بی‌تردید قانون حجاب یکی از آموزه‌های قرآن کریم است و از صدر اسلام تا کنون زنان مسلمان جامعه، به آن پایبند بوده‌اند.
حجاب مقوله‌ای است که هرچند در نگاه ابتدایی یک امر اختیاری و فردی است؛ ولی زمانی که زن در اجتماع قرار می‌گیرد، از حالت فردی خارج می‌شود و باید در دایره اجتماع و قوانین جامعه تعریف شود و این یک امر معقول و عقلایی است؛ همانند بسیاری از احکام و قوانین دیگری که در جامعه وجود دارد.
برخی از معتقدین به حجاب اختیاری، برای اینکه حجاب را در اجتماع از حالت اجبار و قانونمند کردن خارج کنند، به سخنان سخیفی تمسک می‌کنند. اینان می‌گویند که شما یک نمونه از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و یا حکومت امیرالمؤمنین علیه‌السلام بیاورید که به بی‌حجاب گیر داده باشند و یا او را مجازات کرده باشند.
برای پاسخ به این مغالطه باید به چند نکته توجه کرد:
یک. مسائل فقهی بعد از اثبات از قرآن و روایات، نیازی به شاهد مثال تاریخی ندارد؛ هرچند اگر شاهدی پیدا شود، تنها به عنوان مؤید، از آن استفاده می‌شود.
دو. باید به این افراد گفت که شما با مراجعه به تاریخ، یک نمونه از بی‌حجابی، یا کشف حجاب در زمان امیرالمؤمنین علیه‌السلام بیاورید تا بعد نوبت به برخورد حضرت با آن برسد.
سه. آنچه از متون تاریخی به دست می‌آید این است که غالب زنان؛ بلکه همه زنان آزاد، حجاب را رعایت می‌کردند و بی‌حجابی بین آن‌ها و همسرانشان قبیح بوده است.
حساسیت نسبت به حجاب
«زمانی که اهل بیت امام حسین علیه‌السلام را وارد قصر یزید کردند، هند دختر عبدالله بن عامر، همسر یزید بیرون آمد و در حالی که سرش برهنه بود، پرده را کنار زد و با پرخاش یزید را مخاطب قرار داد... «فَغَطَّاهَا يَزِيدُ»؛[1] «یزید او را پوشاند»، حضرت زینب سلام‌الله‌علیها با مشاهده این حالت فرمود: «أَ مِنَ الْعَدْلِ يَا ابْنَ الطُّلَقَاءِ تَخْدِيرُكَ حَرَائِرَكَ وَ إِمَاءَكَ وَ سَوْقُكَ بَنَاتِ رَسُولِ اللَّهِ سَبَايَا قَدْ هَتَكْتَ سُتُورَهُنَّ وَ أَبْدَيْتَ وُجُوهَهُن»؛[2] «آیا این عدالت است، ای پسر آزادشدگان، که زنان و کنیزان تو پشت پرده باشند و دختران رسول خدا را به اسیری اینسو وآنسو بکشانی، حجابشان را بدری و چهرهشان را نمایان کنی».
از این قضیه معلوم می‌شود بی‌حجابی در آن زمان قبیح بوده است که حتی یزید، حاضر به برهنه بودن سر همسرش در بین نامحرمان نشد و این امر را وظیفه خود می‌دانست. بر این اساس این‌گونه سخن گفتن و استدلال کردن، روش علما و دانشمندان جامعه نیست و هیچ عاقلی آن را نمی‌پذیرد.
پی‌نوشت:
[1]. خوارزمی، مقتل‌الحسین علیه‌السلام، انوارالهدی، ج2، ص81.
[2]. ابن‌ابی‌طاهر، احمد، بلاغات النساء، شریف رضی، ص35.