عواقب نفرین کردن

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر گرامی

سوال شما یک سوال چالشی محسوب میشه، که آیا نفرین کنیم یا نه؟ کجا نفرین کنیم و کجا نه؟ اگر نفرین کنیم تبعاتش زندگی ما رو میگیره یا نه؟ آیا اگر شخص مومن و شیعه هم باشه میشه نفرینش کرد یا نه؟

اصل لعن و نفرین امر مسلمی هست چنانچه ائمه در بعضی مواقع نسبت به دشمنان و مشرکین و کسانی که مانع دین و گسترش اسلام می شدند نفرین می کردند. در قران هم ایاتی وارد شده که حضرت موسی ع نسبت به فرعون نفرین کرد و خداوند نفرین حضرت رو پذیرفت.
اما کجا نفرین کنیم و کجا نه و به چه نحو باید نفرین کرد؟

برای اینکه جواب درستی به این سوالات بدیم باید موضوعات رو تفکیک و دسته بندی کنیم .

1- میزان ظلم چقدر است؟ اگر ظلم آنقدر بزرگ باشه که شایسته نفرین باشه  در این جور موارد نفرین کردن ایرادی نداره. مثل نفرین قاتل، زناکار و واسطه برای آن ، رشوه بگیر، ربا و شراب خوار، زنانی که خودشان را شبیه مردان می کنند و بالعلکس

اما اگر ظلم خیلی کوچک و ناچیز باشه (مثل فحش یا مشاجرات شخصی معمول) که وزنه ای مثل نفرین برای اون خیلی سنگین باشه در این صورت ممکن است این نفرین به خود شخص برگردد و خود شخص نفرین کننده از جمله ظالمین قرار گیرد. در روایت می خوانیم: «« یک فرد گاهی مورد ستم قرار می گیرد، اما در نفرین بر ظالم تا حدی زیاده روی می کند که پروردگار خود او را نیز از ستمکاران به شمار می آورد».[2]

2- هر چند نفرین در جای خودش حق مظلوم است و در بعضی موارد نفرین می تواند جزو تبرّی بوده و خداپسندانه باشه، اما اگر طرف مقابل ما مسلمان و شیعه باشه بخشش و گذشت و دعا بهتر از نفرین است . بخشش و واگذاری امر به خدا، باعث میشه روح ما بلند بشه و خدا هم از ما بگذره. چنانچه خداوند در قران بخشش را به «تقوا» نزدیکتر می داند و در قران می فرماید:« وَ لْیَعْفُوا وَ لْیَصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیمٌ"؛ آنها باید عفو کنند و چشم بپوشند، آیا دوست نمى‏دارید خداوند شما را ببخشد؟! و خداوند آمرزنده و مهربان است!»[3]

3- اگر شخص اصرار به نفرین داشته باشه، بهترین نوع نفرین این هست که نفرین اش رو مشروط بیان کنه. مثلا «خدایا اگر فلانی قابل هدایته، هدایتش کن و الا خوار و ذلیلش کن» اینگونه نفرین کردن، شخص رو از آفات احتمالی نفرین در امان خواهد گذاشت.

موفق باشید

پی‌نوشت:

1- نهج الفصاحه ، حدیث 2284
2-کافی، ج 2، ص 333، ح 17.
3- سوره نور، آیه 22