باشن.
تو گروه درمانی که میرفتم یه اقایی بودن تازه ازدواج کرده بود هر بار می اومد گروه اشک تو چشمش جمع میشد و میگفت من یه خانمی رو دوست داشتم و عاشقش بودم و هنوزم هستم نمیتونم فراموشش کنم (اون خانوم هم ازدواج کرده بود و بچه داشت.) مشکل اینکه با هم ازدواج نکرده بودن هم این بود مادر اقا پسر مخالف بود که عروسش سه سال بزرگتر از پسرش باشه.
چند بار اومدم تو گروه ماجرای اختلاف سنی رو بگم که دیدم همون روز یه مراجعی اومد و گفت من از پسره بزرگترم و دکتر روانشناس میخواست که منصرفش کنه.
حالا موندم که مشاورها تو چه شرایطی راضی به ازدواج دختر بزرگتر با پسر کوچکتر میشن.
همین باعث شد که نه به روانپزشک نه به روانشناس جرات نکردم در مورد این اقا حرف بزنم که نگن تو که عاقلی دیگه چرا میخوای همچین کاری بکنی.
ولی شایدم دلم رو زدم به دریا و به و یهویی به اون اقا گفتم. جالبه که هر چقدرم من عصبانیش کنم باز هم دلش نمیاد جواب منو نده.
پروانه جون نمیدونم چرا امکان جواب پایین نبود.
اره راست میگی من خیلی به حرفهای دکتر گوش میدم راستش یکی از مشکلات منم همین بود که نه حالا نسبت به روانپزشک که نسبت به همه ادم دهن بینی بودم و خیلی باعث ضرر تو زندگیم شد یه جوری فکر میکردم همه راست میگن کسی بد منو نمیخواد حرف همه رو چشم بسته قبول داشتم الان چند ساله متوجه این ضعفم شدم و دارم روی این ضعف کار میکنم الان خیلی کمتر به حرفهای روانپزشک گوش میکنم زیاد وابسته نیستم قدیم ها هر کی هر مشکلی پیش می اورد من باید با پدرم مشورت میکردم اتفاقا دکتر خیلی مستقلم کرد بهم جرات داد اتفاقا من تنها مریضش هستم که باهاش مخالفت میکنم ولی تو خیلی از تصمیم گیریها کمکم کرد چون اگه نبود شاید تا الان نه درسم رو ادامه میدادم همینکه یه ازدواج ناموفق انجام میدادم.
اتفاقا بابام هم تازگیها اصرار میکنه که برو سمت همکلاسیت ولی به نظرم اون اقا خیلی از دستم عصبانیه منم عصبانی هستم ولی من از این ادمهایی هستم که زود فراموش میکنم ولی اون خیلی ادم لجبازی هست بعید میدونم که عصبانیتش برطرف شه.
یه مشکل دیگه که من میترسم اینه که خانواده اون راضی نباشن و راضی نشن یا همیشه دل چرکین باشن و بگن ما نمیخواستیم عروسمون بزرگتر باشه دلم نمیخواد اون اقا برخلاف میل خانوادش عمل کنه. ولی همه حدس هست شایدم خانوادش راضی باشن.
تو گروه درمانی که میرفتم یه اقایی بودن تازه ازدواج کرده بود هر بار می اومد گروه اشک تو چشمش جمع میشد و میگفت من یه خانمی رو دوست داشتم و عاشقش بودم و هنوزم هستم نمیتونم فراموشش کنم (اون خانوم هم ازدواج کرده بود و بچه داشت.) مشکل اینکه با هم ازدواج نکرده بودن هم این بود مادر اقا پسر مخالف بود که عروسش سه سال بزرگتر از پسرش باشه.
چند بار اومدم تو گروه ماجرای اختلاف سنی رو بگم که دیدم همون روز یه مراجعی اومد و گفت من از پسره بزرگترم و دکتر روانشناس میخواست که منصرفش کنه.
حالا موندم که مشاورها تو چه شرایطی راضی به ازدواج دختر بزرگتر با پسر کوچکتر میشن.
همین باعث شد که نه به روانپزشک نه به روانشناس جرات نکردم در مورد این اقا حرف بزنم که نگن تو که عاقلی دیگه چرا میخوای همچین کاری بکنی.
ولی شایدم دلم رو زدم به دریا و به و یهویی به اون اقا گفتم. جالبه که هر چقدرم من عصبانیش کنم باز هم دلش نمیاد جواب منو نده.