بغض آسمان....علی جانم نرو....

آسمان، بغض كرده بود و ستاره ‏ها از نگاه به صورت چروكيده‏ اش شرم داشتند. هيچ صدايى نمى‏ آمد و تاريخ محكم گوش هاى خود را مى‏ فشرد تا صداى آخرين نجواى او را نشنود. آهنگ رفتن به سوى مسجد كرد. برخاست و كمربندش را محكم‏ تر بست. اولين گام را كه برداشت، زمين و زمان به التماس افتاد. گويا ذرات هستى را آرزويى جز ماندن او نبود. اول از همه چفت در بود كه دست نياز و التماس به سويش دراز كرد و كمربندش را گرفت. مرد، لحظه ‏اى ايستاد و با خود و او گفت: كمرت را براى مرگ محكم ‏تر ببند.
... گره شال را محكم‏تر گره زد و بر آستانه در ايستاد. مرغان ناخفته، شب كه صدا در گلويشان شكسته بود به سويش دويدند، همهمه‏ اى حياط خانه را برداشت؛ همهمه ‏اى كه سوگى بزرگ در پى داشت. مرغان به سويش دويدند و پايين‏ ترين گوشه لباس هايش را به منقار خود گرفتند. لابه ‏ها و التماس ها، همهمه‏ ها و زمزمه‏ هاى مرد در هم تنيده شد و آوايى جان فرسا را نواخت كه دل صبورترين سنگ هاى هستى را لرزاند. آوايى كه هنوز به گوش تاريخ نرسيده بود... و اين‏ها همه موسيقى سوگى بود كه پيش از واقعه نواخته مى‏ شد.
... مرد از خانه بيرون شده و با گام هايى استوار به سوى مسجد به راه افتاد. طنين گام هاى مطمئن‏ اش همه نفسها را در سينه حبس كرد. اول از همه نفس دورترين ستاره ‏ها را كه از شبِ او و بيداري هايش خاطره داشتند. موسيقى سوگ زير ضرب اهنگ گام هايش حماسى‏ تر شد و قلب تاريخ را بيشتر به تپش انداخت. سينه فراخ زمين جمع شده بود و دوشيزه شيون ناله ‏هاى خود را با موسيقى سوگ و ضرب اهنگ محكم آن هماهنگ‏ تر نمود.
ناله‏ هايش سوزناك‏ تر شد. فرشتگان با دست، دهان خود را مى‏ فشردند تا صداى شيون‏شان اركان عرش را نلرزاند و پايه ‏هاى آن را فرو نريزد. بغض، راه بر گريه شان بسته بود و سكوت‏شان بلندترين فرياد شده بود و بيم آن مى‏رفت كه نعره همه آزاد شود و زمين و زمان را به هم بدوزد. همگى آرزوى نيستى داشتند تا آن لحظه را شاهد نباشند و فقط خدا بود كه مى‏ديد و مرد، كه هيچ نمى‏ گفت.
مسير مسجد به انتها رسيد و جمله‏ا ى همه بغضها را تركاند؛ بغض گلوهايى را كه هرگز با گريه آشنا نبود: «فزت و رب الكعبه»
ترس وجود يتيمان شهر را فرا گرفت؛ چروك صورت مادران آنان بيشتر نمايان شد و گيسوانشان سپيدتر و سپيدتر و سپيدتر...
شهر در قيرگون شب بيشتر فرو رفت و دشنه سوگ به انتها رسيد. اما هم چنان چشم و گوشهايى سنگين در خواب بودند، مرد با حالتى دگرگون راه برگشت را در پيش گرفت، زمين زير پايش نرم شده بود و كوچه گامهاى كشيده و لرزان را بر سينه خود حس مى‏كرد؛ گام هايى كه با هر فرود مايه اى گرم و سرخ را به كام خشك خاك مى‏ نشاند. ضرب آهنگ سوگ تغيير كرده بود؛ كشيده و موزون؛ شكسته و غم گون؛ آرام و آرام آنگونه كه ستاره‏ ها سير او را ديدند و نسيم بر محاسن خاكسترى‏ اش وزيد.
... به درِ خانه كه رسيد چراغ گامهايش خاموش شد و نگاهش از فروغ افتاد. در به رويش باز شد و دوشيزه سوگ نوايى ديگر در پرده كرد. دختران و پسران به استقبالش دويدند و مرغان با ديدن او خاطر پرواز را براى هميشه از ياد ستردند. دست هايش را بر آستانه در قرار داد و آرام به داخل چميد. وارد حجره شد و بر بستر غنود كه ديگر از آن برنخاست. مرد به خوابى آرام فرو رفت و پس از آن خواب، شهر هرگز خواب خوش نديد. صداى زمزمه ‏هاى نيايش گون و راز آلود و نيازوش او كابوسى شد در چشمهاى خواب زده و خون گرفته شهر؛ شهرى كه بوف شوم نيرنگ تا هميشه بر ديوار خرابه‏ هايش نشست آن گاه كه مرغ حق از خيال شهر پر كشيد؛ شهرى كه پس از آن طعنه‏ ها بازدمى خاكسترى شد بر دهانها و فضاى شهر را تيره و تار كرد و مردم شهر را يكسره سياه. مرغ حق از خيال سياه شهر پر كشيد و تا بام بهشت و تا پيشواز مادر ياسها بال گشود.

التماس دعا.