- محبوبیت و محبت زائرین اربعین اباعبدالله(علیه السلام) بخاطر اخلاص و عشق ورزیدن به خود اباعبدالله(علیه السلام) است نه بخاطر مطامع دنیوی و رسیدن به خواسته های مادی، که دلیل مدعا همان تحمل سختی ها و گذشتن از آسایش و راحتی برای محبوبی بزرگتر است.
کمتر کسی است که در قاب تصاویر یا فیلم‌ها، عکس‌های متنوعی از نوع محبت و ارادت زائرین پیاده‌ی امام حسین(علیه السلام) و همچنین موکب‌داران این مسیر را ندیده باشد.
پیرمردی که با پاهای فلج این مسیر را بسختی طی می‌کند، جوانی با داشتن پاهای فلج، نمی تواند راه برود اما در این مسیر با سینی پر از خرما از زائرین پذیرایی می‌کند، یا تصویر پیرزنی که تنها با یک قوری چای و تعدادی خرما از این زائرین مهمان نوازی می‌کند و وقتی از او سوال می‌کنند چقدر این ضیافت شما مختصر است! پیرزن در پاسخ می‌گوید: می‌خواهم مانند پیرزنی که دو کلاف برای خریدن یوسف آورد، اگرچه می دانست که قیمت یوسف، بیشتر از اینهاست و قصدش تنها این بود که نامش در ردیف خریداران یوسف باشد، من هم با این ضیافت محقر خود دوست دارم، اسم مرا در ردیف خدمتگزاران حسین(علیه السلام) بنویسند و همین برای من کفایت می‌کند.
معنای دوستی و مودت از خواستن و حاجت داشتن جداست، چون دوست داشتن و مودت دو گونه است:
الف: گاهی کسی را دوست داریم و این دوست داشتن ما برای نفعی است که در قبال این محبت و علاقه مندی به ما برسد و ما به خواسته هایمان برسیم.
ب: گاهی دوست داشتن برای خودمان نیست بلکه برای خود طرف مقابل است، چون آمده‌ایم و حساب کرده‌ایم اگر برای او بسوزیم ولو نیست شویم او ما را می‌سازد و هستی می‌دهد.
در این مرحله‌ی دوم است که حاضری خودت را فدا کنی، بخاطر خواسته‌ی او از خواسته‌ی خودت چشم بپوشی. لذا برای شهادت امام حسین(علیه السلام) یک حرارت و گرمایشی است که وقتی انسان خود را با او پیوند می‌زند، رابطه‌ای ایجاد می‌شود که حاضری سختی ها را بجان بخری و خودت را فراموش کنی، و با این ارتباط است که مدار و معیار زندگی می‌شود معشوق انسان، و این معشوق باعث جاودانگی و هستی در وجود انسان می‌شود.
رمز جاودانگی خود زائران و محبت به زائران امام حسین(علیه السلام) از اینجا مشخص می‌شود که این زائران تنها حسین(علیه السلام) را می‌بینند و با عشق حسین(علیه السلام) است که خستگی و تاول‌های پا و موانع راه انسان را از مقصودش باز نمی دارد.
محبت بخاطر دنیا و محبت بخاطر حاجت، این خاصیت و آثار را ندارد، چون محبت به ولی بخاطر رسیدن به عروسک‌های دنیا زیر پا گذاشتن و پل قرار دادن معصوم برای چیز دیگریست، و دنیا برای من، محبوب تر از محبوبم شده و بهمین خاطر محبوب را فدای محبوب‌تر می‌کنم. اما زائرین و محبین امام حسین(علیه السلام) دنیای خود با تمام زیورها و آسایش‌ها و راحتی فدای محبوب‌تر خود می‌کنند.
بر همین اساس حقیقت محبت از خواستن‌های طبیعی و غریزی جدا می‌شود و آثار محبت در اینصورت گسترده خواهد شد.
و لذا امام صادق(علیه السلام) در روایتی می‌فرمایند:
«مَنْ أَحَبَّنَا كَانَ مَعَنَا [1] هرکس ما اهل بیت را دوست داشته باشد با ماست».
با اهل بیت محشور شدن خواسته درونی هر فردی از محبان اهل بیت(علیهم السلام) عصمت و طهارت است.
محبتی که از دل بجوشد و بخاطر مطامع دنیوی نباشد، همانطور که خداوند در قرآن می فرماید: «إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا [میم/96] مسلّماً کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند، خداوند رحمان محبّتی برای آنان در دلها قرار می‌دهد!»
این می‌شود که خداوند اولا بخاطر اخلاص اباعبدالله(علیه السلام) محبت او را در دلهای همه‌ی محبین جای می‌دهد، ثانیا زائرین پیاده روی اربعین هم بخاطر دوری از دنیا و تحمل سختی برای محبوبی بزرگتر همه به آنها رشک ورزیده و حتی موکب داران با التماس از آنها می خواهند که از غذاها یا خدمات آنها استفاده کنند و محبوب دلها می‌شوند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشت:
[1]. كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافي (ط - الإسلامية)، ج8، ص106، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ چهارم، 1407 ق.