چرایی لذت مومنان از کشتن کافران در قرآن

شبهه کننده مغرض از این نکته غفلت کرده است و به عبارت دیگر خودش را به خواب زده است که گناه کافران را نمی بیند و تنها به آیاتی اشاره می کند که کشتن کافران را باعث شفای دل کافران می بیند.
خدا در یک آیه قبل تر از آیه مورد اشاره شبهه افکنِ مغرض(آیه 14 توبه) در آیه 13 می فرماید: «آيا با قومى كه عهد و پيمان خود را شكستند و اهتمام كردند كه رسول خدا را (از شهر و وطن خود) بيرون كنند قتال و كار زار نمى‏كنيد؟ در صورتى كه آنها اول بار به دشمنى و قتال شما برخاستند.». همچنین در آیه 12 توبه می فرماید: «و اگر پيمان‏هاى خود را پس از تعهدشان شكستند و در دين شما زبان به طعن و عيب گشودند پس با (اين) پيشوايان كفر بجنگيد، كه آنها را هيچ تعهدى نيست، باشد كه باز ايستند.» بنابراین جنگ کردن مومنان با کافران در حقیقت یک نوع مقابله به مثل بود. زیر آنها از هیچ نوع تهدید اهل ایمان دریغ نمی کردند و این موضوعی نیست که با عقل همخوانی نداشته باشد. اما برای کسی که اهل غرض ورزی باشد، این نکته را ظلم در حق کافران می بیند، ولی پیمان شکستن کفار و دشمنی با مسلمانان را ظلم نمی داند.