رمضان، میدان مسابقه

این دنیا پر است از میدان‌های مسابقه. مسابقه در میدان کسب پول و ثروت یا به دست آوردن شهرت و مقام یا مسابقات ورزشی و... از اطفال خردسال گرفته تا کهنسالانی در آستانه مرگ، همگی برای خود مسابقه‌ای دارند و در آن شرکت کرده و در تلاش و تکاپو هستند.
خداوند نیز مسابقه‌ای برپا کرده، مسابقه‌ای که جایزه آن ابدی است و بازندگان آن مسابقه نیز تا ابد در حسرت خواهند بود. مسابقه عبودیت و بندگی. پیروزمندان این مسابقه آنقدر عزیز و با ارزش هستند که خداوند به آنها قسم خورده و فرموده است: «فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا[نازعات/۴] قسم به سبقت گرفتگان به پیش افتاده»
یکی از شاخه‌های مهم این مسابقه بندگی، در ماه مبارک رمضان برپا شده، ماهی که امام حسن(علیه‌السلام) درباره آن فرموده: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ شَهْرَ رَمَضَانَ مِضْمَاراً لِخَلْقِهِ‏ يَسْتَبِقُونَ فِيهِ بِطَاعَتِهِ إِلَى رِضْوَانِهِ فَسَبَقَ فِيهِ قَوْمٌ فَفَازُوا وَ تَخَلَّفَ آخَرُونَ فَخَابُوا؛ همانا خداوند عزیز و بزرگ ماه رمضان را میدان مسابقه‌ای برای آفریدگان خود قرار داده تا با طاعتش برای خشنودی او از یکدیگر پیشی گیرند. پس در آن ماه، عده‌ای سبقت گرفتند و پیروز شدند و بقیه افراد عقب ماندند و شکست خوردند.»(من لا یحضره الفقیه،ج۱،ص۵۱۱)
آری؛ ما هم می‌توانیم با روزه، تلاوت قرآن، نماز اول وقت و البته با دوری از گناه، به بهترین نحو ممکن وارد این مسابقه و درنهایت آن را به پایان برسانیم. مبادا این مسابقه را فراموش کرده یا ببازیم.

* من لا يحضره الفقيه‏، شیخ صدوق، دفتر انتشارات اسلامى، قم، ۱۴۱۳ ق‏، ج۱، ص۵۱۱.