16:06 - 1396/11/02
آیا با دعا کردن و قرآن خوندن میشه، بیماران را شفا داد؟ اگر اینه که دیگه نباید بیماران رو به بیمارستان و مطب برد.
-------------------------------------
کاربران محترم ميتوانيد در همين بحث و يا مباحث ديگر انجمن نيز شرکت داشته باشيد: http://www.btid.org/fa/forums
سوالات خود را هم از طريق اين آدرس ارسال کنيد: http://www.btid.org/fa/node/add/forum
تمامي کاربران ميتوانند با عضويت در سايت نظرات و سوالاتي را که ارسال ميکنند را به عنوان يک رزومه فعاليتي براي خود محفوظ نگهدارند و به آن استناد کنند و همچنین نظراتشان جهت نمایش، دیگر منتظر تایید مدیرانجمن نیز نباشد؛ براي عضويت در سايت به آدرس مقابل مراجعه فرمائيد: www.btid.org/fa/user/register
انجمنها:
http://btid.org/node/129269
برا حل این مسئله باید به دو نکته توجه کرد.
خدای بزرگ در کلام جاودانه اش یعنی قرآن، یه اصلی رو برای پیشرفت و غلبه بر مشکلات، به انسان گوشزد می کنه. «خدا حال هيچ قومى را دگرگون نخواهد كرد تا زمانى كه خود آن قوم حالشان را تغيير دهند.»[رعد/11] این آیه میگه که تا انسان حرکت نکنه، زحمت نکشه، نباید انتظار داشته باشه که در کار او پیشرفتی حاصل بشه.
شفا گرفتن بیمارا نیز مشمول قاعده فوق میشه و تا کسی به دکتر مراجعه نکنه و دوا نخوره، نباید انتظار بهبود بیماریشو بکشه. چنانکه حضرت موسی(علی نبینا و اله و علیه السلام) مریض شد، بنی اسراییل به او گفتن که باید فلان دوا رو بخوری؛ ولی حضرت موسی(علیه السلام) می گفت که لازم نیس، خدا مرا شفا میده. اما بیماری او طولانی شد. تا اینکه خدا به او وحی کرد که تا نری و داروی اون بیماریو نخوری، حالت خوب نمیشه.[1]
نکته دوم: البته زحمت کشیدن و تلاش برا غلبه بر مشکلات به معنی غفلت از دعا نیس. نقش دعا و قرآن خوندن و ارتباط با خدا برا حل مشکلات(از جمله بیماری ها) بر کمتر کسی پوشیده س. امام صادق(علیه السلام) در حدیثی بیان می کنه: «دعا قضا را رد میکند، اگر چه محکم و قطعی شده باشد.»[2] آثار مثبت دعا کردن از نظر علمی نیز ثابت شده است.
http://www.mardoman.net/life/prayproof
حاصل سخن این میشه: یک شخص با ایمان می دونه که هم باید سعی و تلاش خودشو برا غلبه بر مشکلات و سختی ها و بیماری ها بکار بگیره و هم دعا و قرآن خوندن و ارتباط با خدا رو در همه حال(از جمله در مواقع بیماری) از یاد نبره، واین دو موضوع با هم هیچ منافاتی ندارن.
پی نوشت
[1]. جامع السعادات، مهدیبنابیذر نراقی، سیدجلالالدین مجتبوی، ناشر: حکمت، 1386 ش، ج3، ص283.
[2]. ( كافي (ط - دار الحديث)، کلینی، 1429 ق، ج4 ، ص305.